ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ;

 

Οι επιθέσεις στις Βρυξέλλες ήταν αναμενόμενες για δύο λόγους. Πρώτον, εξαιτίας του αριθμού Βέλγων Ισλαμιστών που εντάχθηκαν στις τάξεις τζιχαντιστικών οργανώσεων στην Συρία από την Αραβική Άνοιξη και έπειτα.

Σύμφωνα με το International Centre for the Study of Radicalization and Political Violence (ICSR), το Βέλγιο έχει παράξει, κατά κεφαλήν, τον μεγαλύτερο ποσοστό τζιχαντιστών στον κόσμο. 470 Βέλγοι υπήκοοι, εκ των 630.000 μουσουλμάνων που διαμένουν στην χώρα, (Pew Research) έχουν συμμετάσχει στα πεδία των μαχών εναντίον των Συριακών, Κουρδικών και Ιρακινών δυνάμεων. Αριθμός ποσοστιαία διπλάσιος σε σχέση με την Γαλλία, η οποία έχει παράξει 1.700 μαχητές, από σύνολο 4.710.000 μουσουλμάνων.

Δεύτερον, η σύλληψη του Σαλάχ Αμπντεσλάμ την προηγούμενη εβδομάδα προοιώνιζε ένα νέο κύμα επιθέσεων εντός σύντομου χρονικού διαστήματος – όχι με την μορφή εκδίκησης, καθώς η εκτέλεση μιας τρομοκρατικής επίθεσης χρειάζεται μακρά προετοιμασία και σχεδιασμό.

  

Αλλά ενδεχομένως επειδή διέρρευσε στον τύπο ότι ο εν λόγω τζιχαντιστής είναι συνεργάσιμος και φοβισμένος, γεγονός που ανάγκασε τους συνεργάτες του να επισπεύσουν τα σχέδια τους ώστε να μην αποκαλυφθούν. Το ερώτημα το οποίο γεννάται είναι το εξής: πως μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, όντας σε καθεστώς Υψηλού Συναγερμού – σε συνέχεια των επιθέσεων στο Παρίσι και της σύλληψης του ηγετικού στελέχους της τζιχαντιστικής ομάδας – να αποτυγχάνει να αποσοβήσει πολλαπλές επιθέσεις στην πρωτεύουσα της;

Οι τρομοκρατικές οργανώσεις 3ου κύματος, όπως αναλύθηκαν από τον David Rapoport, υλοποιούσαν τον στρατηγικό στόχο της δημοσιοποίησης των αιτημάτων τους σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό, μέσω της επιχειρησιακής επιλογής της αρπαγής ομήρων με την προοπτική της διενέργειας διαπραγματεύσεων. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις 4ου κύματος, όπως η Al Qaeda και ιδιαιτέρως το ISIS, έχουν ως στρατηγικό στόχο να προξενήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες απώλειες.

Συνεπώς έχουν προσαρμόσει την επιχειρησιακή τους προσέγγιση αντιστοίχως, παρουσιάζοντας στις Δυνάμεις Ασφαλείας τρείς διαφορετικές απειλές. Πρώτον, την αρπαγή ομήρων, χωρίς όμως περιθώρια διαπραγματεύσεων, όπως εκτελέστηκε τον Ιανουάριο του 2015 στο Παρίσι (1η απειλή).

Δεύτερον, το φαινόμενο των βομβιστών αυτοκτονίας, όπως εκδηλώθηκε στις επιθέσεις εναντίον του Λονδίνου το 2005 (2η απειλή).

Τρίτον, το φαινόμενο ‘Marauding Gun Assailants’, κατά το οποίο ένοπλοι δράστες επιδιώκουν να επιφέρουν όσο τον δυνατόν περισσότερα θύματα χωρίς να μένουν σταθεροί σε ένα σημείο, όπως εκδηλώθηκε στην Μουμπάι το 2008 και στο Παρίσι τον Νοέμβριο 2015 (3η απειλή).

Η επιλογή του επιχειρησιακού πλάνου εκ μέρους των τζιχαντιστών βασίζεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον, σε εκτιμήσεις που κάνουν σχετικά με τα μέτρα ασφαλείας που θα αντιμετωπίσουν και δεύτερον, στην οργάνωση και την εμπειρία που διαθέτουν οι επίδοξοι μάρτυρες.

Η διαφορά μεταξύ κεντρικά οργανωμένων επιθέσεων από μαχητές τζιχαντιστικών-σαλαφιστικών οργανώσεων και επιθέσεων από άτομα τα οποία απλώς εμπνέονται από την δράση των εξτρεμιστών χωρίς να έχουν πολεμήσει στις τάξεις τους, αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του φαινομένου.