ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

           Ἀριθμ. Πρωτ. 1123

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ

ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ 

ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ πεφιλημένα τέκνα,

 Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νὰ φθάσωμεν καὶ πάλιν εἰς τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τὸν κόσμον.

Διὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὸ «εὖ εἶναι»[1], τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὰ ἔργα τοῦ νόμου καὶ ἀπὸ τὸν θάνατον, νὰ μᾶς δωρήσῃ δὲ τὴν κατ᾿ ἀλήθειαν ζωὴν καὶ τὴν χαρὰν τὴν μεγάλην, ἣν «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ἡμῶν»[2].

Ὑποδεχόμεθα τὸν «παντέλειον Θεόν»[3], τὸν ὁποῖον «ἀγάπη κεκόμικεν εἰς τὴν γῆν»[4], ὁ ὁποῖος καθίσταται ἡμῖν «καὶ ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[5]. Ὁ κενωθεὶς Θεὸς Λόγος συγκαταβαίνει εἰς τὸ πλανηθὲν πλάσμα αὐτοῦ «συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καὶ ἀκατάληπτον»[6]. 

Ὁ «ἀχώρητος παντὶ» χωρεῖται ἐν τῇ γαστρὶ τῆς Παρθένου, ὁ μέγας ὑπάρχει ἐν σμικροῖς. Τὸ μέγα τοῦτο κεφάλαιον τῆς πίστεώς μας, τὸ πῶς ὁ ὑπερούσιος Θεὸς «ὑπὲρ ἄνθρωπον γέγονεν ἄνθρωπος»[7], παραμένει «ἀνέκφαντον» μυστήριον. «Τὸ μέγα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως μυστήριον, ἀεὶ μένει μυστήριον»[8]. 

Αὐτὸ τὸ ξένον καὶ παράδοξον γεγονὸς «τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν»[9], εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία∙ οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[10]. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑψίστη σωτηριώδης ἀλήθεια διὰ τὸν ἄνθρωπον. Ἀνήκομεν εἰς τὸν Χριστόν. Τὰ πάντα εἶναι ἡνωμένα ἐν Χριστῷ. Ἐν Χριστῷ ἀναπλάθεται ἡ φθαρεῖσα φύσις μας, ἀποκαθίσταται τὸ κατ᾿ εἰκόνα καὶ ἀνοίγεται εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους ἡ ὁδὸς τοῦ καθ᾿ ὁμοίωσιν.

Διὰ τῆς προσλήψεως ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, διὰ τοῦ κοινοῦ θείου προορισμοῦ καὶ τῆς κοινῆς σωτηρίας θεμελιοῦται ἡ ἑνότης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν σώζεται ὅμως μόνον ἡ ἀνθρωπότης, ἀλλὰ σύμπασα ἡ κτῖσις.

Ὡς ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων συμπαρασύρει ὅλην τὴν πλᾶσιν, οὕτω καὶ ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀφορᾷ εἰς ὁλόκληρον τὴν δημιουργίαν. «Ἐλευθέρα μὲν ἡ κτῖσις γνωρίζεται, υἱοὶ δὲ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι»[11].

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς καλεῖ νὰ ἑορτάσωμεν τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ  Γέννησιν ὡς τὴν «κοινὴν ἑορτὴν πάσης τῆς κτίσεως», ὡς « τὰ σωτήρια τοῦ κόσμου, τήν γενέθλιον ἡμέραν τῆς ἀνθρωπότητος»[12]. 

Τὸ «Χριστὸς γεννᾶται» ἀκούεται, δυστυχῶς, καὶ πάλιν εἰς ἕνα κόσμον πλήρη βιαιοτήτων, ἐπικινδύνων ἀνταγωνισμῶν, κοινωνικῆς ἀνισότητος καὶ καταπατήσεως τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τὸ 2018 συμπληροῦνται ἑβδομήκοντα ἔτη ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴν Διακήρυξιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία, μετὰ ἀπὸ τὰς φοβερὰς ἐμπειρίας καὶ καταστροφὰς τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀνέδειξε τὰ κοινὰ ὑψηλὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ σέβωνται ἀπαρεγκλίτως ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη.

