ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

 

ΜΕΡΟΣ Δ΄/.Ιδού πώς έγραφεν ο άοίδιμος εκείνος Βασιλεύς τοις άπολειφθείσι τής Συνόδου Έπισκόποις ίνα, χάριν τής έν Κυρίω ομοφωνίας, συμφωνήσωσι καί εκείνοι τοις κατά Θεόν γενομένοις:«Κωνσταντίνος Νικητής Μέγιστος Σεβαστός, ταις Έκκλησίαις».

Πείραν λαβών έκ τής τών κοινών εύπραξίας, όση τής θείας δυνάμεως πέπαυκε χάρις, τούτον πρό γε πάντων έκρινα είναι μοι -προσήκειν σκοπόν, όπως παρά τοις μακαριωτάτοις τής καθολικής Εκκλησίας πλήθεσι πίστις μία καί ειλικρινής, αγάπη όμογνώμων τε περί τόν παγκρατή Θεόν ευσέβεια τηρείται.... άχρι τοσούτου άπαντα τής προσηκούσης τετύχήκεν εξετάσεως, άχρις ού ή τω απάντων έφόρω Θεώ άρέσκουσα γνώμη πρός τήν τής ένότητος' συμφωνίαν είς φώς προήχθη.

"Eνθα καί περί τής του Πάσχα άγιωτάτης ημέρας γενομένης ζητήσεως, έδοξε κοινή γνώμη καλώς έχειν επί μιάς ημέρας πάντας τους απανταχού επιτελείν. Προς τούτοις: κακείνο παρέστί" συνοράν, ώς έν τήλικούτω πράγματι και τοιαύτης θρησκείας εορτή διαφωνίαν υπάρχει άθέμιτον...

Λογισάσθω δ' ή της υμετέρας όσιότητος άγχίνοια, όπως έστί δεινόν τε και άπρεπες κατά τάς αύτάς ημέρας έτερους μέν νηστείαις σχολάζειν, έτερους δέ συμ­πόσια συντελείν, και μετά τάς του Πάσχα ημέρας άλλους μέν έν έορταίς και άνέσεσιν εξετάζεσθαι, άλλους δέ ταις ώρισμέναις έκδεδόσθαι νηστείαις... «Ινα δή τό κεφαλαιοδέστερον συντόμως ειπώ, κοινή πάντων ήρεσε κρίσει τήν άγιωτάτην του Πάσχα έορτήν μια Κάι τη αύτη ήμερα συντελείσθαι...».

Επειδή δ' ώς ευσεβής και ευ­λαβής ο Μ. Κωνσταντίνος δέν θά έθεώρει ευσεβές «νά πηγαίνη μπρος και πίσω» ή νά «έορτάζη δις» τάς αύτάς έόρτάς (ώς συνέβη προ τίνων ετών μέ άνώτατον εκκλησιαστικών άρχηγόν, όστις, ένώ· έώρτασεν ήδη τά Χριστούγεννα εις τήν Έκκλησίαν του, έλθών εις. τήν Ιερουσαλήμ έν τω μεταξύ διά νά προσκύνηση τόν έωσφόρον της Δύσεως, χωρίς έντροπήν έώρτασεν αύθις τά Χριστούγεννα, ό­περ και μέ πολλούς άλλους Μητροπολίτας της Ελλάδος συμβαίνει πολλάκις, ένώ δέν επιτρέπεται νά έορτάζωνται  αι αύται έορταί δις εντός του αύτού έτους, έγραφεν έν συνεχεία της ώς άνω επιστο­λής:

«.."Ινα έπειδάν προς τήν πάλαι μοι ποθουμένην της υμετέρας διαθέσεως όψιν άφίκωμαι, έν μια και τή αύτη ήμερα τήν άγίαν μεθ' υμών έορτήν έπιτελέσαι δυνηθώ και πάντων ένεκεν μεθ' υμών ευδο­κήσω, συνόρων τήν διαβολικήν ωμότητα ύπό της θείας δυνάμεως διά των ημετέρων πράξεων άνηρημένην, άκμαζούσης πανταχού της ημετέρας πίστεως και ειρήνης και ομονοίας..» (Εύσεβ. Καισ. Κωνστ. Γ'. 17 - 20) ..

Τήν δι' ενότητα και συμφωνίαν ένέργειαν έκείνην, εί και θεάρέστον και θεοβούλητον, δέν έπέβαλεν ό αυτοκράτωρ εκείνος ή τις. Επίσκοπος μονομερώς και αύταρχικώς άνευ της κοινής γνώμης α­πάντων. 

Οί εκείνων τούς τόπους κατασχόντες, άλλ' ού τήν πίστιν-και τήν εύλάβειαν έχοντες, ένόμισαν ότι πλείον εκείνων δικαίωμα, κέκτηνται νά νομοθετούν και μεταρρυθμίζουν ουχί πρός οίκοδομήν· άλλά είς καθαίρεσιν, όχι δι' όμόνοιαν και συμφωνίαν και σωτηρίαν των ψυχών, άλλά διά διαίρεσιν και καταστροφήν της ύπαρχούσης ομοφωνίας και κατάθλιψιν τών ψυχών.

Ή «διαβολική ώμότης», πε­ρί ής κάμνει λόγον ανωτέρω ο Μ. Κωνσταντίνος, έσχε δυστυχώς, όργανα, δι.' ών λυπεί και ζημιοί τήν Έκκλησίαν. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)