ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟ ΦΙΛΗ

 

Προς

Τον Υπουργόν Παιδείας Έρευνας

και Θρησκευμάτων

κ. Νικόλαον Φίλην

Ανδρέα Παπανδρέου 37

 Μαρούσι, Τ.Κ. 151 22

Αθήνα 15 Οκτωβρίου 2016

Κύριε Φίλη,

την 9ην Οκτωβρίου 2016 μιλώντας στην ΕΡΤ μεταξύ άλλων είπατε....«Την ευθύνη για το όποιο μάθημα την έχει το Κράτος. Διάλογος ναι, αλλά όχι συναπόφαση για το οποιοδήποτε μάθημα την απόφαση την έχει το Κράτος, το Υπουργείο Παιδείας δια των αρμόδιων οργάνων του».

Δεν μπορείτε κ. Φίλη για το μάθημα των Θρησκευτικών να αποφασίζετε μόνος σας, διότι έτσι δικτατορικό τω τρόπω καταργείτε ετσιθελικά τον Νόμο 590/1977 (ΦΕΚ 146/31-5-1977 Τεύχος Α΄).Πράγμα το οποίο δεν δικαιούσθε. Μπορεί να λέτε στους γύρω σας ότι η Εκκλησία μπορεί να φωνάζει, αλλά στο τέλος υποχωρεί, μάλλον το όνειρο το έχετε δει ανάποδα και εσείς και οι συντρόφοι σας.

Ως παλαιός νεωκόρος και ψάλτης που ήσασθε κ. Φίλη, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι η Εκκλησία 2000 και πλέον χρόνια σήμερα δεν μπορεί να αλλάξει περπατησιά, διότι περπατά ίσια χωρίς να κάνει οχτάρια και πορεύεται πάντα προς το φως, διότι είναι φως και όχι σκοτάδι όπως εσείς και οι όμοιοί σας θέλετε για δικούς σας λόγους να την παρουσιάζετε. 

Η Εκκλησία δεν μπορεί να συμβαδίσει με ημιμαθείς ή με ξενοκίνητους ή ξενομανείς Έλληνας με την κομπορρημονούσαν, αλλά κενήν περιεχομένου φιλοσοφίαν, «κενήν απάτην» όπως την ονομάζει ο απ. Παύλος, με την τέχνην την καλλύνουσαν την αθλιότητα, με την παραστρατημένην επιστήμην που δεν είναι επιστήμη, εν πολλοίς δε και με την γελοίαν μίμησιν ξένων, υποτιμητικών της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας εθίμων και τρόπων ζωής.

Σήμερα κ. Φίλη περισσότερον ίσως από άλλοτε θα έπρεπε να γνωρίζετε πως βάλλονται οι αξίες της Θρησκείας και του Πολιτισμού μας. Δια τούτο ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι ακοίμητος φρουρός και διδάσκαλος των προγονικών θησαυρών, σταθερός στας αρχάς του και να παρακολουθεί τα κρατούντα ρεύματα να συζητεί επ’ αυτών και να ακούει και των άλλων τας γνώμας, και να θεωρεί τον εαυτόν του ως υπόλογον διαχειριστήν και όχι ως ασύδοτον και ανεξέλγκτον αυθέντη.

Καλό θα ήτο κ. Φίλη να ακούσετε και άλλες φωνές όπως του πράου, του διακριτικού, του μετριοπαθή και διαλλακτικού Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερωνύμου, όπως και των Καθηγητών Πανεπιστημίων και άλλων Ιεραρχών σχετικά για το μάθημα των Θρησκευτικών στα Σχολεία.

Επίσης για να μην κάνετε ανιστόρητα λάθη κ. Φίλη όταν ομιλείτε περί του Χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας θα πρέπει να διαβάσετε τα τρία τελευταία βιβλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου και από την προσεκτική αυτή μελέτη ίσως μάθετε τι συμβαίνει ακριβώς και τι μπορεί να σας συμβεί εάν τραβήξετε άτσαλα το σχοινί.

Α)Εκκλησιαστική Περιουσία και Μισθοδοσία του Κλήρου.

Β)Η Μισθοδοσία του Εφημεριακού Κλήρου στην Ελλάδα.