Ὅμως, ἡ ἀθέτησις τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς συνεχίζεται, ποικίλαι δὲ καταχρήσεις καὶ σκόπιμοι παρερμηνεῖαι τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ὑποσκάπτουν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν πραγμάτωσίν των. Συνεχίζομεν νὰ μὴ διδασκώμεθα ἀπὸ τὴν ἱστορίαν ἢ νὰ μὴ θέλωμεν νὰ διδαχθῶμεν. Οὔτε αἱ τραγικαὶ ἐμπειρίαι βίας καὶ ἡ καταρράκωσις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Οὔτε ἡ διακήρυξις ὑψηλῶν ἰδανικῶν, ἀπέτρεψε τὴν συνέχισιν τῆς βίας καὶ τῶν πολέμων, τὴν ἀποθέωσιν τῆς ἰσχύος καὶ τὴν ἐκμετάλλευσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Οὔτε, βεβαίως, ἡ ἰσχὺς τῶν τεχνικῶν μέσων καὶ αἱ ἐκπληκτικαὶ κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης, οὔτε ἡ οἰκονομικὴ πρόοδος, ἔφερον κοινωνικὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν πολυπόθητον εἰρήνην.

Τοὐναντίον, εἰς τὴν ἐποχὴν μας ὁ εὐδαιμονισμὸς τῶν κατεχόντων αὐξάνεται καὶ ἡ παγκοσμιοποίησις καταστρέφει τοὺς ὅρους τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ εἰρήνης. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀγνοήσῃ αὐτὰς τὰς ἀπειλὰς κατὰ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. «Οὐδὲν γὰρ ὅσον ἄνθρωπος ἱερόν, ᾧ καὶ φύσεως ἐκοινώνησεν ὁ Θεός»[13].

Ἀγωνιζόμεθα διὰ τὸν ἄνθρωπον, διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικαιοσύνης, ἐν ἐπιγνώσει ὅτι «ἡ ὄντως εἰρήνη παρὰ Θεοῦ»[14], Ότι τὸ ὑπέρλογον μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθειαν περὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ θείου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

           

Ζῶμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ τὴν ἐλευθερίαν, ἐκ Χριστοῦ, ἐν Χριστῷ καὶ εἰς Χριστόν. Εἰς τὸν πυρῆνα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας ἀνήκει ἡ ἀγάπη, ἥτις «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς»[15], ἡ ἀγάπη «ἐκ καθαρᾶς καρδίας»[16].  Ἐνῶ ὁ αὐτόνομος, ὁ αὐτογνώμων καὶ αὐτάρκης, ὁ αὐτοθεούμενος καὶ αὐτομακαριζόμενος ἄνθρωπος περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτὸν του καὶ τὴν ἀτομικὴν του αὐτάρεσκον εὐδαιμονίαν

Καὶ βλέπει τὸν συνάνθρωπον ὡς περιορισμὸν τῆς ἐλευθερίας του, ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει κατεύθυνσιν πρὸς τὸν ἀδελφὸν, κινεῖται πρὸς τὸν πλησίον, ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ. Τὸ μέλημα τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι ἡ διεκδίκησις δικαιωμάτων, ἀλλὰ τὸ «ποιεῖν τε καὶ πράττειν τὰ δικαιώματα Χριστοῦ»[17], ἐν ταπεινώσει καὶ εὐχαριστίᾳ.

           

Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ἐλευθερίας ὡς ἀγάπης καὶ τῆς ἀγάπης ὡς ἐλευθερίας, εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος καί ἡ ἐγγύησις διὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Στηριζόμενοι ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἐνθέου ἤθους δυνάμεθα νά ἀντιμετωπίσωμεν τὰς μεγάλας προκλήσεις τοῦ παρόντος, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν ὄχι μόνον τὸ εὖ ζῆν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῆν τῆς ἀνθρωπότητος.

           

Τὴν ἀλήθειαν τοῦ «Θεανθρώπου» ὡς ἀπάντησιν εἰς τὸν σύγχρονον «ἀνθρωπο-θεὸν» καὶ πρὸς ἀνάδειξιν τοῦ αἰωνίου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐξῇρε καὶ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016):

«Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔναντι τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ», προβάλλει τόν «Θεάνθρωπον» ὡς ἔσχατον μέτρον τῶν πάντων: «Οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλὰ Θεὸν ἐνανθρω-πήσαντα»[18]. Ἀναδεικνύει δὲ τὴν σωτηριώδη ἀλήθειαν τοῦ Θεανθρώπου καὶ τὸ Σῶμα Του.

Τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς τόπον καὶ τρόπον τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ζωῆς, ὡς "ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ"[19] καὶ ὡς μετοχήν, ἤδη ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ»[20]. Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ βεβαίωσις καὶ ἡ βεβαιότης ὅτι τὴν ἱστορίαν, ὡς πορείαν πρός τὴν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων, κατευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. 

