ΟΙ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Σε διάφορες χώρες.Οι χώρες έχουν ποικίλους βαθμούς διαχωρισμού μεταξύ κυβέρνησης και θρησκευτικών θεσμών. Από το 1780, μια σειρά από χώρες έχουν καθορίσει σαφή όρια μεταξύ εκκλησίας και κράτους.

Ο βαθμός του πραγματικού διαχωρισμού μεταξύ της κυβέρνησης και της θρησκείας ή των θρησκευτικών θεσμών ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό. Σε ορισμένες χώρες, οι δύο θεσμοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετοι. Υπάρχουν νέες διαμάχες στον μετά-κομμουνιστικό κόσμο.

Οι πολλές παραλλαγές σε ό,τι αφορά το διαχωρισμό συναντώνται σε κάποιες χώρες με υψηλό βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας και ανοχής σε συνδυασμό με μια έντονα κοσμική πολιτική κουλτούρα, που όμως έχουν ακόμα διατηρήσει κρατικές εκκλησίες ή οικονομικούς δεσμούς με ορισμένες θρησκευτικές οργανώσεις στον 21ο αιώνα.

Στην Αγγλία υπάρχει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη κρατική θρησκεία, αλλά οι άλλες θρησκείες είναι αποδεκτές. Ο Βρετανός μονάρχης είναι ο Ανώτατος Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας, και 26 επίσκοποι (Πνευματικοί Λόρδοι) έχουν έδρα στην άνω βουλή της κυβέρνησης, τη Βουλή των Λόρδων.

Σε άλλα βασίλεια, ο επικεφαλής της κυβέρνησης ή αρχηγός του κράτους ή άλλα υψηλόβαθμα πρόσωπα είναι πιθανόν να απαιτείται από το νόμο να ασπάζονται μια συγκεκριμένη πίστη. Η εξουσία διορισμού υψηλόβαθμων στελεχών των κρατικών εκκλησιών επίσης συχνά ασκείται από τις κοσμικές κυβερνήσεις.

Αυτές οι εξουσίες ωστόσο μπορεί να είναι ελαφρώς αναχρονιστικές ή επιφανειακές, και να αποκρύπτουν το πραγματικό επίπεδο της θρησκευτικής ελευθερίας που ισχύει στο κράτος. Στην περίπτωση της Ανδόρας υπάρχουν δύο αρχηγοί κράτους, κανείς από τους οποίους δεν είναι γηγενής.

Ο ένας είναι ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος του Seu d'Urgell, μια πόλη που βρίσκεται στην Καταλονία της Ισπανίας. Κατέχει τον τίτλο του Επισκοπελιανού Συμπρίγκηπα (ο άλλος Συμπρίγκηπας είναι ο αρχηγός του γαλλικού κράτους). Οι Συμπρίγκηπες έχουν πολιτική δύναμη όσον αφορά, μεταξύ άλλων, την επικύρωση των νόμων και το διορισμό των συνταγματικών δικαστηρίων.

Αυστραλία.Το Σύνταγμα της Αυστραλίας εμποδίζει την Κοινοπολιτεία να θεσπίζει οποιαδήποτε επίσημη θρησκεία ή να απαιτεί θρησκευτική δοκιμασία για οποιοδήποτε αξίωμα.

Κεφάλαιο 5 § 116. Η Κοινοπολιτεία δεν θα κάνει κανένα νόμο για την εγκαθίδρυση οποιασδήποτε θρησκείας, ή για την επιβολή θρησκευτικής επιτήρησης, ή για την απαγόρευση της ελεύθερης άσκησης οποιασδήποτε θρησκείας, και καμία θρησκευτική προϋπόθεση δεν θα απαιτείται ως προσόν για κανένα αξίωμα ή δημόσια εμπιστοσύνη στο πλαίσιο της Κοινοπολιτείας.

Το κείμενο προέρχεται από το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά έχει υποστεί αλλαγές. Ακολουθώντας τη συνήθη πρακτική του Ανώτατου Δικαστηρίου, έχει ερμηνευθεί πολύ πιο στενά από ό,τι οι αντίστοιχες διατάξεις στις ΗΠΑ και κανένας νόμος δεν έχει ποτέ ακυρωθεί για αντίθεση στη διάταξη αυτή.

