ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

  

 ΜΕΡΟΣ Κ΄ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)/ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ ΕΝΟΤΗΣ. Όνειδιζόμενος ύπό τών «ενωτικών» τής Φλωρεντίας ο σοφός ο Γεννάδιος ό Σχολάριος ώς έναντίος τής ειρήνης καί ένότητος, έλεγεν:

«Έσμεν αιτίους του σχίσματος εκείνους τήν αρχήν γενομένους, ου τούς ημετέρους προγόνους... παύσαντό γε κακώς τήν τών εκκλησιών είρήνην ζητούντες έπί καταστροφή τής Εκκλησίας καί τής αληθείας, ήν τετήρηκεν άπό Χριστού μέχρι καί νΰν. Καί πειρώμενοι  σύνιστάν τά πανταχόθεν άσύστατα, παύσαντό δέ πότε καί ημάς διώκόντες ή μάλλον ειπείν έπί τω εαυτόν ευεργετούντες κακών τους.   

Οι τής μόνης - αληθούς καί πατρίου δόξης άντεχομένους, ώς τής, ειρήνης πολεμίους,  ήν αυτοί περίθάλπουσι "δήθεν ού γάρ τής ειρήνης οι ημείς εχθροί τών χριστιανών 'νηφάλιοι του πρός αλλήλους πολέμου, μη γένοιτο Θεέ Βασιλεύ, άλλ' 'έχθροί της ιδιωτείας αυτών καί τής πονηρίας, της: ως τοις ύπερορίοις δόγμασιν άνεξετάσεως προστίθενται καί τών γνωρίμων καί γνησίων καταφρονούσι καί πάντας ανθρώπους άφίστάν αυτών βούλονται  καί τής δι' αυτών  σωτηρίας...

Εί βουλόμεθα φίλοι καί σύμμαχοι είναι, ουδέν τι τής αυτών φιλίας, απολαυσόμεθα. έτερον ή την πρός τούς άγιους μάχην καί τοίς των μητραλοιών ύποκείμεθα νόμοις' και ποιναίς.'.» 'Εθυροκόλλησε δέ είς το κελλίον του ταύτα:' «Ω άθλιοι "Ρωμαίοι" και την πίστίν σας αποθέσατε καί τήν πόλιν θά χάσετε»: Του όποίου κάτι ανάλογον θά συμβή καί είς ημάς, άν δέν συνετισθώμεν καί άνανήψωμεν.

"Όταν μελετά καί ένθυμήταί τις τήν ίστορίαν τών "αιρέσεων καί τών σχισμάτων, πολλάκις απορεί ή καί γελά, διά τήν μικρολογίαν ή καί άνοησίαν πολλών έξ αυτών. Καί νυν άν προπέμψη τις τόν νουν του ολίγον είς τό μέλλον, ότε αναμφιβόλως ό Θεός θά 'έπαναφέρη τήν ενότητα καί ομοφωνίαν τών χριστιανών, θ' άπορή πώς έπί δεκαετίας έκράτησε μία κατάστασις τόσο έξωφθάλμως αδικαιολόγητος καί ύπ' ούδενός υποστηριζόμενης ώς θεάρεστος. Οί εμμένοντες είς τήν πατροπαράδοτον τάξιν δύνανται νά κατηγορήσουν τούς προσβαλόντας καινά στοιχεία διά πολλάς παραβάσεις. 

Είς τί δέ δύνανται βασίμως νά κατηγορήσωσιν εκείνοι τούτους, πλήν του οτι δέν δέχονται ν' αναγνωρίσουν ανθρώπους μή φυλάξαντας τήν έμπιστευθείσαν αυτοίς πατρώαν κληρονομίαν; Επαναλαμβάνεται διά μίαν ακόμη φοράν ότι οί τασσόμενοι είς τόν κλήρον, φύλακες είναι καί όχι διαχειρισταί τής πατροπαράδοτου πίστεως καί άν πράγματι θέλουν τήν είρήνην καί ενότητα, μόνον φυλάσσοντες άλώβητον καί άκίβδηλον ταύτην, άς επιζητήσουν τήν ενότητα καί είρήνην. 

Μενόντων τών ζιζανίων, τά οποία έφθειραν τήν ενότητα  καί   είρήνην, πώς ελπίζεται ν' άναθάλη μονίμως, ή ένότης και ειρήνη. Μόνον μέ αυταρχισμούς καί μέ συνθήματα και αντιλήψεις ανθρώπων δέν μέ­νει έπ' άπειρον ούτε έπί, πολύ: ή-ένότης. καί ειρήνη. Μόνον «ό Χρι­στός έστιν ή ειρήνη ημών» καί ή ενότης, εις Αυτόν μόνον και δι' αυτού άς θεμελιωθή ή ένότης καί ειρήνη, δια νά μένουν εις τόν αιώνα.

Μετά τά ορθά και συνετά, άτινα γράφονται είς τήν πρός τόν Αθηναγόραν έπιστολήν της Ελλαδικής Εκκλησίας (έν σχέσει μέ τήν παράνομον άπόφασιν του Πατριαρχείου Μόσχας νά κοινωνή έκ του αγίου Ποτηριού τους αιρετικούς), έν ή λέγονται και ταύτα:

«Ουκ^: επιτρέπεται Εκκλησία τοπική, ει καί εστίν αυτή ή οία σουν,. παρ' ο παρέλαβε δογματίζειν καί' όρια·.  μεταίρειν» και ή ευ­χή διά..«τήν άγίαν Ορθόδοξο ημών Έκκλησίαν τήν τανϋν έσκορπισμένην καί τήν ενότητα μετά πάντων δι' εαυτής καί ουχί διά.  Κυρίου ζητούσαν επιπλέον δίασκορπισμένην, ως μή ώφελε..»,απορούμεν πώς επιτρέπεται ή συνέχισις μετάρσεως ορίων αιωνίων;  καί ή έπιζήτησις ένότητος. δι' εαυτής καί ουχί διά Κυρίου. Τέλος