ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ

 

Ο προαποφασισμένος πόλεμος που στηρίχτηκε σε ανύπαρκτα στοιχεία. Το τριακοστό τέταρτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου.

Η επιθανάτια κραυγή ενός μελλοθάνατου νομπελίστα. Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

Η επιθανάτια κραυγή ενός μελλοθάνατου νομπελίστα

Άρθρο Νο 34, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Σε κάποιο σημείο του λόγου του ο Πίντερ απαριθμεί τα ψεύτικα επιχειρήματα του κουαρτέτου που αποφάσισε στις Αζόρες τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ και λέει:

 «…Όπως γνωρίζετε, για την εισβολή στο Ιράκ η δικαιολογία ήταν πως ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο οπλοστάσιο όπλων μαζικής καταστροφής, κάποια από  τα οποία θα μπορούσαν να πυροδοτηθούν σε λίγα λεπτά και να επιφέρουν ολική καταστροφή. 

Μας διαβεβαίωσαν πως αυτή ήταν η αλήθεια. Κι’ όμως δεν ήταν! Μας έπεισαν πως το Ιράκ συνεργάζεται με την «Αλ Κάιντα» και πως είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11 του Σεπτέμβρη. 

Μας διαβεβαίωσαν πως αυτή ήταν η αλήθεια. Κι’ όμως δεν ήταν! Μας είπαν πως το Ιράκ αποτελεί απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Κι’ όμως δεν ήταν!»

Σε άλλα σημεία του λόγου του χαρακτηρίζει τον Τόνι Μπλερ «εγκληματία πολέμου». Αυτός όμως «ο εγκληματίας» εξακολουθούσε ακόμα να είναι πρωθυπουργός της Βρετανίας κι’ αυτό καθιστά τον Πίντερ έναν μαχόμενο αρνητή μιας απάνθρωπης πολιτικής εξουσίας. 

Εξαπόλυσε τα πύρινα βέλη του σε έναν ηγέτη που καθόταν ακόμα στο «θρόνο» του, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (ένας άφοβος και θαρραλέος πρόγονος του Πίντερ) κουρέλιαζε και εξευτέλιζε τον Ηρώδη τη στιγμή της απεριόριστης βασιλικής του εξουσίας.

«…Η πλειοψηφία των πολιτικών», είπε ο Πίντερ, «όπως όλοι γνωρίζουμε, ενδιαφέρεται όχι για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και τη διατήρησή της.

 Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία θα πρέπει οι πολίτες να παραμείνουν αμαθείς, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και την αλήθεια της δικής τους ζωής. Συνεπώς, αυτό που μας περιζώνει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, με τα οποία μας τρέφουν…{ }…

Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσετε για να χαρακτηριστείτε κατά συρροήν δολοφόνοι και εγκληματίες πολέμου; Εκατό χιλιάδες; Θα έλεγα πως είναι ένας σημαντικά μεγάλος αριθμός… Επομένως, δεν θα ήταν πράξη δικαιοσύνης ο Μπους και ο Μπλερ να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου; 

Αλλά ο Μπους φάνηκε έξυπνος. Δεν αναγνώρισε το Δικαστήριο …{  }… Όμως ο Μπλερ το αναγνώρισε και γι’ αυτό θα μπορούσε να δικαστεί. Έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε στο Δικαστήριο τη διεύθυνσή του, αν αυτό ενδιαφερθεί για να τον εντοπίσει. Διαμένει στο  Λονδίνο, στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ…».

Όταν οχτώ σχεδόν χρόνια μετά το θάνατο του Πίντερ ανακοινώθηκαν, σε δημόσια δήλωση, κάποια βασικά στοιχεία της έκθεσης της εξεταστικής επιτροπής για τη συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους συγγενείς των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Ιράκ, ζήτησαν και αυτοί την παραπομπή του Μπλερ στο Διεθνές Δικαστήριο «για τους φόνους που διέπραξε». 

Μια γυναίκα που έχασε στον πόλεμο τον αδερφό της, αναφέρθηκε στο επιχείρημα του πρώην πρωθυπουργού για τους κινδύνους της τρομοκρατίας. «Υπάρχει» είπε «ένας τρομοκράτης σε αυτό τον κόσμο και το όνομά του είναι Τόνι Μπλερ».

Για το θέμα της νόμιμης ή παράνομης συμμετοχής της Βρετανίας στον πόλεμο του Ιράκ, είχε συσταθεί εξεταστική επιτροπή με πρόεδρο τον σερ Τζον Σίλκοτ. Η δημόσια δήλωση για το περιεχόμενο της έκθεσης της επιτροπής, γνωστοποιήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016 και υπήρξε κόλαφος για τον πρώην βρετανό πρωθυπουργό. 

Σ’ αυτή αναφερόταν πως για πρώτη φορά το Ενωμένο Βασίλειο (Βρετανία), μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έλαβε μέρος «σε επίθεση και πλήρη κατοχή ενός κυρίαρχου κράτους». 

