ΟΙ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Τουρκία. H Τουρκία, της οποίας ο πληθυσμός είναι σε συντριπτικό ποσοστό μουσουλμανικός, θεωρείται ότι έχει καθιερώσει τον κοσμικό χαρακτήρα της σχολής της laïcité από το 1928. Όπως και με τον κοσμικό χαρακτήρα στη Γαλλία, υπάρχουν μερικές αξιοσημείωτες περιπλοκές και στην Τουρκία:

-Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είναι επίσημα κοσμική χώρα, το Προοίμιο του Συντάγματος ορίζει ότι «Δεν πρέπει να υπάρχει καμία παρέμβαση, παρόλα τα ιερά θρησκευτικά συναισθήματα, σε κρατικές υποθέσεις και την πολιτική».

-Προκειμένου να ελέγχουν τον τρόπο που η θρησκεία γίνεται αντιληπτή από τους οπαδούς, το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιμάμηδων (μόνο για τους σουνίτες μουσουλμάνους) και παρέχει θρησκευτική εκπαίδευση (από την κοινότητα των μουσουλμάνων σουνιτών) στα δημόσια σχολεία.

Το κράτος έχει ένα Υπουργείο Θρησκευτικών Υποθέσεων, ακριβώς κάτω από τον πρωθυπουργό ιεραρχικά, υπεύθυνο για την οργάνωση της σουνιτικής μουσουλμανικής θρησκείας, καθώς επίσης και τι θα πρέπει και δεν θα πρέπει να αναφέρεται σε κηρύγματα που δίνονται σε τζαμιά, ειδικά τις Παρασκευές.

Μια τέτοια ερμηνεία του κοσμικού κράτους, όπου η θρησκεία είναι υπό αυστηρό έλεγχο του κράτους είναι πολύ διαφορετική από εκείνη την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς ο διαχωρισμός μπορεί να εφαρμοστεί με ποικίλους τρόπους σε διάφορες περιοχές στον πλανήτη.

Φιλιππίνες.Στο άρθρο 2,της Διακήρυξης των Αρχών και Κρατικών Πολιτικών, Ενότητα 6, το σύνταγμα των Φιλιππίνων του 1987 ορίζει πως «ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι απαραβίαστος». Αυτό τονίζει εκ νέου, με μικρές διαφορές στις λέξεις και στον τονισμό, μια διακήρυξη που έγινε στο άρθρο 15, παράγραφος 15 του συντάγματος του 1973.

Ομοίως, στο άρθρο 3, παράγραφος 5 ορίζει «Κανένας νόμος δεν θα ορίζει την υιοθέτηση θρησκείας, ή την απαγόρευση ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων. Η ελεύθερη άσκηση και απόλαυση των θρησκευτικών καθηκόντων και λατρειών, χωρίς διάκριση η μεροληψία, πάντα θα επιτρέπεται. Καμία θρησκευτική δοκιμασία θα απαιτείται για την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων», απηχώντας το άρθρο 4, παράγραφος 8 από το σύνταγμα του 1973 αυτολεξεί.

Θρησκευτικές απόψεις. Πέρα από το νόμο και τη φιλοσοφία, ορισμένοι χριστιανοί αρνούνται να ψηφίζουν, να φέρουν όπλα ή να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε πολιτικό όργανο διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα συχνά να διώκονται, όπως συνέβη με τους Αναβαπτιστές, τους συνεχιστές τους συμπεριλαμβανομένων των Άμις και των Μεννονιτών, των Κουακέρων και, κατά τον 20ο αιώνα, των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Σε αρκετές χώρες, πιστεύοντας ότι μη συμμετέχοντας, βρίσκονται πλησιέστερα στη Βασιλεία του Θεού, αφού ο Ιησούς απάντησε (στον Πιλάτο) «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο ἂν ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν» (Ιωάν. ιη', 36).

Γι’ αυτούς ο όρος «Χριστιανικό έθνος» δεν μπορεί να είναι ένα έγκυρο κυβερνητικό αξίωμα, εντάσσοντας αποκλειστικά τους Χριστιανούς, πιθανότατα σε χριστιανικές κοινότητες, πέραν των οποίων βρίσκονται«τα Καίσαρος» (Ματθ. κβ', 21). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ). Διαβάστε το προηγούμενο ΕΔΩ....