Βεβαίως, ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν Βασιλείαν, ἡ ὁποία δὲν συντελεῖται μακρὰν ἤ ἀνεξαρτήτως τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, τῶν ἀντιφάσεων καὶ τῶν περιπετειῶν αὐτῆς, ποτὲ δὲν ὑπῆρξεν ἄνευ δυσκολιῶν. Ἐν μέσῳ αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ περὶ τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιτελεῖ τὸ ἁγιαστικὸν, ποιμαντικὸν καὶ μεταμορφωτικὸν ἔργον αὐτῆς.

«Ἡ γὰρ ἀλήθειά ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ στῦλος καὶ ἑδραίωμα...Στῦλός ἐστι τῆς οἰκουμένης ἡ Ἐκκλησία...καὶ μυστήριόν ἐστι, καὶ μέγα, καὶ εὐσεβείας μυστήριον»[21].

                       

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἂς συνεορτάσωμεν, εὐδοκίᾳ τοῦ σκηνώσαντος ἐν ἡμῖν  Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀγαλλιάσει καὶ χαρᾷ πεπληρωμένῃ, τὰς ἑορτὰς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου.

Εὐχόμεθα ἐκ Φαναρίου, ὅπως ὁ σαρκωθεὶς καὶ συγκαταβὰς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν, χαρίζηται εἰς ὅλους κατὰ τὸν νέον ἐνιαυτὸν τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ, ὑγιείαν κατ᾿ ἄμφω.

Εἰρήνην καὶ τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, διαφυλάττῃ δὲ καλῶς τὴν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν καὶ εὐλογῇ τὰ ἔργα διακονίας αὐτῆς, ἵνα δοξάζηται τὸ ὑπεράγιον καὶ ὑπερύμνητον ὄνομα Αὐτοῦ.

 Χριστούγεννα 2017

†Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]-Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΛΗ´, εἰς τὰ Θεοφάνια, εἴτουν τὰ Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, Γ’, PG 36, 313.

[2]-Ἰωάν. ι´, 18.

[3]-Δοξαστικὸν Ἀποστίχων Μεγάλου Ἑσπερινοῦ Χριστουγέννων.

[4]-Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ´, PG 150, 657.

[5]-Ὅ. π. , ΣΤ´, PG 150, 660.

[6]-Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Γ´, α´ PG 94, 984.

[7]-Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικά τε καὶ Οἰκονομικὰ περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκατοντὰς πρώτη, ιβ´, PG 90, 1184.

[8]-Ὅ. π.

[9]-Κολ. α´, 26.

[10]-Πράξ. δ´,12

[11]-Ἰαμβικὴ Καταβασία τῶν Θεοφανείων, ὠδὴ Η´.

[12]-Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ὁμιλία εἰς τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, PG 31, 1472-73.

[13]-Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ´, PG 150, 649.

[14]-Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Κορινθίους Α´, Ὁμιλία Α´,α´, PG 61, 14.

[15]-Α´ Κορ. ιγ´, 5.

[16]-Α´ Τιμ. α´, 5.

[17]-Θεοτοκίον τῶν Ἀποστίχων τῶν Αἴνων 12ης Ὀκτωβρίου.

[18]-Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως», Γ’, β’. PG 94, 988.

[19]-πρβλ. Ἐφεσ. δ’, 15.

[20]-Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, § 10.

[21]-Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Α´, Ὁμιλία ΙΑ´,PG 62, 554.

 --------------------

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ

ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ 

ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ 

ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 «Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη οι ουρανοί αγάλλονται χαίρετ΄ η φύσις όλη»!

Αγαπητοί μου αδελφοί, παιδιά μου,

Χριστούγεννα σήμερα! Ηχούν ξανά οι ουράνιοι κι αγγελικοί ύμνοι. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ηχούν ξανά οι καμπάνες των Εκκλησιών, σε όλο τον πλανήτη, αναγγέλοντας το χαρμόσυνο μήνυμα ότι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ».

Εορτάζουμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την μεγάλη του Θεού συγκατάβαση, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η αγάπη Του, έμπρακτα για μια ακόμη φορά, θα διδάξει σ’ όλους μας τα μηνύματά της. Θεός αγάπης και Θεός ταπείνωσης.

Γίνεται άνθρωπος «ὁ ἀχώρητος παντί», για να δώσει δύναμη και κουράγιο στην αδύναμη και απογοητευμένη ανθρωπότητα. Γεννιέται ο αιώνιος Κύριος, για να βγάλει απ’ το αδιέξοδο την οικουμένη.

