ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ

 

Με αφορμή το άρθρο με τίτλο:«Η Εκκλησία της Ελλάδος έφτασε στα άκρα» κάποιας ανιστόρητης κ. Σοφίας Βογιατζή στην κομματική εφημερίδα ΑΥΓΗ 20/1/2016 ασχολήθηκε με θέματα της Εκκλησίας όπως την δημιουργία αποτεφρωτηρίων εντός των Κοιμητηρίων.

Σχολιάζοντας με θράσος το Δελτίο Τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 14ης Ιανουαρίου 2016 όπου μεταξύ άλλων γράφει η ως άνω κυρία: ότι η Εκκλησία προσπαθεί να διατηρήσει τα οικονομικά της συμφέροντα γι’ αυτό αρνείται την εγκατάσταση αποτεφρωτηρίων στα Κοιμητήρια.  

Αναφέρει επίσης ότι οι Ιερείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι και είναι υποχρεωμένοι αφού αμείβονται από το Κράτος να τελούν την Εξόδιο Ακολουθία πριν την αποτέφρωση του νεκρού. Αναρωτιέται  επίσης αυτή η κυρία μήπως ήρθε η ώρα η Εκκλησία της Ελλάδος, να αναθεωρήσει τη στάση της και να διακονήσει τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων στη ζωή και στο θάνατο. 

Διερωτώμαι λοιπόν και εγώ με την σειρά μου: Αφού έλυσαν όλα τα προβλήματα οι της Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ και το λαό που υποφέρει είπαν να ασχοληθούν και με την Εκκλησία αλλά δεν καταλαβαίνουν με αυτά που γράφουν ότι θυμίζουν άδεια βαρέλια που τρέχουν  στο δρόμο όπου κάνουν μεγάλο θόρυβο;

Η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται για τα οικονομικά της συμφέροντα κ. Βογιατζή, διότι ουδείς έχει πληρώσει για κάποια εξόδιο ακολουθία 1.900 ευρώ όπου θα στοιχίζει μια αποτέφρωση. Το ότι οι Ιερείς είναι υποχρεωμένοι να τελούν την εξόδιο ακολουθία  σε κάποιον πριν αποτεφρωθεί  διότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουμε να σας πούμε κυρία μου ότι οι Ιερείς είναι Λειτουργοί και όχι δημόσιοι υπάλληλοι.

Εάν κόπτεται οποιοσδήποτε εκεί στο κομματικό φέουδο που λέγεται ΑΥΓΗ για την μισθοδοσία των Ιερέων από το Κράτος θα πρέπει να γνωρίζει ότι: για να μην πληρώνει η Πολιτεία τους Ιερείς πρέπει να επιστρέψουν την αντίστοιχη περιουσία της Εκκλησίας που της έχουν αρπάξει από το 1833 καθώς και κτήρια η οποία σήμερα περιουσία ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια Ευρώ και μετά ας καταργήσουν τη σύμβαση Εκκλησίας και Πολιτείας για το μισθολόγιο των Κληρικών. 

Η Εκκλησία κ. Βογιατζή αρνείται την καύση, γιατί αρνείται το ανθρώπινο τέλος και τη βία πάνω στον άνθρωπο. Διαβάστε κ. Βογιατζή προσεκτικά και χωρίς παρωπίδες γιατί η Ορθοδοξία αρνείται την καύση των νεκρών.

Γιατί η Εκκλησία δεν δέχεται την καύση των νεκρών; Διότι:Ο Θεός από τότε που δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο είχε δώσει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, θέτοντας του όμως ορισμένους κανόνες ν’ ακολουθεί. Έτσι, ο άνθρωπος χειριζόταν και χειρίζεται τον εαυτό του όπως ο ίδιος θέλει, ακολουθώντας ή μη, τους νόμους του Θεού.

Τίθεται όμως εδώ και χρόνια το θέμα μεταχείρισης του «κτιστού» σώματος του ανθρώπου μετά το θάνατό του. Από την αρχή που η αμαρτία μας οδήγησε στο δρόμο του θανάτου, έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι τρόποι μεταχείρισης του νεκρού σώματος, όπως η ταφή, η ταρίχευση, η καύση κ.ά. 

