ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

Στο Σπήλαιο της Γεννήσεως υπάρχει και τρίτη υπόγεια θύρα, η οποία οδηγεί σε υπόγεια παρεκκλήσια του λατινικού μοναστηρίου της Αγίας Αικατερίνης, όπως σε αυτό όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Ιερωνύμου, το παρεκκλήσιο της Οσίας Παύλας κ.ά.

Το Σπήλαιο της Γεννήσεως φωτίζεται από 37 μεγαλοπρεπείς κανδήλες, από τις οποίες, από μία κρέμεται πάνω από τις θύρες του Σπηλαίου, δεκαέξι στην οροφή, μία στο κέντρο, δέκα πάνω από το σημείο της Γεννήσεως και έξι πάνω από τη Φάτνη.

Η βασιλική της Γεννήσεως του Χριστού και το Σπήλαιο της Βηθλεέμ αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα προσκυνήματα του χριστιανικού κόσμου, το οποίο θεωρείται σεβαστό ακόμη και από τους μουσουλμάνους.

Αποτελεί πράγματι εξαιρετική τιμή για τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία ότι το προσκύνημα αυτό ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων.

Το οποίο αποτελεί συνέχεια του τάγματος των Σπουδαίων Μοναχών, το οποίο τοποθέτησε ο Μ. Κωνσταντίνος στους Αγίους Τόπους ως φύλακα και ιδιοκτήτη των ιχνών που άφησε στην Ιστορία ο Υιός και Λόγος του Θεού, που έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό.

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

ΚΑΙ Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ

ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ Ι.Χ.

H  Γέννηση του Χριστού καθορίστηκε να εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα αντί της 6ης Ιανουαρίου που εορταζόταν αρχικά. Αυτό έγινε δεκτό αρχικά πρώτα στα έθιμα της εκκλησίας της Ρώμης και μετά στην εκκλησία της Κωνσταντινούπολης.

Παρά την αρχική αντίδραση, στους αιώνες που ακολούθησαν όλες οι χριστιανικές κοινότητες με εξαίρεση την εκκλησία της Αρμενίας, υιοθέτησαν την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου. 

Η εκκλησία της Παλαιστίνης έμεινε πιστή στην ημερομηνία της 6ης Ιανουαρίου μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού (527-565) Το σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Την ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού, όπως μας πληροφορεί η προσκυνήτρια Αιθερία (τέλος 4ου αιώνα) μέσα στο ναό της Βηθλεέμ μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει μια ωραιότατη τελετή, που ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή, λόγω του μεγάλου αριθμού των συμμετεχόντων.

Αλλά και της εξαιρετικής διακόσμησης του ναού με πολύχρωμα παραπετάσματα, πολύτιμα λειτουργικά αντικείμενα και πλήθος κεριών. Ήδη από το 2ο αιώνα, όπως μνημονεύει ο μάρτυρας Ιουστίνος, το σπήλαιο της Γεννήσεως αποτελούσε τον πιο φημισμένο Άγιο Τόπο.

Ακριβώς πάνω από το σπήλαιο ο Μέγας Κων/νος οικοδόμησε οκταγωνικό ναό που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της ανταρσίας των Σαμαρειτών(529), ανακατασκευάστηκε από τον Ιουστινιανό, μόνο που ο νέος ναός ήταν βασιλική μεγάλη, με πλούσια  ψηφιδωτή διακόσμηση.

Από το κλιμακοστάσιο στα βόρεια του ναού μπορούσε κανείς να εισέλθει στο σπήλαιο, οι χώροι του οποίου μετασκευάστηκαν πολλές φορές μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Το υπέδαφος της βασιλικής.

Όπως και σήμερα, αποτελούνταν από ένα πολύπλοκο σύνολο χώρων, σε κάθε μέρος από τους οποίους η φαντασία των ευσεβών επισκεπτών τοποθετούσε κάποιο από τα γεγονότα της Γέννησης.

Ο ακριβής τόπος όπου έγινε ο τοκετός της Θεοτόκου, θεωρήθηκε ότι βρισκόταν στη βόρεια πλευρά του σπηλαίου μέσα σε μια κόγχη όπου αργότερα χτίστηκε ένα θυσιαστήριο και πάνω του τοποθετήθηκε εικόνα με το άστρο της Βηθλεέμ. 

Λίγο πιο κάτω αναγνωρίστηκε η θέση της φάτνης του Ιησού. Αυτή αποτελούσε το κύριο λείψανο του ναού: ήταν μια λάρνακα από άργιλο, τοποθετημένη πάνω στο βράχο και έφερνε μαρμάρινη επένδυση.

Ήδη στα χρόνια του Αγίου Ιερωνύμου (4ος αιώνας) είχε αντικατασταθεί από ένα πιο πολύτιμο κιβωτίδιο με ασημένια και χρυσή επένδυση.

Σύμφωνα με την παράδοση η αρχική φάτνη είχε μεταφερθεί  στον ναό της Santa Maria Μaggiore της Ρώμης, αλλά οι επισκέπτες εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι το λείψανο της φάτνης βρισκόταν μέσα στη μαρμάρινη επένδυση.

   
Ο Ιωάννης Φωκάς στα μέσα του 12ου αιώνα περιγράφει τη φάτνη ως ένα ορθογώνιο κιβώτιο, μέρος του οποίου μπορούσε κανείς να δει μέσα από μικρή τρύπα.

Δημιουργήθηκαν και άλλες παραδόσεις πού ήταν γνωστές ακόμα και σε ισλαμικούς πληθυσμούς της περιοχής, που τιμούσαν το γεγονός της Γέννησης, γνωστό από τη διήγηση του Κορανίου. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).