Γ)Η Απάντηση της Εκκλησίας στα μυθεύματα του Αντικληρικαλιστικού Λαϊκισμού.

Επειδή όμως αναφερθήκαμε ως άνω ότι εχρηματίσατε Ιεροψάλτης κ. Φίλη θα έπρεπε να είχατε διαβάσει έστω μια φορά όλους τους Αποστόλους και τον Ιερόν Ευαγγέλιον έτσι ώστε να είχατε κατανοήσει πιο πολύ τι σημαίνει το μάθημα των Θρησκευτικών καθώς και Σχέσεις Εκκλησίας - Πολιτείας και εξηγούμαι περί αυτού:

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

«Υμείς έστε το φως το κόσμου, ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη... ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ' ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν» (Ματθ. 5,14. Φιλ. 3,20).

Η Πολιτεία-Κράτος κ. Φίλη είναι η ύψιστη δύναμη στον κόσμο,  όπου προσδιορίζει τα κοινωνικά πράγματα. Είναι το μέρος εκείνο που διοικεί την Κοινωνία. Το Κράτος-Πολιτεία ενσαρκώνει το Θείον, (Ρωμ 13,1-7), προέρχεται από το Θεό (Γέν. 1,28), όμως πολλάκις γίνεται αντίδικος του Θεού σχετικά με την πίστη στο Θεό.

Ύστερα από αυτά τα ολίγα περί Κράτους, και πολλά άλλα που Σύμβαίνουν εξ' αιτίας του, η συμπεριφορά της Εκκλησίας έναντι του Κράτους παρ΄όλα αυτά  είναι λίαν προσεκτική. Δια τούτο, και μπορεί να αντιστέκεται,  αλλά επ΄ ουδενί δεν μπορεί να υιοθετεί με ενθουσιαστικές  κινήσεις της  όποιες αποφάσεις μονομερώς αποφασίζει η Πολιτεία.

Η πίστη του ανθρώπου στην Εκκλησία του Θεού είναι η αντιπαλαίουσα δύναμη στις απολυτοποιήσεις του Κράτους, δηλαδή, τελικά η στάση των πι­στών προσδιορίζουν την κατάσταση του Κράτους.

Ο σκοπός του Κράτους είναι η ευδαιμονία του ανθρώπου στον κόσμο αυτόν, αλλά και η μακαριότητά του πέραν του κόσμου τούτου, που κα­τορθώνεται μόνον με την Θεία Χάρι.

Τούτο σημαίνει, ότι το Κράτος απαραίτητα πρέπει, να έχει αδιάλειπτη αρμονική σχέση με την Εκ­κλησία του Θεάνθρωπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Έτσι λοιπόν διαπιστώνεται, ότι αυτό που επιδιώκει το Κράτος στην Πολιτεία, είναι και το ουσιαστικό έργο της Εκκλησίας, αλλά πολύ πιό ουσιαστικό και ριζικό, γιατί η Εκκλησία δεν φροντίζει απλώς γιά την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη, και την Ευημερία των ανθρώπων, αλλά γιά τον ίδιο τον άνθρωπο. Η Εκκλησία απώτερο σκοπό έχει να αλλάξει τον κό­σμο. Να γίνουν οι άνθρωποι. ΑΝΘΡΩΠΟΙ, και να ζήσουν ως ΠΡΟΣΩΠΑ.

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού κ. Φίλη  υπάρχει και δρά εντός του κόσμου, και αυτό σημαίνει, ότι η Εκκλησία οφείλει να συνυπάρχει  με την Πολιτεία, αυτή η  συνύπαρξη όμως γίνεται και εντάσ­σεται στο μεγάλο μυστήριο της Χριστιανικής πίστης.

Ο σεβασμός στο Κράτος αποτελεί θεμελιώδη Χριστιανικό κανόνα της πολιτικής ζωής, αλλά υπάρχουν όρια, εφ' όσον η Πολιτική εξουσία ζητεί «τα του Θεού» γιατί όταν αθετήσει τούτο, τότε ισχύει το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον, η ανθρώποις» (Πραξ. 5,29 ).

