ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

 

Από το 2011 η Τουρκία του Ερντογάν κυκλοφορεί τον παρακάτω χάρτη, που δείχνει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται  ξεκάθαρα για μια εξόφθαλμη παραβίαση των κανόνων του UNCLOS III.

Παραχωρεί στη Ρόδο, στην Κάρπαθο και στο Καστελόριζο μόνο 6 ν.μ. χωρικά ύδατα και καμία  υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Δίνει ελάχιστη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της Κρήτης και παριστάνει ότι η Τουρκία διαθέτει, σε μεγάλη έκταση, μια τεράστια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, που συνορεύει με την Αιγυπτιακή ΑΟΖ.

Υποτίθεται ότι αυτή η οριοθέτηση είναι σύμφωνη με την αρχή της ευθυδικίας, που αποτελεί την  προσφιλή μέθοδο οριοθέτησης της γείτονος.  Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος χάρτης που δημοσίευσε ποτέ η Τουρκία και θα συνεχίσει να τον χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία, πιστεύοντας ότι δημιουργεί ένα προηγούμενο, μια και η Αθήνα τον αγνοεί αντί να τον αντικρούσει.

Ο αείμνηστος πρέσβης Μιχάλης Δούντας, ένας από τους ικανότερους διπλωμάτες που υπηρέτησαν στο ΥΠΕΞ και άριστος γνώστης των τουρκικών προθέσεων, έγραφε λίγο πριν τον θάνατό του, στις 24 Σεπτεμβρίου 2006, αυτά τα σοφά και προφητικά λόγια:

«Η Ελλάς αδυνατεί να ασκήσει πλήρως την κυριαρχία της λόγω ελλείμματος «ανεξαρτησίας». Το πλατύτερα γνωστό παράδειγμα διαφοροποίησης μεταξύ κυριαρχίας και ανεξαρτησίας προσφέρει η, για χρόνια τώρα, παρεμπόδιση της Ελλάδας να επεκτείνει νομίμως τα χωρικά της ύδατα μέχρι τα 12 μίλια. Διότι η προς τούτο θέλησή της κάμπτεται ενώπιον της υπέρτερης τουρκικής «πολεμικής ικανότητας» (war capability) και της συναφούς απειλής.

Διότι η απειλή πολέμου, έστω και αν δεν διακηρύσσεται, υφέρπει λόγω της ενόπλου υπεροχής της Τουρκίας. Αποτέλεσμα, να προωθούνται «ανεπαισθήτως» και διαχρονικά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Θα έπρεπε να δώσουμε έμφαση στη βελτίωση της αμυντικής μας θωράκισης, ιδίως αεροπορικής, πυραυλικής και ηλεκτρονικής.

Ωστόσο, οι τομείς αυτοί με την πάροδο των ετών παραμελήθηκαν. Διότι πολλές και πιεστικές οι ανάγκες ικανοποίησης άλλων κρισίμων παραμέτρων της κρατικής ευθύνης. Και, παράλληλα, οι δυνατότητες της οικονομίας ασφυκτικά περιορισμένες».

Υπάρχει μια ομάδα στο State Department, που υποστηρίζει ότι ο Σουλτάνος είναι καλύτερος για την Ελλάδα από τους κεμαλιστές και γι΄ αυτό η Ελλάδα πρέπει να συνεννοηθεί μαζί του. Αξίζει όμως να τους υπενθυμίσουμε ότι στα χρόνια του Ερντογάν η Τουρκία δεν έχει καθόλου περιορίσει τις διεκδικήσεις της προς την Ελλάδα.

 Όπως έγραψε ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος:

«Αντιθέτως, επί Ερντογάν οι διεκδικήσεις διευρύνθηκαν. Τον Απρίλιο του 2012 η τουρκική κυβέρνηση «εκχώρησε» στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου όλη την υφαλοκρηπίδα του Καστελλόριζου και μεγάλο μέρος της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και της Καρπάθου. Η τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι ανάλογο ήταν το 1987. 