Η επικρατέστερη μορφή είναι η ταφή. Τα τελευταία όμως χρόνια αυξάνονται οι υποστηρικτές της καύσης των νεκρών, φέρνοντας έτσι ενώπιον της Ορθόδοξης Εκκλησίας ένα τεράστιο πρόβλημα προς αντιμετώπιση.

Οι προφάσεις και τα βαθύτερα αίτια του αιτήματος για την καύση των νεκρών:Με βάση τα αρνητικά ερεθίσματα που δημιουργεί η άσχημη σήμερα πραγματικότητα της κηδείας και της ταφής – το γεγονός δηλαδή ότι κατάντησαν να είναι περισσότερο μια τελετή συμπαράστασης στους συγγενείς παρά μια εκκλησιαστική πράξη συντόνου και εντόνου προσευχής για τον αποθανόντα.

Μια πράξη ανθρώπινης παρηγοριάς παρά μια κίνηση εκζήτησης της θεϊκής παράκλησηςεμφανίζονται κατά καιρούς διάφοροι πολιτικοί, φιλόσοφοι άθεοι και καλλιτέχνες που προφασίζονται ποικίλους λόγους για να εισηγηθούν τη νομιμοποίηση της καύσης των νεκρών. Οι λόγοι ή καλύτερα προφάσεις που παραθέτουν είναι οι εξής:

1.Έλλειψη χώρου.Στην ουσία, το επιχείρημα ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ή χώρους για κοιμητήρια αποτελεί πρόφαση, που ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη και ο σεβασμός δημιουργούν και χώρο και προϋποθέσεις. Αν καταλάβουμε ότι η ανάγκη να σεβαστούμε τους νεκρούς μας είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε πρακτική ανάγκη, τότε θα βρεθούν και οι κατάλληλοι χώροι.

2.Λόγοι υγείας, αποφυγή μικροβίων.Ένας δεύτερος λόγος που ακούγεται συχνά ότι επιβάλλει την καύση των νεκρών είναι οι λόγοι υγιεινής. Αλλά τι ειρωνεία!! Σε μια εποχή όπου, εντελώς αδικαιολόγητα και από χιλιάδες αιτίες, έχει μολυνθεί το οικοσύστημα και απειλείται με απονέκρωση το σύνολο της γήινης βιόσφαιρας, είναι υποκριτικό πραγματικά, ενώ καταστρέψαμε περιβαλλοντικά ό,τι φαίνεται και ζει, τώρα το νιώθουμε πως κινδυνεύουμε από τα μικρόβια των νεκρών, που ούτε φαίνονται, ούτε απειλούν ούτε φυσικά υπάρχουν στα κοιμητήρια. Τη μόλυνση τη δημιουργούν οι ζωντανοί και όχι οι νεκροί.

3.Ανθρώπινο δικαίωμα.Ένας ισχυρός λόγος που κάποιοι προτάσσουν για την καύση είναι τα λεγόμενα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα. Αυτοί που αγνόησαν το δικαίωμα του ανθρώπου για το Θεό και πρόσβαλαν τα απαράγραπτα δικαιώματα του Θεού για τον άνθρωπο, αυτοί και μόνο μπορούν να επικαλούνται τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για να νομιμοποιήσουν την ασέβεια τους στον άνθρωπο.

Η καύση των νεκρών δεν είναι ατομικό δικαίωμα του νεκρού πλέον ανθρώπου· η διατήρηση του σώματος του αποτελεί κοινωνική υποχρέωση σεβασμού και επιβίωσης του προσώπου του. Δεν μπορεί να είναι δικαίωμα κάποιου να τον ... κάψουμε εμείς! Το θέμα δεν είναι αν κάποιος επιθυμεί να καεί· είναι αν η κοινωνία θα δεχτεί να τον κάψει.

Πολλοί υποστηρίζουν ό,τι αφού το να καεί το νεκρό σώμα κάποιου ήταν επιθυμία του ιδίου του νεκρού, τότε η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να το κάνει. Όμως, μ’ αυτήν την λογική θα λέγαμε πως η κοινωνία θα ήταν υποχρεωμένη να διευκολύνει και το θάνατο αυτού που της το ζητεί. 