Και στην περίπτωση αυτή ο Χριστιανός αισθάνεται εσωτερικά ελεύθερος και αυτή η εσωτερική του ελευθερία τον βοηθεί να αγνοεί και τα πιο τυραννικά καθεστώτα, και να συντρίβει κάθε εσωτερική δέσμευση και δουλεία.

Η Εκκλησία, βασικά, αναγνωρίζει το θεσμό της Πολιτικής Εξουσίας, και τον τοποθετεί, κατά τρόπον απόλυτον και σαφή, στη θέση του, και τον εμπνέει ηθικά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ασχολείται άμεσα μαζί του.

Η Εκκλησία εντασσόμενη σε ένα συγκεκριμένο οργα­νωμένο Κράτος, παίρνει μιά συγκεκριμένη υπηκοότητα, εντάσσεται σε μιά συγκεκριμένη Κοινότητα και δεν ζητεί να καινοτομήσει σε τίποτα εξωτερικά, παρά μόνον ζητεί να αλλάξει ουσιαστικά και απόλυτα το περιεχόμενο των κοινωνικών μορφών.(πρβλ. Σύν/γμα άρθρα, 3. παρ, 1, 13 παρ. 3 και  16 παρ. 2 και 3. Κατ/τικός Χάρτης της Εκκλησίας 590/77 άρθρ. 9 στίχ. ε' και στ' ).

Είναι ελεύθερη η Εκκλησία κ. Φίλη από την Ιστορία, να μπορεί να παίρνει οποιαδήποτε ιστορική μορφή. Μπορεί δηλαδή, να ζήσει το ίδιο, και μέσα σε ένα Καπιταλιστικό καθεστώς, όσο και μέσα σε ένα Σοσιαλιστικό, με την προϋπόθεση να μην της ζητηθεί, να αρνηθεί το Θεό της.

Και ενώ μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, δεν μπορεί ποτέ να γίνει η ίδια Καθεστώς. Μπορεί η Εκκλησία να συνυπάρξει και να εμπνεύσει οποιοδήποτε Κρά­τος, δεν μπορεί όμως ποτέ να γίνει η ίδια Κόμμα και πρόγραμμα Πολι­τικό, ή να υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα μιά πολιτική παράταξη.

Η Εκκλησία έχει σκοπό κ. Φίλη, να αλλάξει τον κόσμο. Να μεταμορφώσει όλα τα σχήματα. Να μπει σε όλες τις ιστορικές μορφές της κοινής ζωής των ανθρώπων, για να συντρίψει το κακό, και να γεμίσει όλες τις ιστορικές πραγματικότητες με το πνεύμα, αλλά αυτό είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με το να γίνει η ίδια μιά από τις πραγματικότητες αυτές, γιατί από τη στιγμή αυτή παύει να είναι πνευματική τροφός. και μοιάζει με το αλάτι που έχει μωρανθή, (Ματθ. 5,13 ).

Προσπάθεια της Εκκλησίας λοιπόν  να δημιουργήσει «Χριστιανική πολιτική», και μάλιστα σε έναν ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΩΡΟ, μόνον ιλαρότητα μπορεί να προξενήσει, γιατί θα ξεπέσει από τη σφαίρα της ύπαρξης του Θεού, σε μιά άλλη σφαίρα, στη σφαίρα του Καίσαρα. Και ενώ η Εκκλη­σία του Ιησού Χριστού είναι η Πόλη «η πάνω όρους κειμένη» με σκο­πό να φωτίζει τη ζωή της Πολιτείας (Ματθ. 5,14 ), κινδυνεύει να αφήσει το όρος, και να ταυτιστεί με το Κράτος.

Η Εκκλησία συναντά την Πολιτεία μέσα από τα πρόσωπα των μελών της και επιδρά επάνω της, όχι άμεσα ως κοινωνικό σύστημα, αλλά έμμεσα και οργανικά. Η Εκκλησία δεν είναι φατρία, δεν ζητεί να δημιουργήσει ξεχωριστούς Πολιτικούς Θεσμούς. Είναι πνεύμα η Εκκλησία που πνέει παντού. Είναι «το ύδωρ το ζών» (Ιωάν.4,10), που διο­χετεύεται στα ποικίλα κοινωνικά σχήματα, και τα ζωοποιεί, χωρίς  ποτέ να γίνεται η ίδια πολιτικό σχήμα.