Μια οικουμένη, η οποία δεν φαίνεται να αφουγκράστηκε έως σήμερα, μήτε τον ύμνο των Αγγέλων, μήτε το μήνυμα για «ἄνωθεν εἰρήνη». Πόλεμοι, παγκόσμιες συρράξεις και συγκρούσεις λαών, εμφύλιοι, τρομοκρατία, προσφυγιά, ξεριζωμοί, βρίσκονται σε καθημερινή βάση μπροστά μας.

Ο Θεός μας απαντά: Γεννιέται ταπεινά, στην φάτνη των αλόγων. Ζεσταίνεται απ’ των ζώων τα χνώτα. Γεννιέται στο σπήλαιο. Γι΄ αυτό κανείς δεν Τον αναγνώρισε, κανείς δεν Τον κατάλαβε, κανείς απ’ αυτούς που είχαν τα μάτια τους στραμμένα «στη γη» δεν Τον βρήκε.

Μόνο «οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες», αθώες κι ταπεινές ψυχές, δέχθηκαν αγγελική επίσκεψη και καταξιώθηκαν να δούν πρώτοι «τόν βαστάζοντα πάντα», να κείται σε μια φάτνη.

Όλοι Τον περίμεναν να έλθει! Αιώνες ολόκληρους ο Ουρανός σχεδίαζε τον ερχομό Του. Αιώνες ολόκληρους, το ατίθασο, αμαρτωλό και αξιολύπητο γένος των ανθρώπων, πάλευε ανάμεσα στην αμφιβολία και στην άγνοια, στην ανημποριά και στο αδιέξοδο.

Προφήτες, εκατοντάδες χρόνια πριν, προείδαν και προφήτευσαν αυτό που σήμερα εμείς πανηγυρίζουμε. Φιλόσοφοι και τραγικοί ποιητές, διεκήρυξαν τον ερχομό Του. Κι απάντησε ο Ουρανός! Και ήλθε ο Υιός και Λόγος του Θεού, «γενόμενος ὑπό νόμον ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράση».

Γεννήθηκε ο Εμμανουήλ, για να δει ο άνθρωπος με τα ίδια του τα μάτια τί είναι ο Θεός, να Τον αγγίξει, να Τον χλεύασει, να Τον αρνηθεί, να Τον προδώσει, να Τον καταδικάσει, να Τον θανατώσει και να Τον προσκυνήσει τριήμερο, Αναστημένο.

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα απευθύνεται σ’ όλους μας, αδελφοί μου. Όχι μόνο σήμερα, μα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της ζωής μας. Οφείλουμε, να το κάνουμε πράξη, βίωμα, κανόνα πίστεως, λιμάνι απάνεμο σε κάθε της ζωής μας ναυάγιο.

Η ανθρωπότητα, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε, ν’ αφήσει τις ανθρώπινες καρδιές ελεύθερες, κρατώντας τις ζεστές και καθάριες, για να γεννηθεί ο Ιησούς σ΄ αυτές.

Μην Τον ψάχνουμε σε παλάτια και πολυτελή δωμάτια. Αρκεί ένα ταπεινό καλύβι, σαν αυτά που βρίσκονται παντού στην Αφρική.

Ζητά απεγνωσμένα ζεστασιά καί θαλπωρή. Απόψε, χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας ο «τῆς Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος». Θα Τον αφήσουμε να περιμένει;

Αδέλφια μου, παιδιά μου ευλογημένα,

Ας μεταφερθούμε όλοι μας, νοητά, στα ταλαιπωρημένα μέρη της Μέσης Ανατολής, στα περίχωρα της Ιουδαίας, για να δούμε πού, μα κυρίως γιατί γεννήθηκε ο Ιησούς.

Να πάμε μέσα στο σπήλαιο, να γονατίσουμε ενώπιόν Του και να Του πούμε: 

Χριστέ μου, η ανθρωπότητα σήμερα, δεν χάρηκε όπως ποθεί τα αγαθά της ειρήνης.

Ζει μέσα στον πόλεμο, σκοτώνοντας τη χαρά και την ειρήνη.

Ζει στην αγωνία και το φόβο για το αβέβαιο αύριο.

Ο κόσμος θυμίζει ένα απέραντο πεδίο μάχης, όπου ο κάθε άνθρωπος στρέφεται κατά των αδελφών του. Παρόλα τα συνέδρια και τα κινήματα περί ειρήνης, αυτή παραμένει, είκοσι και πλέον αιώνες, ένα «άπιαστο περιστέρι», ένα αβέβαιο όνειρο.

