ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

ΜΕΡΟΣ Γ΄/ Η «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ» ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ 

ΠΡΩΤΟΝ  ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ

Τήν ενότητα καί ομοφωνίαν είς τήν άναγκαιοτέραν καί έμφανεστέραν πρός τόν Θεόν. σχέσιν τών "Ορθοδόξων διέρρηξεν από 46 ετών μία ενέργεια, διά τήν οποίαν ούτε μία ευσεβής ψυχή είπεν ότι κανονικώς καί θεαρέστως έγένετο καί όμως πάρα πολλοίς ωσάν νά μή συνέβη καί νά μή συμβαίνη τίποτε τό άντεκκλησιαστικόν καί παράνομον καί καταλυτικόν τής ένότητος καί τής παραδοθείσης παρακαταθήκης καί επομένως άντίθετον του θελήματος του Θεού.

Απορεί κανείς πώς ανέχονται ν' αδιαφορούν ή πώς νομίζουν ευλαβείς χριστιανοί ότι είναι θεάρεστον ή έπιτετραμένον νά καταλύωνται αιωνόβιοι θεσμοί καί ή ομοφωνία τών Όρθοδόξων, ούτως ώστε νά μή παρίστανται ενώπιον του Θεού «έν ένί στόματι καί μια καρδία» καί νά λέγωσιν ουχί «τό αυτό πάντες», άλλ' οί μέν τούτο οί δέ άλλο.

Αυτή ή αδιαφορία, ή περί «άλλα πολλά» τύρβη καί ή έν ω σμίκρυνσις τής σημασίας ή ή άπέκδυσις τής ευθύνης παρέσχεν εύκαιρίαν, ώς παρέχει καί σήμερον, εις τινας ρηξικέλευθους, οίτινες «δουλεύουσιν ουχί τω Θεώ άλλα τοις εαυτών πάθεσι», νά επιβουλευθούν τήν πατρικήν ημών κληρονομίαν καί διαχειρίζωνται τά τής Εκκλησίας καί τής σωτηρίας τών ψυχών μας καί επεμβαίνουν εκεί πού ουδείς τοις έδωσε δικαίωμα.

Τό συνήθως προβαλλόμένον «εμείς τι ξέρομεν ή τι φταίομεν; οί αρχηγοί πού τά κάμνουν εκείνοι θά δώσουν λόγον», δέν δικαιώνει" ή άγνοια τών νόμων είς ουδέν δικαστήριον τοΰ κόσμου γίνεται δεκτή ώς επιχείρημα καί δικαιολογητικόν, κατά δέ τό κοινόν τής Εκκλησίας φρόνημα, «έκδικοι τής πίστεως» είναι, ώς προανεφέρθη, πάντες οί χριστιανοί: φύλακες ώρκίσθησαν νά είναι.

Γνωρίζομεν πού έρριψε τόν παπισμόν ή νοοτροπία αυτή του νά νομίζεται ότι έπί - τών τής πίστεως «αποφαίνεται καί ωρίζει» ο είς ή οί ολίγοι, αντί τής - συνειδήσεως παντός, του σώματος τής Εκκλησίας, έκφαινομένης διά τής έν Αγίω Πνεύματι Οικουμενικής Συνόδου.

Καί άν ακόμη ουδεμία άθέτησις διατάξεως ή θεσμού καί νόμου έκ τών παραδοθέντων έγίνετο, πράγμα πού δέν συμβαίνει, ώς περαιτέρω θά ίδωμεν, - καί μόνη παρείσφρυσις ασυμφωνίας είς τήν λατρείαν του Θεού, ήρκει πρός βεβαίωσιν ότι ή δημιουργήσασα ταύτην ενέργεια δέν είναι κατά τό θέλημα του Θεού.

Ό Μ. Κωνσταντίνος καί ή Α' Οικουμενική Σύνοδος τήν περί μόνην τήν έορτήν του Πάσχα προαναφερθείσαν άσυμφωνίαν δέν έχαρακτήρισαν ώς επουσιώδη καί άδιάφορον, άλλ' ώς πράγμα «δεινόν τε καί απρεπές» καί έκριναν ώς «άθέμιτον» τήν υπαρξιν λατρευτικήν τήν ήμέραν τής πρώτης εαρινής πανσελήνου, οί δέ, άκολουθούντες τήν παράδοσιν αποστόλων, οί όποιοι ώς πρός τόν χρόνον του εορτασμού έτήρουν τόν παλαιόν τύπον, έώρταζον τό Πάσχα αυτήν τήν ήμέραν τής πρώτης εαρινής πανσελήνου, οί δέ, άκολουθούντες επίσης πάλαιαν παράδοσιν, έτέλουν τούτο τήν μετά τήν αυτήν πανσέληνον Κυριακήν ώστε ή διαφορά, ήδύνατο νά είναι καί μία ήμερα.

"Όμως ή αγία εκείνη Σύνοδος, συνεργούντος του Μ. Κωνσταντίνου, δέν ένόμισε πρέπον ν' άφήση νά συνεχίζεται ή άσυμφωνία αύτη, αλλά μετά θεϊκού ζήλου καί αγίας μερίμνης ενέργησε καί έν 'Αγίω Πνεύματι έξήνεγκε τόν θεάρεστον ορισμόν, διά του οποίου έκτοτε καί έπί 16 ακριβώς αιώνας ή πλήρης ομοφωνία, άποκατεστάθη μεταξύ τών απανταχού Όρθοδόξων. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)