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού κ. Φίλη δεν υπάρχει στον κόσμο για να σώσει μιά μερίδα ανθρώπων, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,19-20 ,) και παρ' ότι όλοι οι άνθρωποι και όλες οι δραστηριότητες της Κοινωνίας δεν συμμετέχουν στην Εκκλησία, από την πλευρά της η Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία εν­διαφέρεται, και ασχολείται ουσιαστικά μαζί τους, γιατί η Ορθόδοξη Εκ­κλησία έχει την συνείδηση, ότι αποτελεί την καρδιά της Κοινωνίας, και συνεπώς στηρίζει, τρέφει μυστικά, και φωτίζει όλες τις εκδηλώσεις της.

Καλείται να κηρύττει η Εκκλησία με θάρρος και να βροντοφωνεί το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ανθρώπου, την ιερότητα του ανθρώ­πινου προσώπου, και την Θεϊκή ελευθερία. Το κήρυγμα αυτό της Ορθο­δόξου Εκκλησίας, ανεξάρτητα από τις ιστορικές συνθήκες στις οποίες ευρίσκεται, αποτελεί ουσιαστικό κριτήριο της Ορθοδοξίας της, και κατα­δεικνύει την πραγματική της τοποθέτηση μέσα στον κόσμο μέχρι να πα­ρέλθει, γιατί «παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» (A' Κορ.7,31)

Ο απώτερος σκοπός του Κράτους δεν πρέπει να είναι μόνον η ευδαι­μονία των ανθρώπων σ' αυτόν εδώ τον κόσμο, αλλά και η μακαριότητα πέραν του κόσμου τούτου. Τούτο όμως κατορθώνεται μόνον με τη Θεία Χάρι. Συνεπώς το Κράτος - Κυβέρνηση με την Πολιτική της κ. Φίλη πρέπει να έχουν λίαν αρμονικές σχέσεις με την Εκκλησία, γιατί οι βλέψεις, τόσον της Πολιτείας όσον και της Εκκλησίας, συναντώνται στο ίδιο πρόσωπο, στον άνθρωπο.

Επομένως το Κράτος δεν πρέπει να προβάλλει βία, ή αυθαι­ρεσία, για καθαρώς πνευματικά θρησκευτικά θέματα ή ότι άλλο αφορά την Εκκλησία γιατί τότε προκαλεί, και η πρόκληση έχει δυσάρεστα αποτελέ­σματα, αφού Πολιτεία και Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, αναδεικνύονται συνοδοιπόροι με ρόλους όμως διακριτούς, αυτούς της ΣΥΝΑΛΛΗΛΙΑΣ, όπερ σημαίνει «έκαστος, εν ώ ετάχθη εν τούτω μενέτω» (Α' Κορ. 7,24).

Εν προκειμένω, το και σπουδαιότερον κ. Φίλη είναι τούτο, ότι οι Κυ­βερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, όμως η Εκκλησία μένει. Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένον, ότι η Εκκλησία ως ο κορυ­φαίος παράγοντας προβολής των πνευματικών αξιών μένει, γιά να προστατεύει το λαό, να υπερασπιστεί τις Παραδόσεις του.

 Να αντισταθεί στις ξενικές εκείνες επιρροές, και τον Πολιτισμικό Ιμπεριαλισμό, και ως εκ τούτου ο χωρισμός της Εκ­κλησίας από το Ελληνικό Κράτος είναι πάντι αδύνατος, όσο και αν κάποιοι απληροφόρητοι νεοέλληνες τον απεργάζονται με τις εκατέρωθεν μοιραίες απροσεξίες τους....

Εν κατακλείδι κ. Φίλη πρέπει να θυμάστε πάντα πως πάσα ενέργεια γινομένη εις απρόσφορον χρόνον δε φέρει  ποτέ τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και καλόν είναι οι διδάσκοντες το μάθημα των Θρησκευτικών να θυμούνται τα λόγια του Ιησού όπου είπε στους μαθητάς του μετά την Ανάστασίν του το:«Καθώς απεσταλκέ με ο Πατήρ κάγώ  πέμπω υμάς....

      Π.ΒΟΙΩΤΟΣ
Voiotosp@gmail.com