Ήταν ένα γεγονός «ακραίας βαρύτητας και αυστηρότητας», παρά το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν ένας κτηνώδης δικτάτορας. Επίσης η επιτροπή έκρινε ότι:

-Οι εκτιμήσεις που αφορούσαν στη σοβαρότητα των απειλών από τα όπλα μαζικής    καταστροφής του Ιράκ, παρουσιάστηκαν με μια αδικαιολόγητη βεβαιότητα.

-Παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις, υποεκτιμήθηκαν οι συνέπειες τις εισβολής.

-Οι σχεδιασμοί για την περίοδο μετά τη λήξη του πολέμου ήταν ανεπαρκείς.

Είναι φανερό πως στη «Δημόσια Δήλωση Σίλκοτ» (Chilcot’s public statement), είχαν ληφθεί υπόψη οι προειδοποιήσεις του Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις 14 Φεβρουαρίου 2003, για τις βαριές συνέπειες του πολέμου, γεγονός που είχε εκνευρίσει τον Τόνι Μπλέρ και τον τότε υπουργό εξωτερικών της Βρετανίας Τζακ Στρο. 

Τότε και οι δυο κατηγορούσαν τη Γαλλία για τη φιλειρηνική στάση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διότι δημιουργούσε «το αδιέξοδο» (the impasse) και διακήρυξαν πως, η βρετανική κυβέρνηση θα δρούσε στο όνομα της «διεθνούς κοινότητας για να στηρίξει την κυριαρχία του Συμβουλίου Ασφαλείας» (to uphold the authority of the Security Council). 

Με ποια εξουσιοδότηση της «Διεθνούς Κοινότητας» θα δρούσαν ανεξέλεγκτα στο όνομά της! Είναι η συνέχεια, αλλά σε καρικατούρα, της νοοτροπίας για την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της βρετανικής αυτοκρατορίας του περασμένου αιώνα.

Στη Δήλωση Σίλκοτ επισημαίνεται, με διπλωματικό τρόπο, το «μάθημα» που πήρε η Βρετανία από την περιπέτειά της στο Ιράκ, όσον αφορά στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.  

Λίγο πριν από το τέλος του κειμένου της Δήλωσης τονίζεται με έμφαση πως «οι σχέσεις του Ενωμένου Βασιλείου με τις ΗΠΑ αποδείχτηκαν αρκετά ισχυρές για ν’ αντέξουν το βάρος μιας έντιμης διαφωνίας. Δεν είναι απαραίτητη μια ανεπιφύλακτη, μια άνευ όρων στήριξη, όταν διαφέρουν τα συμφέροντα ή οι απόψεις και οι αποφάσεις μας».

Ο πόλεμος του Ιράκ είχε προαποφασισθεί από τον Μπους και το Μπλερ. Η συνάντηση των τεσσάρων ηγετών στις Αζόρες ήταν μια θεατρική παράσταση, για τη δημιουργία μιας νομιμοφάνειας σε ένα επικίνδυνο και παράλογο εγχείρημα. 

Εκτός από τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ που πλήρωσε αυτή τη συμμετοχή του με την απώλεια της πρωθυπουργίας στις εκλογές του 2004, οι υπόλοιποι «εγκληματίες» δεν είχαν καμιά δυσμενή ποινική ή πολιτική συνέπεια. 

Ο Μπους αφοσιώθηκε και πάλι στα πετρελαϊκά του συμφέροντα. Ο Μπλερ, την ίδια μέρα που παραιτήθηκε και παρέδωσε την εξουσία στον Γκόρντον Μπράουν (Ιούνιος 2007), διορίστηκε αντιπρόσωπος του ΟΗΕ, της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, σε μια περιοχή που αιματοκύλισε με τις αποφάσεις του, για να επιβεβαιώσει τη ρήση πως «ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος». 

Αργότερα, αύξησε την περιουσία του ως σύμβουλος κυβερνήσεων και ως επαγγελματίας αμειβόμενος (με τεράστια ποσά) ομιλητής σε οργανωμένες διαλέξεις. 

Το 2009 ίδρυσε την εμπορική εταιρεία «Tony Blair Associates », η οποία ασκεί συμβουλευτικό έργο σε κυβερνήσεις και δημόσιους οργανισμούς, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί τις προϋποθέσεις (ως εταιρεία/λόμπι) για ανάθεση μεγάλων έργων σε πελάτες της.

Ο τέταρτος της παρέας των Αζορών, ο πορτογάλος Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, υπήρξε ο χρυσοκάνθαρος που γιγαντώθηκε ρουφώντας το αίμα των αθώων στον πόλεμο του Ιράκ και των θυμάτων της τρομοκρατίας στην Ευρώπη.  Η ανταμοιβή του για την προσφορά του στις Αζόρες, ως «οικοδεσπότη», δεν άργησε. 

Δέκα χρόνια στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στη συνέχεια διευθυντικό στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς, είναι αρκετά για να τον μεταμορφώσουν, από έναν ασήμαντο «μαοϊστή» της Αριστεράς, σε δισεκατομμυριούχο καπιταλιστή της Δεξιάς. 

Αν ζούσε σήμερα ο Βίκτωρ Ουγκώ, ίσως θα εμπνεόταν για να γράψει κάποιο νέο μυθιστόρημα για έναν πανάθλιο πορτογάλο misérable.