Σήμερα, η κυβέρνηση της Κοινοπολιτείας παρέχει ευρεία χρηματοδότηση για θρησκευτικά σχολεία και χρηματοδοτεί επίσης εφημέριους για τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Όλα τα κοινοβούλια της Αυστραλίας ανοίγουν με μια χριστιανική προσευχή, και το προοίμιο του Συντάγματος της Αυστραλίας αναφέρεται σε μια «ταπεινή εξάρτηση από την ευλογία του Παντοδύναμου Θεού».

Παρά το γεγονός ότι μονάρχης της Αυστραλίας είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, επίσης Βρετανή μονάρχης και Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας, ο αυστραλιανός της τίτλος δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική έδρα της και η ίδια δεν έχει κανένα ρόλο στην Αγγλικανική Εκκλησία της Αυστραλίας.

Η απαγόρευση των θρησκευτικών προαπαιτούμενων επέτρεψε στον πρώην Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο του Μπρίσμπεϊν, Peter Hollingworth, να διοριστεί Γενικός Κυβερνήτης της Αυστραλίας, το υψηλότερο εγχώριο συνταγματικό αξίωμα. Ωστόσο, αυτό επικρίθηκε.

Παρά την ένταξη στο κεφάλαιο «πολιτείες», το κεφάλαιο 116 δεν ισχύει για τις πολιτείες, λόγω αλλαγών κατά τη διάρκεια της σύνταξής του, και έτσι αυτές είναι ελεύθερες να καθορίσουν τη δική τους θρησκεία.

Παρά το γεγονός ότι καμία πολιτεία δεν έχει συστήσει ποτέ κρατική εκκλησία (η Νέα Νότια Ουαλία περιόρισε τις θρησκευτικές ομάδες κατά την πρώιμη περίοδο της αποικιοκρατίας), το νομικό πρόσωπο που αντιστοιχεί σε πολλές θρησκευτικές οργανώσεις καθορίζεται από την κρατική νομοθεσία.

Υπήρξαν δύο δημοψηφίσματα για να επεκταθεί το κεφάλαιο 116 στις πολιτείες, αλλά και τα δύο απέτυχαν. Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές αυτές είχαν ομαδοποιηθεί με άλλες αλλαγές και έτσι οι ψηφοφόροι δεν είχαν τη δυνατότητα να αποδεχτούν μόνο τη μία αλλαγή.

Οι περισσότερες πολιτείες επιτρέπουν ευρείες εξαιρέσεις για τις θρησκευτικές ομάδες από τη νομοθεσία κατά των διακρίσεων. Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο στη Νέα Νότια Ουαλία που επιτρέπει στα ζευγάρια του ιδίου φύλου να υιοθετούν, επιτρέπει στις θρησκευτικές υπηρεσίες να αρνηθούν να το δεχτούν.

Η σημερινή κατάσταση, που περιγράφεται ως «αρχή της κρατικής ουδετερότητας» και όχι «διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους», έχει επικριθεί και από κοσμικές και από θρησκευτικές ομάδες.

Από τη μία πλευρά, οι κοσμικοί έχουν υποστηρίξει ότι η αρχή της ουδετερότητας στις θρησκείες οδηγεί σε μια «ατελή δημοκρατία» ή ακόμα και μια «πλουραλιστική θεοκρατία», καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ουδέτερη προς την θρησκεία των ανθρώπων όταν αυτοί είναι άθεοι.

Από την άλλη πλευρά, οι θρησκευτικές ομάδες και άλλοι θεωρούν ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις τούς περιορίζουν στην άσκηση της θρησκείας τους, εμποδίζοντάς τους να επικρίνουν άλλες θρησκευτικές ομάδες και αναγκάζοντάς τους να κάνουν ασυνείδητες πράξεις. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ). Διαβάστε το Προηγούμενο ΕΔΩ....