ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

 

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τον ελληνικό ουρανό, ίσως και πάνω από τον ευρωπαϊκό: το φάντασμα των πρόωρων εκλογών. Όλοι τις ξορκίζουν, αλλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Άλλοι γιατί διαβλέπουν ότι μια εκλογική διαδικασία σ’ αυτή τη φάση που διέρχεται η χώρα  συνιστά αυτοκτονία της. Και άλλοι γιατί προβλέπουν ότι από τις νέες εκλογές  ο Αλέξης Τσίπρας θα βγει ισχυρός και θα στραφεί με περισσότερες απαιτήσεις εναντίον ενός συστήματος παραεξουσίας  που δεν έχει αγγίξει ακόμη.

Στην πραγματικότητα αυτές οι  εκδοχές είναι οι  δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το “σύστημα” δεν θέλει εκλογές.  Θέλει να  συνεχίσει ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός μέχρι τελικής πτώσης του.  Δείχνει περίεργο να τον προτιμούν στην εξουσία οι αντίπαλοί του. Αλλά δεν είναι. Πρόκειται απλώς για παγίδα. Πιστεύουν πως -όταν αρχίσουν να φαίνονται οι συνέπειες των μέτρων- οι πολίτες θα στραφούν εναντίον του μαζικά. Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνει στα πράγματα ως τότε.

Το θέμα είναι ότι πρακτικά – και θεσμικά- δεν γίνεται να παραμείνει. Η κυβέρνησή του  δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία . Άρα, πρέπει να υπάρξει νέα κυβέρνηση. Κανονικά  αυτό θα έπρεπε να είναι μάνα εξ ουρανού για την αντιπολίτευση. Αλλά είναι απειλή: τις εκλογές θα τις χάσει. Εν προκειμένω έχουμε αναντιστοιχία  συσχετισμών λαού και Βουλής, αλλά από την ανάποδη. 

Οι αντίπαλοι του Τσίπρα – σε ενδεχόμενο εκλογών-  έχουν τη λύση. Με τη στήριξη άλλων κομμάτων θα αναπληρώσουν  στη Βουλή τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ψηφιστούν τα σκληρά νομοσχέδια. Ουσιαστικά θα τον έχουν στο έλεός τους.

Πρώτος και καλύτερος ο Σταύρος Θεοδωράκης  προσφέρεται και χωρίς υπουργικά ανταλλάγματα μάλιστα. Αν τσιμπήσει ο Τσίπρας τότε από όμηρος του Λαφαζάνη -που ήταν μέχρι τώρα- θα γίνει όμηρος του “συστήματος” που θέλει να πολεμήσει.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τον γενικό κανόνα: η φύση απεχθάνεται το κενό- και στην πολιτική. Οι εκλογές δεν είναι καλή ή κακή εξέλιξη: είναι αναπόφευκτες.