ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

29 ΜΑΪΟΥ 1453 ΘΡΗΝΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ.Την  είπαν αποφράδα ημέρα, θλιβερή επέτειο,  καταραμένο ορόσημο. Όπως και αν αντιληφθούμε  την 29η Μαΐου 1453,  το αποτέλεσμα είναι  ένα και συγκεκριμένο. 

Η  επιρροή  της μεγάλης  Βυζαντινής  Αυτοκρατορίας  χάθηκε, η δόξα   όμως  δεν έσβησε.   Δύσκολα  ξεχνιούνται  κατακτήσεις,  επιτεύγματα,  γεγονότα  αιώνων και αιώνων.

Η επέτειος  της άλωσης της Κων/πολης   κρύβει μέσα  της  θρήνους,  θρύλους  και  θριάμβους.  Θέληση  για αντίσταση  μπορεί  να υπήρξε,  πίστη και  προσευχή  στον Θεό μπορεί  να  έγινε, αγώνας  μέχρι  τελικής πτώσης  μπορεί να  διεξήχθη,  το αποτέλεσμα  οδυνηρό.   Χάθηκε  η Βασιλεύουσα  και μαζί της  ένας   πολιτισμός  μοναδικός.  

Δεν  αλώθηκε μόνο η Πόλη, αλλά  προπαντός  η ιστορία της,  η άυλη  κληρονομιά  της, η προοπτική  του μέλλοντός  της.   Για όλα  φταίνε  μεν οι  πορθητές   της αλλά και τα σφάλματα  των ηγετών. Πεντακόσια  εξήντα  τρία χρόνια από τότε   και δεν πρέπει  σε  καμία περίπτωση  να ξεχάσουμε  τι είχαμε.  Να είμαστε περήφανοι  για  το παρελθόν μας  ως  Ρωμιοί. 

Να καταλάβουμε   ότι δεν χάθηκε   η του Κωνσταντίνου πόλη,    αφού τη θυμόμαστε    ακόμα. Δεν  την  επισκεπτόμαστε   γιατί έχει  αγορά καλή, αξιοθέατα  τυπικά, νυκτερινή ζωή.  Κάθε  τόπος της  αναδύει   Ελλάδα,   κάθε γωνιά της κρύβει  αναμνήσεις.

Εκεί η Αγία Σοφία, το «Μέγα  Μοναστήρι».  Οι τοίχοι  της όσο και αν θέλησαν  οι κατακτητές  της να αλλάξουν δείχνουν τι ήταν: Ναός χριστιανικός!  Τα  ψηφιδωτά, τα σύμβολα,  η διαρρύθμιση   παραπέμπουν   σε  χώρο τιμής του αληθινού τριαδικού Θεού. 

Ας  θέλησαν  να  αλλάξουν την μορφή του  και τον σκοπό του.   Είτε τζαμί, είτε  μουσείο,   ο Ναός  της  του Θεού σοφίας   θα δείχνει αιώνες  τη δύναμη,  την πίστη  και το σθένος  των  κτητόρων του. Οι τοίχοι   της  θα  κρύβουν ψαλμωδίες,  τελετές,  δόξες. Αν την Πόλη  την χάναμε  από έναν   στρατό δυνατό  και έναν λαό δυναμικό θα έπρεπε να κλαίμε.  

Δυστυχώς δεν την έχουμε  χάρη των συγκυριών. Μας την άρπαξαν αυτοί  που μόνο  κλέβουν, βιάζουν,  ζηλεύουν.   Όπου πήγαν  θάνατο  σκόρπισαν,  αγνοούμενους άφησαν,   συντρίμμια   δημιούργησαν. Συντηρώντας  τη μνήμη  με  επετείους, σαν την αυριανή,  θα μπορέσουμε  να  οπλισθούμε  με θάρρος  από αυτό  που διέθεταν  οι παλαιότεροι,  θα μάθουμε  από τα παθήματά  μας  και θα  διδάσκουμε  στους  επόμενους

Θρύλοι για την Άλωση της Πόλης. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.

Την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι στην Αγιά-Σοφιά δεν είχε τελειώσει ακόμα η λειτουργία. Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία πήρε αμέσως το Άγιο Δισκοπότηρο, ανέβηκε στα κατηχούμενα, εμπήκε σε μια θύρα και η θύρα έκλεισε αμέσως. Είναι θέλημα Θεού να ανοίξει μόνη της η θύρα, όταν έλθει η ώρα, και θα βγει από κει ο παπάς, να τελειώσει τη λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά, όταν θα πάρουμε πίσω την Πόλη.

Την μέρα που πάρθηκε η Πόλη, έβαλαν σε ένα καράβι την Άγια Τράπεζα της Αγιά-Σοφιάς, να την πάει στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί όμως στη θάλασσα του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και η Άγια Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο.

Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γαλήνη, που είναι πάντα εκεί, και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.

Την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια, και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη, έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι.

Και Ω! του θαύματος, έτσι έγινε. Πότε άραγε θα ολοκληρωθεί το τηγάνισμα των ψαριών που είναι τηγανισμένα μόνο από την μία τους πλευρά;

Τα τείχη της Κωνσταντινούπολης θα χωρίζουν πάντα το Φως από το σκοτάδι

Πριν από 562 η Πόλις εάλω από τις ορδές του Μωάμεθ για να μείνει στην ιστορία η ηρωική θυσία του Έλληνα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με το μήνυμα ύψιστης ανδρείας: «Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν».