Η υποχώρηση στην καύση των νεκρών με το αιτιολογικό του ατομικού δικαιώματος, θα καταστήσει την ευθανασία επιβεβλημένη κοινωνική υποχρέωση.

4.Το αποτρόπαιον του θανάτου.Η ταφή αποτελεί αναντίρρητα μια συναισθηματικά πολύ δύσκολη εικόνα. Βλέπεις το οικείο σου πρόσωπο δίχως πνοή, δίχως ζωή για τελευταία φορά να κατεβαίνει στα σπλάχνα της γης, όπου σε λίγα λεπτά θ’ ακολουθήσει η διαδικασία της αποσύνθεσής του. Ο πειρασμός να αποφύγει κανείς την εμπειρία δεν είναι αμελητέος.

Για το λόγο αυτό, η σύγχρονη υλιστική και δίχως προοπτική κοινωνία δίνει ηρεμιστικά για να ανατρέψει την αίσθηση του πένθους, αντίθετα με την Εκκλησία μας που καλλιεργεί το πένθος· δεν το απορρίπτει.

Πέραν όμως των διάφορων προφάσεων, υπάρχουν βαθύτερα αίτια που το θέμα της καύσης των νεκρών κατά καιρούς εμφανίζεται στο προσκήνιο.Αυτά είναι ο μηδενιστικός τρόπος ζωής, η επιθυμία αποθρησκευτικοποίησης της κοινωνίας και η κυριαρχία της χρηστικής αντίληψης εις βάρος του σεβασμού και των αξιών.

Όλα αυτά οδηγούν σε μια προσπάθεια πρόκλησης της εκκλησίας και σταδιακής νέκρωσης του αισθητηρίου της ψυχής, που όλο και απομακρύνεται από την εμπειρία της ζωής μας.

 Η Θέση των Ορθοδόξων Εκκλησιών

για το Θέμα της Καύσης των Νεκρών

Οι Ορθόδοξες εκκλησίες κ. Βογιατζή θεώρησαν επιτακτική την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι σ’ αυτό το σοβαρό θέμα της καύσης των νεκρών.

Πρώτη τοποθετήθηκε αρνητικά στο ζήτημα της καύσης η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία το 1915 και στη συνέχεια ακολούθησε η εκκλησία της Αλεξάνδρειας.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1973 για πρώτη φορά τοποθετείται αρνητικά προς το θέμα της καύσης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την υπ. αριθμό 1937 απόφασή του. 

Τα τελευταία χρόνια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, η Αρχιεπισκοπή Κύπρου, η Εκκλησία της Ελλάδος και ορισμένοι αρχιερείς, εξέφρασαν την αρνητική τους τοποθέτηση απέναντι στην αποτέφρωση.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

1.Η παράδοση του ενταφιασμού στους κόλπους της Ορθόδοξης εκκλησίας σε συνάρτηση με την ενσώματο ταφή του Χριστού.Λέγεται συχνά από πολλούς ότι η ταφή των νεκρών είναι μια απλή εκκλησιαστική συνήθεια χωρίς δογματικό περιεχόμενο και χωρίς σχέση με το δόγμα. Η άποψη αυτή ταυτίζει την απλή συνήθεια, η οποία όμως είναι κάτι το διαφορετικό, με την ιερά παράδοση. 

Πράγματι, η συνήθεια με την έννοια την εκκλησιαστική, που είναι τμήμα της εκκλησιαστικής παράδοσης, προκύπτει από πλήθος ιερών κανόνων. Ακόμη, λοιπόν, και αν η ταφή θεωρηθεί ως άγραφη παράδοση της Εκκλησίας, επειδή είναι τόσο μακροχρόνια,

Ώστε να φθάνει μέχρι τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους, μπορεί χωρίς κανένα δισταγμό να θεωρηθεί, με βάση τους ιερούς κανόνες, ως αποστολική παράδοση και ακόμη περισσότερο ως παράδοση του ίδιου του Ιησού Χριστού, έτσι και αλλιώς δηλαδή ως ιερά παράδοση και συνεπώς πρέπει να τηρείται από όλους τους πιστούς Χριστιανούς υποχρεωτικά.