Η πραγματική εξήγηση όμως είναι ότι οι Τούρκοι επικεντρώνονται τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο. Στόχος τους είναι να μετατρέψουν τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου – Κρήτης και Κύπρου σε ένα δεύτερο Αιγαίο, μια γκρίζα περιοχή αμφισβητήσεων.

Ως προς το Αιγαίο, αισθάνονται ικανοποιημένοι από την παρούσα κατάσταση. Είναι μια θάλασσα ξεχασμένη από τις εξελίξεις του διεθνούς δικαίου, «παγωμένη» στο 1974. Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας δείχνει μια γκρίζα περιοχή με αδιευκρίνιστα σημεία δικαιοδοσίας, αμφισβητήσεις και προβλήματα. Η Ελλάδα αντιδρά με προβλέψιμο τρόπο και η Τουρκία απλώς συντηρεί αυτήν την κατάσταση.» 

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και χρειάζεται να αναλάβουμε σημαντικές πρωτοβουλίες, ιδίως τώρα που η Τουρκία βρίσκεται σε μια πολύ βαθιά κρίση. Αντί να ασχολούμαστε με το κουαρτέτο που επισκέπτεται τακτικά το Χίλτον, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με την δημιουργία του δικού μας κουαρτέτου, που θα απαρτίζουν η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Κύπρος.

Αυτό το κουαρτέτο πρέπει να υπογράψει ένα διαφορετικό μνημόνιο, που δεν θα ασχολείται μόνο με τα θέματα ενέργειας, αλλά θα περιλαμβάνει μια οικονομική και στρατιωτική συμμαχία, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σε θέση να μας δώσει την ελάχιστη βοήθεια και ερωτοτροπεί με τη Τουρκία, μερικές φορές περισσότερο και από τις ΗΠΑ.Η στρατιωτική συμμαχία θα είναι μια συμμαχία θαλάσσιας ασφάλειας με κύριο μέλημά της την προστασία της ΑΟΖ των τεσσάρων κρατών.

Ήδη το Ισραήλ, που πάντα πρωτοπορεί σε ιδέες, άρχισε να συζητά την δημιουργία ισχυρής ναυτικής δύναμης, κυρίως για προστασία των θαλάσσιων συμφερόντων του. Το Ισραήλ έδινε πάντα προτεραιότητα στην προστασία του από ξηρά και αέρα, αλλά άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η Ανατολική Μεσόγειος, με τα τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, χρειάζεται και προστασία των θαλάσσιων συνόρων, που επεκτείνονται πέραν των 12 ν.μ. χωρικών υδάτων.

Ήδη, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία και η Μαλαισία, έχουν υπογράψει μια τριεθνή συμφωνία Θαλάσσιας Ασφάλειας, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Πριν μερικά χρόνια το Ισραήλ βολιδοσκόπησε γι’ αυτή την ιδέα την Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά η Αθήνα δεν ανταποκρίθηκε αρνούμενη  να συμμετάσχει. Οι ειδικοί στο Δίκαιο της Θάλασσας γνωρίζουν τη θέση των ΗΠΑ, που ακολουθεί  δύο μέτρα και δύο σταθμά, όταν συζητά το θέμα της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών.

Η Αμερική έχει οριοθετήσει την ΑΟΖ  με βάση την  αρχή της ίσης απόστασης (equidistance),που τόσο αντιπαθεί η Τουρκία, με την Ρωσία, τον Καναδά, το Μεξικό, τις Μπαχάμες και την Κούβα. Όταν όμως έρχεται η ώρα να ασχοληθεί με την ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος, υποστηρίζει τις τουρκικές θέσεις περί ευθυδικίας.

Έτσι, οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι τα δικά τους νησιά, κατοικήσιμα ή όχι, έχουν πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ, αλλά παρόμοια δικά μας νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Αυτή είναι μια απαράδεκτη φιλοτουρκική θέση των Αμερικανών από το 1982, που πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει.