ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΕΝΓΚΕΝ ΔΙΑΛΥΟΥΝ..ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ

 

Λίγο πριν εκπνεύσει το 2015 ο Γερ­μανός Μάνφρεντ Βέμπερ, αρχηγός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμμα­τος (ΕΛΚ) και αναπληρωτής πρόεδρος των Χριστιανοκοινωνιστών του CSU, φρόντισε να δυναμιτίσει το ήδη βεβαρημένο εορτα­στικό κλίμα.

Με μια δήλωση που μόνο ως απαράδεκτη και «πολιτική αλητεία» μπορεί να χαρακτηριστεί, πρότεινε εμμέσως πλην σαφώς, με τη γνωστή του εμπάθεια, την αποπομπή της χώρας μας από τη Ζώνη Σένγκεν. Ο λαλίστατος κ. Βέμπερ, που εκφράζει τις πιο ακραίες προτεσταντικής ηθικής θέ­σεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα δεν προστατεύει τα σύνορα της σύμφωνα με όσα ορίζει η ισχύουσα Συνθήκη του Σένγκεν και κατά συνέπεια παραβιάζει το ευρωπαϊκό δίκαιο».

Επανέφερε δε το θέμα της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη Frontex όταν μια χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της και αν τελικά δεν υπάρχει αποτέλεσμα η χώρα στην οποία εστιάζεται το πρόβλημα να τίθεται εκτός χώρου Σένγκεν. Ο κ. Βέμπερ, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος που έχει αυτή την άποψη για το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα, όπως και για την παρουσία της χώρας μας τόσο στη Σένγκεν όσο και στην Ευρωζώνη και την EE.

Η ακραία και ουσιαστικά αντιευρωπαϊκή ρητορική του τον βγάζει μπροστά, αλλά οι πραγματι­κοί εμπνευστές των σχεδίων υπονόμευσης της ελληνικής κυβέρνησης, κατά συνέπεια και της Ελλά­δας, είναι αυτοί που όντως ασκούν την εξουσία στο παραπαίον ευρωπαϊκό οι­κοδόμημα: το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε. Η έξαρση του προσφυγικού ζητήματος και η αντιμετώπιση του αποτε­λεί ένα ακόμη επεισόδιο στη λειτουργία της «γερμανικής Ευρώπης».

Το τέλος του κοινωνικού κράτους. Πρώτα υπογράφουμε και μετά θα δούμε πώς θα εφαρ­μοστεί... Κάπως έτσι σκέφτη­καν και λειτούργησαν στην Ευρώπη των «12» το μακρινό 1986, όταν υπογράφηκε η Κοινή Ευρωπαϊκή Πράξη πριν την επικυρώ­σουν τα κοινοβούλια των κρατών-μελών ή τα δημοψηφίσματα.

Ήταν η προεδρία του Ζακ Ντελόρ που έστρεψε την Ευρώπη προς τις αγορές, με αποκορύφωμα την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που άλλαξε τον ήδη αλλοιωμένο χαρακτήρα του εγχειρήμα­τος της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Η γερμα­νική επανένωση και η κοι­νωνία δύο ταχυτήτων από τη μια θα οδηγήσουν στο «γερμανικό θαύμα» κι από την άλλη θα αποτελέσουν το πείραμα για την υπόλοι­πη Ευρώπη και την κυριαρ­χία της Γερμανίας και του γερμανικού μοντέλου.

Όταν ξέσπασε η παρού­σα κρίση στην Ευρώπη, αποδόθηκε αβασάνιστα α­πό το γερμανο-ευρωπαϊκό ιερατείο στα δημοσιονο­μικά ελλείμματα και στην κρίση ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης στην παγκό­σμια αγορά. Και η λύση βρέθηκε πολύ εύκολα: πο­λιτικές λιτότητας και εσω­τερικής υποτίμησης. «Η ιδέα ήταν απλή», όπως πολύ εύστοχα έγραφε ο νυν υπουργός Οικονομίας, Γιώρ­γος Σταθάκης, πριν από δύο χρόνια, στην αυγή του 2014:

«Η Ευρώπη είναι ένα άθροι­σμα εθνικών οικονομιών με διαφοροποιη­μένες επιδόσεις στα δημόσια οικονομικά και στρεβλώσεις στο ύφος των μισθών και των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών. Εάν, λοι­πόν, κάθε εθνική οικονομία εξισορροπήσει τα δημόσια οικονομικά της και ταυτόχρονα απο­κτήσει ευελιξία στις αγορές εργασίας και απε­λευθερώσει πλήρως την οικονομία της, τότε αυτές οι προσαρμογές θα διασφαλίσουν τη μακροχρόνια βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος».