2.Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής.Ο άνθρωπος κ. Βογιατζή, είναι δημιούργημα του Θεού και όχι μέλος κάποιου κόμματος, έχει μια συγκεκριμένη αρχή και βέβαια δεν έχει τέλος, γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός. Αυτό λέγεται από την άποψη ότι κάθε κτιστό που έχει αρχή έχει και τέλος, όμως αυτό δεν ισχύει για τον άνθρωπο, σύμφωνα με τη βούληση του Θεού.

Έτσι, αυτή η σχέση της ψυχής προς το σώμα είναι πολύ δυνατή και μπορούμε να τη δούμε μέσα από την οντολογία του ανθρώπου, τη διαδικασία του θανάτου αλλά και τη ζωή του ανθρώπου μετά το θάνατό του, δηλαδή μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, καθώς επίσης και μέσα από την εκ νέου ένωση της ψυχής με το σώμα.

Ο άνθρωπος με τη δημιουργία του είναι μια συγκεκριμένη υπόσταση που διαφέρει από κάθε άλλη υπόσταση. Ο θησαυρός της ανθρώπινης υπόστασης είναι η ψυχή ως πρόσωπο, ως εικόνα της θεϊκής δόξης, ως αυτεξούσια, ως δυνατότητα μετοχής στην αιωνιότητα.

Καθετί που έχει σχέση με την ψυχή αποτελεί ιερό γεγονός ή στοιχείο· έχει να κάνει με τη σωτηρία, τον εξαγιασμό, την ένωση με το Θεό, τη βίωση της αιώνιας προοπτικής του ανθρώπου. Αυτό είναι το στοιχείο που, επειδή είναι υπαρκτό, καθιστά τον άνθρωπο ιερό.

Η ψυχή μ’ αυτή την έννοια, περιφρουρείται μέσα στο σώμα που το μεταμορφώνει σε ναό. Το σώμα που διαφυλάσσει το θησαυρό της ψυχής δεν είναι φυλακή. Είναι το σώμα, το οποίο όμως εν ζωή δεν το σεβαστήκαμε. Είναι το σώμα που η ίδια η ψυχή μας το αγνόησε και αντί μαζί του να επιτελέσει τον ιερουργικό σκοπό της, ικανοποίησε τις φιλήδονες τάσεις της και τις αμαρτωλές διαθέσεις της.

Είναι το σώμα που δυστυχώς με την αποδοχή και τη νομική - πολιτική κάλυψη της κοινωνίας, θέλουν να το κάψουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξαφανίσουν την ασέβειά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, οι θρησκείες εκείνες, όπου έχει επικρατήσει η καύση των νεκρών, διακρίνονται όλες από την απαξία, την οποία δίδουν προς το σώμα, το οποίο θεωρούν δεσμευτήριο και φυλακή της ψυχής.

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το σώμα, όσο ο άνθρωπος είναι στη ζωή, το βλέπει ως θυσιαστήριο. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε βάναυση επέμβαση πάνω του αποτελεί βεβήλωση και αμαρτία. Η συντήρηση και τροφοδοσία του γίνεται πάντοτε με προσευχή, η φροντίδα της υγείας του συνδυάζεται με το μυστήριο του Ευχελαίου, η αναπαραγωγή του ευλογείται με το μυστήριο του Γάμου και τέλος ο εξαγιασμός του επιτυγχάνεται με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.   

Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνεται και ο σεβασμός μας σ’ αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του αλλά την αναμόρφωσή του. Αυτή είναι η αιτία κ. Βογιατζή που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και ιερά αισθήματα. Δεν καίμε τους ναούς και ιδιαίτερα τους έμψυχους ναούς.

3.Πεθαμένοι ή κεκοιμημένοι.Οι  νεκροί δεν είναι «πεθαμένοι» αλλά κεκοιμημένοι. Μετά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, η ανθρώπινη υπόσταση δεν καταστρέφεται ούτε διαλύεται, αλλά η ψυχή γνωρίζει τα αυθεντικά μέλη της και βέβαια ολόκληρο το σώμα μεταμορφωμένο και ανακαινισμένο θ’ αναστηθεί στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Έτσι, οι νεκροί τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο στραμμένοι προς την ανατολή με την προσδοκία της ανάστασής τους. Η εκκλησία, συνειδητά αρνείται τον όρο «νεκροταφεία» και επιμένει στον όρο «κοιμητήρια». Όταν λοιπόν καίμε αντί να ενταφιάζουμε το άψυχο σώμα δείχνουμε ασέβεια προς αυτό και απιστία για την αθάνατη ψυχή και αιωνιότητα.