Ας κάνουμε την υπέρβαση!

Ας παραμερίσουμε τα πάθη, που μας ωθούν σε πράξεις βίας!

Ας απλώσουμε χέρια αγάπης, αγκαλιάζοντας κάθε άνθρωπο. Και τότε, βιώνουμε Χριστούγεννα ολοχρονίς.

Χρόνια πολλά και ευλογημένα!

†Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας

και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

--------------------

 ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ὁ πρό ἑωσφόρου ἐκ Πατρός ἀμήτωρ γεννηθείς,

ἐπί τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἐκ σοῦ.

Ὅθεν ἀστήρ εὐαγγελίζεται μάγοις,

Ἄγγελοι δέ μετά ποιμένων ὑμνοῦσι

τόν ἄχραντον τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.

(Κοντάκιον τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου).

Κατά τάς εὐφροσύνους καί λαμπροφόρους ἡμέρας τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου ἑορτάζει κατ’ ἐξοχήν ἡ Ἐκκλησία, οὐχ ἧττον ὅμως καί ἡ ἀνθρωπότης ὅλη, γεγονός θεῖον καί οὐράνιον, ἐξαίσιον καί θαυμαστόν, ξένον καί παράδοξον.

Ἑορτάζει τό γεγονός τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως καί θεραπευτικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία διαλαλεῖ τό γεγονός τῆς διά σαρκός Ἐπιφανείας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον.

Ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἀνέπλασεν αὐτόν εἰς τό πρό τῆς πτώσεως θεοειδές αὐτοῦ κάλλος διά τῆς ὁμοιώσεως Αὐτοῦ αὐτῷ.

Ὁ Θεός ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ ἐσαρκώθη, ἐνηνθρώπησε, ἐγένετο ἄνθρωπος. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» ( Ἰω. 1, 14).

Ὁ Θεός διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί διά τῆς κατά σάρκα ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου γεννήσεως Αὐτοῦ ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου εἰς Βηθλεέμ.

Ανεκαίνισε τόν ἄνθρωπον, ἀνέσυρε αὐτόν ἐκ τοῦ βάθους τῆς πτώσεως καί τῆς φθορᾶς αὐτοῦ καί ἀνεβίβασεν εἰς τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, κατέστησεν αὐτόν «κοινωνόν θείας φύσεως». (Β΄ Πέτρου 1, 4).

Διά τήν προσγενομένην εἰς τήν ἀνθρωπότητα τοιαύτην δωρεάν καί χάριν ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει σήμερον μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ: «λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ,» μετά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ ὅς ἐστι Χριστός».

Καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν» καί: «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε, Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε». 

Αὐτόπται μάρτυρες τοῦ ἀνηκούστου μυστηρίου τούτου, τῆς ἐνσάρκου δηλονότι παρουσίας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον, εἶναι ἡ ὑπουργήσασα τοῦτο, ἤτοι ἡ Ἀειπάρθενος, ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλλαβοῦσα, κυοφορήσασα, κατά σάρκα τεκοῦσα καί σπαργανώσασα τόν Χριστόν.

Καί Ἰωσήφ ὁ πρεσβύτης, ὁ συνοδός αὐτῆς ἀπό Ναζαρέτ εἰς Βηθλεέμ διά τήν τοῦ Καίσαρος ἀπογραφήν, ἀπό Βηθλεέμ εἰς τήν εἰς Αἴγυπτον φυγήν καί εἰς τήν ἐπιστροφήν εἰς Ναζαρέτ, ἐξ ἧς καί Ναζωραῖος ἐκλήθη.

Εἶναι ὡσαύτως ἁπλοῖ ἀγρόται, ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τά ποίμνια αὐτῶν, προσκληθέντες ἐγγύθεν εἰς θέαν καί ἐμπειρίαν τοῦ μυστηρίου δι’ ὀπτασίας ἀγγέλων, ψαλλόντων ἐξ οὐρανοῦ τόν ἀγγελικόν ὕμνον: 

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ.2,14). Εἶναι ὅμως καί θεράποντες τῆς ἐπιστήμης, μάγοι Περσῶν βασιλεῖς, ἐρευνηταί τοῦ στερεώματος.

Τούτους ἐκάλεσεν μακρόθεν δι’ ἀστέρος ὁ οὐρανός ὡς ἀπαρχήν τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας, ἵνα ἐκ τῆς εἰδωλολατρίας τῶν ἀστέρων ἔλθωσιν εἰς τήν προσκύνησιν τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης.

