ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Η ΦΕΟΥΔΑΛΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

 

Ένας λαός που άκουγε για πατρίδα, θρησκεία κι οικογένεια και στην καλύτερη περίπτωση σφύριζε αδιάφορα (για να μη φανεί πως είναι έξω από τη «μόδα»), ή στη χειρότερη λυσσομανούσε φανατισμένα ενάντιος· ένας λαός δηλαδή αποκομμένος από τις αρχές, τις αξίες, τα ιδανικά και την ιστορία του· ευάλωτος πια στη δημαγωγία, τη θολοκουλτούρα και τον άκρατο καταναλωτισμό.

Τότε – σχεδιασμένα η όχι δεν το γνωρίζω –, κάποια άλλα «ιδανικά» άρχισαν να προβάλλονται, για να αντικαταστήσουν το ελληνορθόδοξο ήθος. Τα ιδανικά της ήσσονος προσπάθειας και της ψευτομαγκιάς. Είναι μαγκιά να τα «κονομήσεις» με αθέμιτους τρόπους. Είναι μαγκιά να βγάζεις τα περισσότερα χρήματα δουλεύοντας όσο το δυνατό λιγότερο. «Η ζωή είναι μικρή, απόλαυσέ την».

Εκείνες οι μανάδες που λέγανε μια φορά κι έναν καιρό στον γιο τους να είναι έντιμος και να ’χει το κούτελο καθαρό και να περπατά με το κεφάλι ψηλά και τα παρόμοια, γίνανε παρελθόν. Τώρα; λένε, δες ο γιος της τάδε πόσα λεφτά βγάζει! Κι εσύ... πας με το σταυρό στο χέρι. Η νοοτροπία αυτή έκανε ευκολότερο τον εκμαυλισμό του λαού από το πολιτικό σύστημα με στόχο τη δημιουργία κομματικών στρατών. 

Έτσι, δημιουργήθηκε ένα ψευτοδημοκρατικό σύστημα κυβέρνησης που στην πραγματικότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακριβέστερα ως φεουδαλική κομματοκρατία. Εξαιτίας της ευνοιοκρατίας, του νεποτισμού και της έλλειψης αξιοκρατίας γενικότερα, παγιώθηκε υφέρποντας μια επικίνδυνη αντίληψη. Ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τα πάντα, είτε έχει την ικανότητα είτε όχι. 

Είτε έχει τις δεξιότητες είτε όχι. Είτε έχει τις σπουδές είτε όχι. Κι αυτό θεωρείται δημοκρατικό – ο υπέρτατος παραλογισμός! Αυτό είναι και το πιο μεγάλο μας πρόβλημα: η κακή στελέχωση λόγω της αναξιοκρατίας. Αυτή είναι η μάστιγα που μας οδηγεί ολοταχώς στην καταστροφή. Μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλών. Ενός δε εστί χρεία. Αξιοκρατία. 

Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι φταίει. Οι θεσμοί, το θεσμικό πλαίσιο, οι νόμοι, οι κανονισμοί, οι ρυθμίσεις κτλ. Ποτέ δεν φταίνε οι ακατάλληλοι άνθρωποι που τοποθετήθηκαν, χωρίς να το αξίζουν, σε θέσεις ευθύνης.

Καταργήσαμε τον πρώτο, τον κυριότερο, τον πιο βασικό κανόνα της κάθε είδους ομαδικής προσπάθειας, της διοίκησης, του μάνατζμεντ που λένε. Κι ύστερα ψάχνουμε για το τι μας έφταιξε. Σαν να μαζέψω έντεκα εγώ από τον καφενέ, για να παίξουνε ποδόσφαιρο στο πιο ψηλό επίπεδο. Εναντίον εκείνης της καταπληκτικής ομάδας της Βαρκελώνης. Κι ύστερα να αναρωτιέμαι γιατί χάσαμε παταγωδώς. 

Τι είδους τρέλα είναι αυτή που μας πέρασε σαν κοινωνία σε προ-πολιτειακό επίπεδο; Πριν κι από τότε που μάζεψε ο μυθικός Θησέας τις φυλές για να δημιουργηθεί η «Πόλις». Κι αυτό έγινε γιατί κανένας δεν λογαριάζει την αξιοκρατία σαν τον πρώτο και τον πιο θεμελιώδη κανόνα της επιτυχίας, της νίκης, της ευμάρειας. Και το πιο σημαντικό; 

Σαν τον πρώτο και πιο σημαντικό κανόνα της δημοκρατίας. Αντίθετα, κάποιοι στα λόγια και σχεδόν όλοι με τα έργα δείχνουν να θεωρούν πως η αξιοκρατία είναι ως έννοια αντίθετη με τη δημοκρατία. Μπερδεύουν στο μυαλό τους την αξιοκρατία με το πολίτευμα της «αριστοκρατίας». 

Κι έτσι, πάνω σ’ αυτή τη σύγχυση έρχονται κι εκείνοι που δεν παραδέχονται ιδεολογικά τη δημοκρατία και την κατηγορούν ότι διώκει τους άριστους. Τι μπέρδεμα, τι ιδεολογικό κουβάρι Θεέ μου!