Η υπέρτατη πράξη ηρωισμού, η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των γενναίων υπερασπιστών της Κωνσταντινουπόλεως έγραψε άλλη μία χρυσή σελίδα στον αέναο πόλεμο του Φωτός με το σκοτάδι. Στην κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης, το βασικό όπλο των ολετήρων της ανθρωπότητας είναι η επιβολή της λήθης.

Η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας, ο θάνατος του Ηρωισμού και η καλλιέργεια ψευδοπροτύπων που θα παράγουν υπηρέτες και όχι Ελεύθερους Ανθρώπους. Ο Ήρωας άλλωστε ήταν είναι και θα είναι ο εφιάλτης των εξουσιαστών η εξουσία των οποίων πηγάζει από την αδικία.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα ο Ηρωισμός ήταν σκοπός ζωής, ενώ ο Ήρωας αποθεωνόταν από το Έθνος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από τους Θεούς και Ημίθεους της Αρχαιότητας, στους Αγίους και τους Μάρτυρες της νεώτερης ιστορίας.

Η Ελλάδα στάθηκε υπέρμαχος της Αλήθειας και του Πολιτισμού ακριβώς επειδή το συμφέρον του συνόλου υπερείχε του ατομικού συμφέροντος. Η Θυσία για το Έθνος (=γένος) ήταν μία μυστηριακή πράξη που ευθύνεται και για την ίδια την επιβίωση του Ελληνισμού εν μέσω σφαγών και διωγμών.

Άλλωστε όλα τα έθνη έχουν ως βασικό στοιχείο της εκπαίδευσής τους την Ελληνική ιστορία ακριβώς επειδή διδάσκει με τον καλύτερο τρόπο την μάχη για την αλήθεια ως αντίποδα των αργυρίων.

Ειδικά τις ημέρες μας που τα αργύρια της προδοσίας ρέουν άφθονα για να υποδουλώσουν λαούς, οι Παλαιολόγοι του Ελληνισμού είναι ο μόνος φάρος που θα κάνει τον άνθρωπο να αποστρέψει το πρόσωπο από την κίβδηλη λάμψη του εφήμερου πλούτου.

Και να παραδοθεί στην έκσταση των υπέρλαμπρων αξιών, αυτές που αποθεώθηκαν για άλλη μία φορά σε αυτά τα ιερά χώματα την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Την ημέρα που η βαρβαρότητα νόμιζε πως εξαφάνιζε την μήτρα της Αλήθειας και του πολιτισμού.

Αυτοί οι χαρακτηρισμοί μπορεί να λοιδορούνται και να χαρακτηρίζονται «αναχρονιστικοί» από τους διάφορους αναθεωρητές που θέλουν τους λαούς ως άμορφες μάζες κρύβοντας τις ατράνταχτες ιστορικές αλήθειες. Ναι, οι Έλληνες αγωνίστηκαν ενάντια σε μία κτηνώδη δύναμη που πρέσβευε το σκότος και την αδικία.

Ενάντια σε βαρβαρικά στίφη που σήμερα γνωρίζουμε ότι έφεραν μόνο καταστροφή, τυραννία, μισανθρωπία. Και η απόδειξη για το ποιους αντιμετώπισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, για το ποιους αντιμετωπίζει ιστορικά ο Ελληνισμός έρχεται από άκρως «προοδευτικά χείλη» που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει: «Ο πολιτισμός οφείλει να εξαφανίσει την Τουρκική φυλή προκειμένου να επιβιώσει!». 

Όχι, δεν το λέει κάποιος «υπερεθνικιστής», κάποιος «φανατικός Ελληναράς» ή κάποιος «ρατσιστής».Το λέει ο άνθρωπος που έφερε την επανάσταση στην επιστημονική μελέτη της εξέλιξης των ειδών, του οποίου η θεωρία είναι σήμερα αναγνωρισμένη και διδάσκεται σε όλον τον πλανήτη εκτός από την Τουρκία: 

Ο Κάρολος Δαρβίνος! Μα και οι ίδιοι οι Τούρκοι ακόμα και σήμερα τον επιβεβαιώνουν μέσα στον ίδιο τους τον «εθνικό» ύμνο: «Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθένος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται “πολιτισμός”;» 

Ξεδοντιασμένο τέρας λοιπόν ο Πολιτισμός! Και εδώ υπάρχουν ελληνόφωνοι που αθωώνουν τον σφαγέα Κεμάλ ανάγοντας τον ακόμα και σε «κοινωνικό αγωνιστή»! Συγκρίνετε τώρα με τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο ο οποίος είναι ο μόνος παγκοσμίως που δεν υμνεί κάποια «κρατική ανωτερότητα» αλλά μίαν υπέρτατη, πανανθρώπινη αξία: Ύμνος εις την Ελευθερίαν!  

Αυτά τα γεγονότα αρκούν για να καταδείξουν την πραγματική υπεροχή του Ελληνισμού την οποία οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως άξιοι κληρονόμοι. Όπως την διαφύλαξε ο άξιος κληρονόμος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τον Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα, που μετά από 2,000 χρόνια είπε στον βάρβαρο κατακτητή τα ίδια ακριβώς λόγια: 

«Το την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστί ουτ΄ άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδώμενοι της ζωής ημών». Ο χρόνος ως Κριτής πάντων, κατέδειξε την αθανασία των Παλαιολόγων και την αιώνια απαξίωση των εφιαλτών.Ας είναι αυτό το αλάνθαστο κριτήριο μας σήμερα και πάντα.