Καί ὄντως, οὗτοι εἰς τό ἁπλοῦν καί ἀπέριττον τοῦτο Σπήλαιον εἶδον ἐκστατικοί «βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 16) καί ἐπιγνόντες τοῦτο, ἔκυψαν καί προσεκύνησαν ὡς τόν Ἐνανθρωπήσαντα καί κατά σάρκα ἐκ Παρθένου Τεχθέντα Θεόν.

Προσφέροντες τά δῶρα τῆς εὐσεβείας αὐτῶν, «χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. 2, 11). Τοιουτοτρόπως διέλαμψεν εἰς τούς ἀνθρώπους ὁ πλοῦτος τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῇ πτωχείᾳ τοῦ Σπηλαίου καί τῇ εὐτελείᾳ τῶν σπαργάνων.

Ὁ Χριστός προσέλαβε τόν ἄνθρωπον ταπεινῶν Ἑαυτόν, ἵνα ἐν Ἑαυτῷ ἁγιάσῃ καί δοξάσῃ αὐτόν. «Πλούσιος ὤν ἐπτώχευσεν δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς τῇ Ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (Κορ. Β’ 8, 9).

Θεός ὤν ἀληθινός, δυνατός καί κραταιός, περιεβλήθη ἀσθένειαν ἀνθρωπίνης σαρκός καί ἐν τῇ μιᾷ ἐν δύο φύσεσι θεανθρωπίνῃ Αὐτοῦ ὑποστάσει «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός ἦν μετ’ αὐτοῦ» (Πράξ. 10, 38).

Τήν φιλανθρωπίαν ταύτην τοῦ Θεοῦ κηρύττει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, ἀκολούθως δέ σαρκί Σταυρωθέντος ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν Ἐκκλησίαν ἀφῆκεν ὁ Χριστός, ἵνα διαιωνίζῃ τό εἰρηνευτικόν, διαλλακτικόν, ἁγιαστικόν καί σωστικόν Αὐτοῦ ἔργον εἰς τόν κόσμον. Αὕτη ἐπιτελεῖ καί κηρύττει τό ἔργον Αὐτοῦ εἰς τά μέλη αὐτῆς.

Αλλά καί εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ ἐλευθέρᾳ αὐτῶν ἐκλογῇ δέν δέχονται τό μήνυμα τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, ἀλλά ἐνεργοῦν ἀσπλάγχνως καί ἀπανθρώπως ὡς ὁ Ἡρώδης πρός τόν τεχθέντα Βασιλέα καί τά νήπια. Οὗτοι ἀκονίζουν οὐχί τά ἄροτρα αὐτῶν δι’ ἄρωσιν, οὐχί τά δρέπανα διά θερισμόν ἀλλά τάς μαχαίρας πρός ἀλληλοσπαραγμόν. 

Δαπανοῦν τόν πλοῦτον τῶν ἀποθεμάτων τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ εἰς συμβατικούς καί μή συμβατικούς ἐξοπλισμούς καί πολέμους, θυσιάζουν ἑκατόμβας ἀθῴων ἀνθρώπων διά θηριωδῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν εἰς τό ὄνομα μάλιστα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἐν ἀγάπῃ διαλέγεται καί πρός αὐτούς. Διδάσκει εἰρήνην τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν. Ἁγιάζει τούς ἀνθρώπους, ἡμερώνει τά ἤθη αὐτῶν, παραμένει ὄασις καί παράδεισος καί ὁρατή φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς.

Φιλανθρώπως συμμερίζεται τά πνευματικά καί ὑλικά ἀγαθά αὐτῆς μετά τῶν ἀνθρώπων. Διωκωμένη ἀνέχεται, συκοφαντουμένη συγχωρεῖ καί προσεύχεται. Καλεῖ πάντας λέγουσα: «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰω. 1, 46).

Τοῦτο πράττει καί ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῶν ἁγίων Τόπων, ἡ φυλάσσουσα πάντας τούτους καί δή τήν Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ.

Προσεύχεται ἀπό τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εἰρήνης τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἁγίας Γῆς καί ὑπέρ προόδου, προκοπῆς, θείας εὐλογίας.

Καί σωτηρίας τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῶν Χριστουγέννων, πρός δόξαν τοῦ σαρκί Τεχθέντος Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πατρός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ εἰς τούς αἰῶνας.    

                                              Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

                ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

               Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

--------------------

 ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 

κ.κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη

τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν

ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ». (Α΄ Ιω. 4:8-9)

Η εορτή των Χριστουγέννων στις παραδοσιακά χριστιανικές κοινωνίες διατηρεί κάτι το ξεχωριστό. Ακτινοβολεί φως, γαλήνη, αγάπη κι ελπίδα.Με τον τρόπο, όμως, που εορτάζεται στις εκκοσμικευμένες χώρες μας, το βαθύτερο νόημά της συχνά αλλοιώνεται. Χάνεται μέσα στα πολυποίκιλα στολίδια. 

Η καταναλωτική υστερία και η πνευματική αδιαφορία συρρικνώνουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον. Επιδείξεις πολυτελείας και κενοδοξίας παραμορφώνουν την ομορφιά της απλότητος και της αθωότητος. Δεν πρόκειται για εξωτερικά φαινόμενα. Η μετάλλαξη αυτή συντελείται ανεπαίσθητα στη συνείδησή μας. 

Η αλλοίωση συμπληρώνεται με την εισβολή μιας άσχετης με τα Χριστούγεννα φιγούρας, του λεγομένου «Αϊ Βασίλη», που εμφανίζεται ως ένας ευτραφής γεροντάκος με κόκκινη αμφίεση, ο οποίος έρχεται από τον βορρά και μοιράζει δώρα, μια μυθοπλασία, που μαγνητίζει τη φαντασία μικρών και μεγάλων.

Στην ουσία είναι μια φοβερή παραποίηση της υπέροχης μορφής του σοφού οικουμενικού διδασκάλου Βασιλείου του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο οποίος έζησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο με πρωτοποριακά έργα αγάπης.

Η Εκκλησία επιμένει να αποκαλύπτει το ουσιαστικό νόημα της εορτής: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Έτσι φανερώθηκε η αγάπη του Θεού για μάς: απέστειλε τον Υιόν αυτού τον μονογενή στον κόσμο για να ζήσουμε δι’ αυτού, βιώνοντας τη δική Του αλήθεια, δύναμη και χάρη.

Ο «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16). Αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της Χριστιανικής πίστεως ως προς οιοδήποτε ιδεολόγημα και θρησκευτικό σύστημα. Με τον τονισμό ότι ο Θεός είναι Αγάπη διακηρύσσεται ότι ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μία απρόσωπη

Υπέρτατη ενέργεια, σοφία, δύναμη, που ο άνθρωπος θα μπορούσε να προσεγγίσει με τις διανοητικές του μόνο λειτουργίες. Είναι Θεός προσωπικός, και εκφράζει την αγάπη Του με συγκεκριμένη σχέση με το ανθρώπινο γένος. Ο Υιός και Λόγος Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, «σαρκοῦται».

Το μοναδικό νόημα τής εορτής διατυπώνει εύστοχα ο Μέγας Αθανάσιος:«Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο, ἵνα τόν ἄνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήσῃ», (ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη θέωση).

Η Γέννηση του Χριστού μοιάζει με εμβόλιο αγάπης, που ενεργεί μυστικά και διαχέεται μακροπρόθεσμα στο σώμα της ανθρωπότητος. Η αγάπη όλο και περισσότερο προσελκύει τον γενικό σεβασμό και θαυμασμό και αναγνωρίζεται ως η κατεξοχήν πανανθρώπινη αξία.

Κάθε πιστός καλείται την περίοδο αυτών των εορτών σε εσωτερική ανασύνταξη. Καλείται να συνειδητοποιήσει βαθύτερα το νόημα της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητος.

Το Γεγονός αυτό παραμένει η ρίζα της Χριστιανικής αποκαλύψεως και τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική πρόταση και αξία. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι πρώτος ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη Του:

«Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.» (Α’ Ιω. 4:10).

Από αυτή την πηγή αγάπης αναβλύζει το χρέος της δικής μας αγάπης: «Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α’ Ιω. 4:11).

Ο Θεός αγαπά ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είναι άξιοι της αγάπης του και αν τελικά ανταποκρίνονται σ’ αυτήν. Ακτινοβολεί αυτό που είναι: Αγάπη.  Και σε αυτήν ακριβώς την ποιότητα αγάπης προσκαλεί όσους τον ακολουθούν.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ακόμη αλλοίωση˙ αυτή τραυματίζει επικίνδυνα την έννοια της αγάπης. Η υπέροχη αυτή λέξη χρησιμοποιείται με διάφορες σημασίες, που μεταλλάσσουν το ουσιαστικό νόημά της.

