ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

Z΄MΕΡΟΣ/ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΘΕΣΜΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΚ ΤΗΣ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ» ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ. "Ολαι, βεβαίως, αί ύπ' εκείνου εφευρεθείσαι καινοτομίαι συνέργησαν τά μέγιστα είς τήν διάβρωσιν του θρησκευτικού αισθή­ματος έν τω πληρώματι τής Εκκλησίας.

Όμως ή πρώτη καί κυριωτέρα, ή ταύτισις του Εορτολογίου τής Ορθοδοξίας μέ τό κοσμικόν ήμερολόγιον τής Δύσεως (κατά τό όποίον, σημειωτέον, ουδείς λα­ός τής γής τελεί τάς έορτάς του πλήν του παπισμού καί του πονη­ρού γεννήματος του, του προτεσταντισμού). 

Πλήν τών παρανομιών καί άθετήσεως θεσμών τής Εκκλησίας, τών   οποίων έγένετο πρό­ξενος, κατέστρεψε τήν άπό 16 αιώνων έν τή ένότητι καί ομοφωνία χαράν καί τό καύχημα καί τήν σωτηρίαν τών πιστών.

Ένώ, έν τού­τοις, βεβαιούνται είς τά Πρακτικά του συνεδρίου του ότι, διά τής πε­ρί τό Πάσχα διαφωνίας «έγεννάτο έν τοις κόλποις τής Εκκλησίας φαινόμενον ήκιστα εύφρόσυνον καί έν ώ χρόνω έπένθουν άλλοι καί ένήστευον έν τω αύτώ χρόνω έπανηγύριζον έτεροι χαρμοσύνως...».  

Ένώ ταύτα ομολογεί καί λέγει, ότι «εξαίρεται ύπό τών ιστορικών ή σπουδή, ήν, τής κοινής ομοφωνίας καί ομονοίας χάριν, έπιδείξατο ό "Μ. Κωνσταντίνος πρός διακανόνισιν καί τούτου του ζητή­ματος...», τόν Θεόν ού φοβείται καί άνθρωπον ούκ έντρέπεται νά καταστρέψη αυτός τήν «ομοφωνίαν καί όμόνοιαν» μέ μίαν χιμαιρικήν δολίαν καί ύστερόβουλον πρόφασιν περί του:

«έφέτου καί ευκταίου ταυτοχρόνου παρά πάντων, εί δυνατόν, τών χριστιανών συνεορτασμού τών μεγάλων καί κοσμοσωτηρίων τής ημετέρας πίστεως γεγο­νότων». Ένδιεφέρετο περί «συνεορτασμού» ύπό πασών τών πανσπερμιών τών αιρετικών, ένώ ήδιαφόρει διά τήν διάρρηξιν του συνεορτασμού όλων τών ορθοδόξων. 

Περί του πώς έφρόνει διά τό κύρος καί τήν τήρησιν των παραδοθέντων θεσμών της Εκκλησίας έδείχθη, ώς ανωτέρω, κατά τήν διάρκειαν των «εργασιών» του συνεδρίου του, έγράφη και είς τήν ίστορίαν έν τη νεκρολογία του. 

Καθόλου, λοιπόν, δύσκολον νά έννοηθή πώς... κατώρθωσεν ελαφρά τη συνειδήσει, νά θέση υπό τά παλαιά του υποδήματα και «δεκάρα νά μή δίνη» διά τήν έκ της επεμβάσεως είς τό Έορτολόγιον άθέτησιν σεβαστών θεσμών της. Εκκλησίας, ών κυριώτεροι: 

Ή κατάργησις της νηστείας τών Αγίων Αποστόλων εστί μεν ότε ολική πάντοτε δέ κατά 13 ημέρας. Ή μετάθεσις της εορτής του αγίου Γεωργίου εστίν ότε και 15 ημέρας, διότι προ του Πάσχα συμπίπτουσα, δεν δύναται νά ψαλή, ώς συνυφασμένη μετά τής Αναστάσιμου Ακολουθίας.

Ή διασάλευσις και σύγχυσις τών Τυπικών διατάξεων τών Ί. Ακολουθιών, ούτως ώστε νά δημιουργώνται καταστάσεις οποίας δέν προβλέπει ή ανέκαθεν τάξις τής Εκκλησίας, οί άνθρωποι της ευρίσκονται εκάστοτε, είς άμηχανίαν περί του πρακτέου και έντείνηται έτι περαιτέρω ή ασυμφωνία, τών μέν λεγόντων ούτως, παρέκει δέ άλλως.

Ή καθ' όλον τό 'έτος διατάραξις τής έκ του Πάσχα αρχομένης τάξεως και ή σύγχυσις έκ του γεγονότος ότι έκαινοτομήθη τό Έορτολόγιον, του Πασχαλίου, μεθ' ου τούτο είναι συνδεδεμένον, μείναντος είς τά αρχαία όρια. Ή καταπάτησις τών επί του θέματος τούτου προηγουμένων ευσεβών καί δι έπιτιμίων περιφραχθεισών αποφάσεων τής Εκκλησίας κ.λ.π.

