ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

  

Απόψε, είναι η Τρίτη στάσης του Ακάθιστου. Ο Ακάθιστος ύμνος είναι ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι πνευματικό και υπέροχο. Είναι θαυμαστό για δύο λόγους.Πρώτον για την αντοχή του στο χρόνο.

Τα τραγούδια του κόσμου αλλάζουν. Κάθε γενεά έχει τα δικά της. Αλλιώς τραγουδούσαν πριν 30-40 χρόνια, αλλιώς σήμερα. Άλλα το τραγούδι αυτό διαρκεί αιώνες.

Ο ύμνος όμως αυτός εξακολουθεί να ψάλετε απαράλλακτος. Στην Ελλάδα και σε όλη την Ορθοδοξία, παντού ακούγεται. «Τῇ υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...».  Αλλά ακόμη περισσότερο είναι θαυμαστός ο ύμνος για το περιεχόμενο του.

Το θέμα του είναι το μέγα μυστήριο της θείας οικονομίας είναι το γεγονός, όχι ψέμα, ότι ο Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της άγιας Τριάδος, έγινε άνθρωπος και κατέβηκε στη γη. Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι επανάληψης του πρώτου εκείνου «Χαίρε», που ακούστηκε στη Ναζαρέτ όταν «άγγελος πρωτοστάτης ούρανόθεν επέμφθη».

Εκείνο το «Χαίρε», που έφερε τον ουρανό στη γη, επαναλαμβάνει ο ποιητής πόσες φορές; Μετρήστε (144) φορές! Και κάθε «Χαίρε» είναι έμπνευσης, οίστρος ποιητικός, αριστούργημα.

Ένα από τα «Χαίρε» αυτά που ακούσαμε θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω σύντομα «Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ’ οὗ τρέφονται πιστοί». Τι σημαίνουν αυτά; Ο ποιητής χρησιμοποιεί την εικόνα του δέντρου. Υπάρχουν δύο ειδών δέντρα.

Το ένα είναι το φυσικό δέντρο, το ορατό, που δημιούργησε ο Θεός. Θαυμαστά και ευεργετικά τα δέντρα. Πόσο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στο Θεό! Όπου υπάρχει δέντρο, ή ατμόσφαιρα είναι καθαρή όπου λείπουν τα δέντρα, λείπει το οξυγόνο.

Τα δέντρα είναι φίλτρα, ρουφούν το διοξείδιο του άνθρακα και δίνουν το οξυγόνο. Όπου δέντρο, εκεί και υγεία. Για αυτό καλά κάνουν αυτοί πού φυτεύουν δέντρα. Δεν είναι ωραία η φαλακρή γη. Το δέντρο έχει κορμό, έχει κλαδιά, έχει άνθη, έχει καρπούς.

Το σπουδαιότερο όμως μέρος του είναι ένα μυστήριο. Θέλετε να το δείτε; Επισκεφθείτε ένα κήπο, όπου υπάρχουν όλα τα δέντρα λεμονιά, πορτοκαλιά, μηλιά, αχλαδιά, συκιά, αμπέλι, ελιά. Ρίζες έχουν όλα. Και τι ρουφούν; Όλες ρουφούν νερό.

Μια ρίζα φτάνει να αποδείξη ότι υπάρχει Θεός. Άλλα εκτός του φυσικού δέντρου, υπάρχει και ένα πνευματικό δέντρο, ο άνθρωπος. Έτσι λέει ο Πλάτων ονομάζει τον άνθρωπο δέντρο. Όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι και ο άνθρωπος.

Ή ρίζα όμως του ανθρώπου δεν είναι κάτω, δεν είναι ή γη είναι ο ουρανός! Η αθάνατη και αιώνια ρίζα, που δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί έργα αγαθά, είναι ο Χριστός. Αυτός είναι το «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί...».

Όπου υπάρχει η ρίζα αυτή, εκεί βλέπεις καρπό, έργα αρετής. Προ παντός όμως μέσα στην Εκκλησία διακρίνεται ένα δέντρο το μεγαλύτερο και ωραιότερο από όλα. Ποιό είναι αυτό; Είναι ή Παναγία. Δέντρο είσαι, Παναγία, λέει ό Ακάθιστος ύμνος, δέντρο φυτεμένο μέσα στον παράδεισο του Θεού.

 «Χαίρε, Παναγία, δέντρο πού τρέφεις πνευματικός όλους τους πιστούς, διότι έφερες τον πλουσιότερο και πολυτιμότερο καρπό, το Χριστό», «τον ούράνιον αρτον, την τροφήν του παντός κόσμου» και τώρα να ερωτήσουμε.

Τί είμαστε εμείς; Είμαστε δέντρα καρποφόρα; Ας εξέταση ό καθένας από εμάς τον εαυτόν του και ας πράξει αναλόγως.