Αυτό ισχύει σε ποικίλες μορφές τέχνης της εποχής μας, ώστε να διερωτάται κανείς: Πού είναι η αγάπη που χάθηκε στον ερωτισμό; Και πού είναι ο αληθινός έρωτας που χάθηκε σε πάθη ακατονόμαστα;

Η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», δεν παύει να προβάλλει σταθερά το νόημα της αγάπης, όπως το αποκάλυψε ο Χριστός με τη Γέννησή Του και με ολόκληρη τη ζωή και τη διδασκαλία Του.

Η αγάπη συνυφαίνεται με εθελούσια ταπείνωση. Ο Λυτρωτής ήρθε στον κόσμο ως αθώο βρέφος. Πρόκειται για μια εκπληκτική ενέργεια του ανέκφραστου και απερινόητου Θεού της αγάπης.

Ασύλληπτη για τις συχνότητες της αντιληπτικής δυνατότητος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι μία κίνηση ελευθερίας από την αιχμαλωσία του εγωκεντρισμού.

Καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες τις εκφράσεις της. Η αγάπη μακροθυμεί, έχει τη δύναμη να συγχωρεί, δεν ζηλεύει, δεν φέρεται με αλαζονεία, δεν υπερηφανεύεται.

Δεν ζητάει τα δικά της, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια (πρβλ. Α’ Κορ. Κεφ. 13).

Η αγάπη δεν περιορίζεται από κανένα σύνορο, φυλετικό, κοινωνικό, πολιτικό. Στην επιδημία πλεονεξίας και αδικίας, που μαστίζει τις εκκοσμικευμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Όπως και στο αμόκ της βίας και του μίσους, που στον αιώνα μας εκρήγνυνται με συνθήματα θρησκευτικά, η αντίδραση των πιστών Χριστιανών είναι η βίωση και προσφορά αγάπης, με ταπεινοφροσύνη και θυσιαστική διάθεση.

Κανείς κοινωνικός θεσμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Εκκλησία σ’ αυτή την προσφορά. Αυτή είναι το διαχρονικό εργαστήριο αγάπης. Έχοντας κεφαλή της τον Χριστό, ο Οποίος είναι η Σαρκωμένη Αγάπη του Θεού, διακηρύσσει ότι:

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ιω. 4:16)˙ και ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε αληθινά είναι να βιώσουμε την αγάπη, όπως την έζησαν αναρίθμητα πλήθη Αγίων σε όλες τις εποχές. Μόνο έτσι θα «ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ» και θα είμαστε σε κοινωνία μαζί Του:

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ιω. 4:16). Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού αποκαλύπτει ένα απροσμέτρητο μέγεθος αγάπης. Ας το προσεγγίσουμε με περισυλλογή, προσευχή, με ευγνωμοσύνη για το υπέροχο αυτό δώρο του Θεού.

Ευλογημένα Χριστούγεννα, με ανυπόκριτη αγάπη στην καρδιά μας, όπως την αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής και Κύριός μας, με μια αγάπη γεμάτη ταπείνωση, ειρήνη και κοινωνική ευαισθησία.

†Ο ΤΙΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

 --------------------

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ.κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Προσφιλείς μου Ομογενείς της Ελλάδος και όλου του κόσμου.

Από τους ομογενείς της Αμερικής μεταφέρω σε όλους τον χαρμόσυνο χαιρετισμό για τα Χριστούγεννα και τον καινούριο χρόνο. Είναι ένας χαιρετισμός ελπίδος και οράματος γιατί με τον γεννηθέντα Χριστό όλα είναι δυνατά. Και είναι δυνατά τα μεγάλα θέματα δικαιοσύνης, αλήθειας, ειρήνης και αγάπης.

Γιατί γεννήθηκε και έφερε στον κόσμο με τρόπο σαρκωμένο αυτά τα μεγάλα θέματα. Έτσι όταν γιορτάζουμε και φέτος τα Χριστούγεννα τα δεχόμεθα και τα γιορτάζουμε σαν μια πρόσκληση ανανεώσεως της πίστεώς μας στο Θεό που έγινε άνθρωπος·

Κι έγινε άνθρωπος για να ζήσουμε με αγάπη, με αλήθεια, με δικαιοσύνη και με ειρήνη σ’ αυτόν τον πλανήτη στον οποίο η αγάπη του Θεού μας τοποθέτησε.

Χρόνια Πολλά αδελφοί μου,

Καλά Χριστούγεννα κι Ευλογημένο το Νέο Έτος 2018

† Ο ΑΜΕΡΙΚΗΣ

    ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

--------------------

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΣΕΒ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Διαβάστε το Μήνυμα  ΕΔΩ… 

      Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr