ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

 

Β΄ ΜΕΡΟΣ/ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΙΔΕΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΖΟΝΤΩΝ

Κατά τούς έσχατους πονηρούς καιρούς, ότε, διά τών δολίων ενεργειών κάποιων δυνάμεων, αί όποίαι ύστερικώς βλέπουν τά σχέδια των διά παγκόσμιον έπικράτησιν πραγματοποιούμενα μόνον διά τής άνηθικοποιήσεως του κόσμου καί τής διαφθοράς καί καταστροφής τών χριστιανικών κρατών καί τής χριστιανικής οικογενείας. 

Αί ήθικαί άξίαι απώλεσαν διά πολλούς τήν σημασίαν των καί τά πάντα παρεξηγήθησαν, έξ επηρεασμών κοσμικών καί ελατηρίων μυστικής ιδιοτέλειας καί έμπαθείας, ο ρόλος τόν όποιον «εκλήθησαν» νά διαδραματίσουν είς τήν Έκκλησίαν.

  

Παρεξηγήσαντες τά όρια καί τό περίγραμμα τών καθηκόντων των, έτσιθελικώς μετεβλήθη σαν άπό φυλάκων τής έμπιστευθείσης αυτοίς παρακαταθήκης τών Κανόνων καί τής παραδοθείσης πίστεως είς «διαχειριστάς» αυτής καί, ανώτερα των φρονήσαντες, ύπέκλεψαν δικαίωμα ανήκον μόνον είς τήν Οίκουμενικήν Σύνοδον, άναλαβόντες ρόλον νομοθέτου καί μεταρρυθμιστού κατά τρόπον παράνομον καί άγνωστον είς τήν Έκκλησίαν του Χριστού.

Φαντάζεται κανείς τι θά έγίνετο, έάν ο κάθε αστυνομικός ή κάθε κυβερνητικός υπάλληλος, ανώτερος ή κατώτερος, είχε τήν δυνατότητα νά νομοθέτη, ύποκλέπτων τό δικαίωμα τής Βουλής καί νά διαχειρίζηται τούς υπάρχοντας νόμους καί τήν κρατικήν μηχανήν κατά τό δοκούν αυτώ.

Καί έάν τούτο ούτε καν τολμά νά διέλθη διά τής διανοίας κανενός, πώς δέν πρέπει νά φρίξη τις διά τό τοιούτο τολμώμενον είς τήν Έκκλησίαν του Χριστού, ήτις, ώς θεοσύστατον σώμα, έχει είλημμένας τάς αποφάσεις καί κατηρτισμένους τούς νόμους της έν κοινή πάντων τών χριστιανών συμφωνία καί συνειδήσει, συνεργουντος του Αγίου Πνεύματος!

Αί τοιαύται επεμβάσεις δέν γίνονται έν Άγίω Πνεύματι καί διά τήν ώφέλειαν τών ψυχών τών χριστιανών, διότι τότε θά έγίνοντο διά κοινής πάντων συμφωνίας καί ουχί αντιθέτως τών εις ημάς παραδοθέντων, άλλ' έκ τής έπηρείας του πονηρού, ο όποίος σπείρει τά ζιζάνια του ουχί μετ' ηρεμίας καί «πολλής βουλής», άλλ' έκβιαστικώς καί αύταρχικώς καί διά χρησιμοποιήσεως προσωπείων δολιότητος καί υποκρισίας......

Έάν τά χρησιμοποιούμενα όργανά του είναι άπλα άτομα άνευ τινός εξουσίας, ή βλάβη δέν άπλούται μακράν, περιοριζόμενη είς τό άτομον ή τόν πολύ, στενόν κύκλον το επίβουλου τής πατρώας κληρονομιάς. Όπόσον, δέ κακόν γίνεται, όσω ύψηλότερον έν άξιώμασιν ίσταται ο γενόμενος όργανον αλλότριων, ούτε ανάγκη νά είπωμεν' διά τούτο καλώς λέγεται ότι «του μεγάλου καί τά μικρά σφάλματα ώς μεγάλα λογίζονται».

Ό αοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος λέγει έν προκειμένω: «Οίδεν ο ενεργών έν τοις υϊοίς τοις άπειθείας, πονηρός καί άρχέκακος δράκων, δτι κατά τής ευσέβειας καί τών ασφαλώς άντεχομένων αυτής προσβάλων, άνδράσι χρήσάμενος ούκ έν άξιώμασιν έξεταζομένοις ήκιστα ήδυνήθην διά ταύτα τών, κατά γνώμην τυχείν, υποδύεται: τούς είς Πατριάρχας τελούντας».

Είς, τήν αυταρχικότητα καί ύποκρισίαν ερχόμενη επίκουρος ή αδιαφορία των πολλών, γίνεται αφορμή νά θλίβονται αί ψυχαί τών ευσεβών πολύ ή ολίγον διάστημα,, αναλόγως ταύτης, ώς, ότου ο Θεός ποιήση το έλεός του καί, καθ, ους τρόπους γνωρίζει, προς τήν διάθεσιν και τήν ώφέλειαν τών χριστιανών, κάμη έπανόρθωσιν του κακού, του οποίου έγένοντο πρόξενοι οί λαβόντες τό όνομά Του είς το στόμα των καί σταθέντες «έν τόπω άγίω», άλλ' άπωθήσαντες τόν φόβον Του έκ τής καρδίας των. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)