ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

 

ΜΕΡΟΣ Η΄/Ό Β. Α­μερικής Αλέξανδρος λέγει: «Άπεφασίσαμεν νά είσαγάγωμεν νεω­τερισμούς τινας άλλ' έν τοις νεωτερισμοίς τούτοις ακούεται ό ήχος τής άγίας αρχαιότητος, τό πνεύμα τής αρχαίας Εκκλησίας του Χριστού».

 Ό Δυρραχίου Ιάκωβος: «Έγένετο (διά του Πανορθ. συ­νεδρίου), μέγα βήμα πρός διαρρύθμισιν του εκκλησιαστικού ημών βίου διά τής τροποποιήσεως ώρισμένων σημείων τών παραδεδομένων»... Ελάχιστα τεμάχια αυτά άπό τάς συζητήσεις, ομιλίας καί προσφωνήσεις τών μετασχόντων του συνεδρίου. 

'Ακόμη καί εγκλήματα άνηθικότητος, αναφερόμενα ύπό τών ιστορικών καί τιμωρηθέντα ύπό τής Εκκλησίας φέρουν είς «παράδειγμα», ώς γενόμενα, διά νά... στηρίξουν τάς άπόψείς των!

Έάν ούτως ένήργει καί άπεφαίνετο ή Εκκλησία, δύναται νά κρίνη πάς πιστός. Καί μόνος ό τρόπος συγκλήσεως, συνθέσεως καί ενεργείας του συνεδρίου τούτου, τά θέματα περί τά όποία κατηνάλωσε τήν δραστηριότητά του, ή ιδιαιτέρα ιδιότης του κατασκευάσαντος αυτό καί τών οργάνων του καί άλλα ακόμη δεδομένα.

Θεω­ρούμενα έξ απόψεως εκκλησιαστικής, δίδουν τό μέτρον του κατά πόσον κανονικώς, κατά τήν τάξιν τής Εκκλησίας, έν Πνεύματι 'Αγίω, έν ονόματι του οποίου υποτίθεται ότι πρέπει νά συνέλθη, διά τήν δόξαν του Θεού' καί, τήν σωτηρίαν τών ψυχών ενήργησε καί, «απεφάσισε» τούτο, ούτως ώστε νά είναι αν μή υποχρεωτική τουλά­χιστον επιτρεπτή ή έκτέλεσις καί τήρησις τών «αποφάσεων» τούτων.

Η άπό πέντε περίπου δεκαετιών πορεία τών εκκλησιαστικών πραγμάτων πείθει καί τόν πλέον άδιάφορον, άν δέν είναι κακόπι­στος καί άθεραπεύτως δηλητηριασμένος έκ του κοσμικού φρονήμα­τος, διά τούς σκοπούς καί τό «όφελος» έκ τών έργων καί ημερών του Μεταξάκη. 

Τά ζητήματα, τά οποία εκείνος πρώτος εφεύρε καί άνεκίνησε (τή υποδείξει τίνων, άρα γε;) άσχολούσι καί σήμερον τούς εγκεφάλους τών άγαπησάντων τόν νυν αιώνα καί ταλαιπω­ρούσι καί ζημιούσι τήν Έκκλησίαν, τής οποίας «τό πολίτευμα έν ούρανοίς υπάρχει» καί επομένως δέν είναι δυνατόν νά μή πολεμήται ύπό τών κυριευθέντων ύπό του πνεύματος «του κόσμου τούτου». 

Ποίος δέν βλέπει, ότι ή μανία τών νεωτερισμών, ή άνακίνησις θε­μάτων ώς τό περί μονιμοποιήσεως του Πάσχα καί «ενώσεως πασών τών εκκλησιών ή τινών έξ αυτών», τά περί αποβολής του ράσου καί τής μορφής τών κληρικών καί ο γάμος αυτών, ή έπέμβασις είς τά τών νηστειών καί τών Ί. Ακολουθιών, ή ασέβεια πρός τούς πα­τροπαράδοτους θεσμούς καί έν γένει ή ιδέα, ότι τά πάντα δύναν­ται νά «συγχρονισθούν», είναι συνέχεια τών παντόλμων «πρωτοβου­λιών» εκείνου; (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)