Όμως, όπως τονίζει ο υπουρ­γός, «η ιδέα αυτή αποτελεί πλήρη αντιστροφή της ιδέας της συγκρότησης της Ευρώπης ως ενιαίας οικονομίας, όπου οι εθνικές οικονο­μίες αποτελούν τμήματα της, αλλά ως δυναμι­κή υπερβαίνει το άθροισμα τους». Ουσιαστι­κά, με την αποδοχή αυτή της λύσης το με­ταπολεμικό ευρωπαϊκό εγχείρημα, που είχε ως βάση του το κοινωνικό κράτος, έφτανε στο τέλος του. Και το ευρώ, που, δυστυχώς, η επαγγελλόμενη σωτηρία του έγινε η ναυ­αρχίδα των πολιτικών, έχει γίνει μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Η ΝΔ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ. Παρά την αντίδραση στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για τις δηλώσεις του Μάνφρεντ Βέμπερ, θεωρούμε ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμα και σε αυτή τη μεταβατική για το ίδιο κα­τάσταση λόγω των εκλογών για τον νέο αρχηγό του, οφείλει να προχωρήσει σε ένα επίσημο, δυναμικό διάβημα. Να ζη­τήσει από τους ευρωβουλευτές της να αποχωρήσουν, έστω και προ­σωρινά, από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και ταυτόχρονα να διεκδική­σουν την αποπομπή του κ. Βέμπερ από την ηγεσία του.

Το Βατερλό του ελληνικού πειράματος. Έχουν ξοδευτεί τόνοι μελανιού στην ανά­λυση του ατελέσφορου του ελληνικού προγράμματος τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πα­ραδέχτηκε, όχι μόνο μία φορά, τη λάθος συνταγή και ουσιαστικά την αποτυχία στο ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προ­σαρμογής. Πέρα από την ύπαρξη μιας ιδιό­μορφης διελκυστίνδας που μπορεί κανείς να διαπιστώσει μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ, είναι μια παραδοχή πάνω σε πραγμα­τική βάση και σε δεδομένα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.

Ακόμη και οι οπαδοί των πιο νεοφιλε­λεύθερων πολιτικών, που επιρρί­πτουν τις ευθύνες αποκλειστικά στην ελληνική πλευρά, αναγνω­ρίζουν τις εσωτερικές αδυναμίες του προγράμματος - εξαιρούνται κάποιοι ντόπιοι... Ταλιμπάν «νεομεταρρυθμιστές» της κακιάς ώρας.

Σε ένα εξαιρετικό άρ­θρο   με  τίτλο.«Ποια Ευρώπη  θέλουμε»   ο Serge Halimi της Le Monde Diplomatique συγκρίνει την ακαμψία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με αυτή του Ρεϊμόν Πουανκαρέ στον Μεσοπόλεμο μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Το δόγμα από την εποχή του Κλεμανσό, ότι «η Γερμανία θα πληρώσει», που αποτέλεσε το καθρεφτάκι και τις χάντρες για τους Γάλλους καταθέτες, ενυλώνεται στις σημερινές συνθήκες με το «η Ελλάδα θα πληρώσει» για τους Γερμανούς και τους λοιπούς Ευρωπαίους καταθέτες.

Η ταπείνωση της Ελλάδας, όπως επισημαίνει ο Halimi, κατά το δόγμα Σόιμπλε, θα παραδειγματίσει και τους άλλους άτακτους. «Θα τους θυμίζει», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, το «θεώρημα Γιούνκερ», που μόλις τέσσερις μέρες μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στη Ελλάδα δήλωνε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες»\ Ο Πουανκαρέ όμως έχασε τις εκλογές...

Ο στραγγαλισμός της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, στο όνομα της εξυγίανσης της και της συμμόρφωσης της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, που καμία σχέση δεν έχει με τις ιδρυτικές αρχές της Ενωμένης Ευρώπης, αποτελεί το τρανό παράδειγμα της παταγώδους αποτυχίας της γερμανικής εμπνεύσεως συνταγής. Ο ερχομός του 2016 ανησυχεί ακόμη και τους Γερμανούς βιομηχάνους. Ο Ούλριχ Γκρίλο, πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων (BDI), δήλωσε ότι «το ερχόμενο έτος θα είναι κρίσιμο για την Ευρώπη» και πως ανησυχεί «πολύ για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, ο οποίος σταδιακά κλιμακώνει την κριτική του απέναντι στη στάση της Γερμανίας, των δορυφόρων της και των χωρών του Βορρά, δήλωσε στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου πριν από το τέλος της χρονιάς, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον της Ευρώπης, ότι «απο-κλειστικά και μόνο με λιτότητα μια ήπειρος πεθαίνει»] Δεν έχουμε παρά ' να προσυπογράψουμε...