4.Η οικειότητα της όψης.Αν μας ρωτούσαν ποιος είναι ο χειρότερος και τραγικότερος τρόπος να φύγει απ’ αυτό τον κόσμο ένας δικός μας άνθρωπος σίγουρα όλοι θα απαντούσαμε πως θα ήταν να καεί και να αποτεφρωθεί από φωτιά.

Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία όψη του και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των τελευταίων εκείνων στιγμών του εκφράζεται ως ανάγκη ν’ αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα.

Αν μας πληγώνει η βία του αυτεξούσιου μας; Από κάτι πολύτιμο το οποίο χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσα περισσότερα απ’ αυτό μπορούμε. Ποτέ δε νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

5.Η φύση αναλαμβάνει τη φθορά και όχι η κοινωνία.Το σώμα μας δεν είναι κάτι στο οποίο απαγορεύουμε κάθε παρέμβαση, αλλά είναι το υποκείμενο στη φθορά ανθρώπινο στοιχείο. Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη της πτωτικής μας φύσης. Κάθε βάναυση επέμβαση που συμβάλλει στη συρρίκνωσή του προσβάλλει και την ψυχή. Για τούτο και στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά με σκοπό την αναστολή της εξέλιξης, της φθοράς, όταν και όσο μπορούμε. 

Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνο ο Θεός ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της είχε ανατεθεί ποτέ η κοινωνία. Και η φύση, από τη στιγμή που επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυση του ανθρώπινου σώματος, τότε η νομοθετική καύση του, δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;

6.Η καύση των νεκρών σημαίνει ισοπέδωση του ανθρώπου και μηδενισμό της κοινωνίας.Τα οστά υπαινίσσονται το σώμα, είναι η ταυτότητα του είδους και του προσώπου και η παρουσία του. Ο αγώνας να διατηρήσουμε τα οστά, τα λείψανα, ό,τι περισσότερο από τον άνθρωπο μπορούμε σ’ αυτό τον κόσμο, ισοδυναμεί με την ανάγκη μας να διατηρηθεί όσο περισσότερο γίνεται το πρόσωπό του στον άλλο κόσμο.

Ο σεβασμός στα λείψανα πιστοποιεί την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή· οπόταν, με την καύση ισοπεδώνουμε συγχρόνως την πίστη μας για την αιωνιότητα. Και η κοινωνία, με την καύση των νεκρών προσυπογράφει και το δικό της τέλος· το μηδενισμό της.

Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στο θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, που καταστρέφει την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της, που αρνείται την πνοή του αιώνιου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή κ. Βογιατζή;

Φαίνεται, πως το αποτέλεσμα του ανθρωπισμού χωρίς Θεό, του πολιτισμού χωρίς αξίες και του μηδενισμού χωρίς σκοπό, είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, η καύση και του τελευταίου υπολείμματός του. Η καύση των νεκρών, οδηγεί στην καύση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για την εκκλησία δεν είναι πτώματα τα νεκρά σώματα. Ούτε είναι κόκαλα τα απομεινάρια των λιωμένων πτωμάτων. 

Για την κοινωνία μπορεί να είναι κάτι τέτοιο ή να είναι οστά. Για τους Ορθοδόξους υπάρχει η ιερή λέξη λείψανα· αυτή που περιγράφει την ουσία τους, διότι υπογραμμίζει την ύπαρξη της ψυχής και την ελπίδα της ανάστασής της.

Δια ταύτα και άλλα πολλά κ. Βογιατζή η Εκκλησία, αρνείται την καύση, γιατί αρνείται το ανθρώπινο τέλος και τη βία πάνω στον άνθρωπο. Επιλέγει την ταφή, γιατί έχει πίστη και ελπίδα στο αιώνιο μέλλον του ανθρώπου και αναθέτει στη φύση την ευθύνη της φυσιολογικής φθοράς του φυσικού παρόντος του ανθρώπου.

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