Περί του πώς υπελήπτετο τό περί κοινής συμφωνίας φρόνημα, τής Εκκλησίας και πόσον «έξετίμα» τα Ελληνικών Γένος ό Μεταξάκης, χαρακτηριστικών, είναι   και τό άκόλουθον επεισόδιον, μη γνωστόν είς πολλούς, λαβόν χώραν μεταξύ αύτού και κάποιου Ιεράρχου είς Κηφισσιάν τω 1924.

Διά τών «σοφών» καί ρηξικέλευθων συμβουλών του Μεταξάκη, όντος Μητροπολίτου Κιτίου, άπό όπου ούτος ήρχισε τήν «σπουδαίαν» σταδιοδρομίαν του, προς τήν είς τήν έπαρχίαν του Μονήν   Σταυροβουνίου, έχρεωκόπησεν αυτή μέχρι τού χείλους τής καταστροφής. 

Πρός σωτηρίαν της, μεταξύ άλλων, ύπήγεν ό γέροντας, μου είς τήν Άμερικήν (1922 - 1924) , όπου μέ τήν άρετήν καί υπομονήν του διεξήγαγεν   επιτυχή έρανον, επιστρέφων δέ διήλθεν εξ Αθηνών.

Ό Μεταξάκης τότε, αφού έν τω μεταξύ άλληλοδιαδόχως καί παρανόμως άνερριχήθη είς τούς θρόνους Αθηνών καί Κωνσταντινουπόλεως, έκδιωχθείς κακήν κακώς εκείθεν, διέτριβεν "είς Κηφισσιάν, όπου τον έπεσκέφθη ό γέροντας μου κατά τήν εξ Αμερικής έπιστροφήν. Μετά τά μεταξύ αυτών διαμειφθέντα συνήθη, έξέφρασεν ο γέροντας μου τούς φόβους του ώς πρόν τήν προσφάτως τότε γενομένην «μεταρρύθμισιν» του 'Εορτολογίου:

«Παναγιώτατε, δέν νομίζετε ότι αυτή ή μεταβολή του ημερολογίου έπρεπε νά μελετηθή καλώς μέ τόν καιρόν καί μέ τήν ήσυχίαν, όπως κάμνει πάντοτε ή Εκκλησία; Μήπως αυτή ή άπότομος άπόφασις σκανδαλίση τούς χριστιανούς καί βλάψη τήν Έκκλησίαν;» Ό δέ Μεταξάκης Ιδού πώς απήντησε:

«Βρέ αδελφέ αυτοί οι Ρωμηοί δέν είναι άνθρωποι νά τελειώσουν ένα ζήτημα καί νά εκδώσουν μίαν άπόφασιν' μίαν ύπόθεσιν θά τήν κοσκινίζουν καί θά τήν-αναβάλλουν καί δέν θά τελειώνη ποτέ. Έτσι τούς χρειάζεται και μόνον μέ τό τσεκούρι τελειώνει ένα ζήτημα». "Ας κρίνη κάθε πιστός άν είναι κατά Θεόν καί άν αποκτούν νομιμότητα τοιαύται ενέργειαι καί αποφάσεις, ούτως ώστε ν' αποτελέσουν μόνιμον καθεστώς τής Εκκλησίας.

Έπεμείναμεν εις τό έξ αρχής κακόν τής αντικανονικής καί παρανόμου έορτολογικής μεταρρυθμίσεως καί τήν σκιαγράφησιν του πρωτεργατου της, διά νά ένθυμηθώμεν άφ' ενός ότι ενός κακού δοθέντος μυρία έπονται καί ότι κάτι τό παράνομον δεν προσκτάται διά τής αδιαφορίας τήν νομιμότητα, όπως: 

δέν είναι δυνατόν νά γίνη ορθός, ένας λογαριασμός, τόν  οποίον ό καταχραστής έπλαστογράφησε, μέ τό νά περάσουν πολλά έτη καί άφ' έτερου ότι όλα τά κακά πού μαστίζουν τήν Έκκλησίαν έξ αυτού έλαβον τήν αρχήν, όπερ συμφέρει είς τήν άντιμετώπισίν των.

Τό ότι έκ συναρπαγής ή αδιαφορίας ή άλλης αφορμής μία καινοτομία έσχεν εν τή διανοία. πολλών άλλων τής ής έδει σημασίαν, έδωσεν ώθησιν είς τόν κατήφορον έφευρισκομένων όσημέραι καινοτομιών, αί οποίαι φέρουν είς τόν καιάδα τής πλήρους απιστίας. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)