Ο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

 

Ο επί παντός επιστητού κ. Αμβρόσιος ανάρτησε στο Ιστολόγιό του 22/6/2015, κείμενο διαμαρτυρίας συνοδευόμενο από επιστολή του προς άπαντα τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου μετά πόνου ψυχής όπως γράφει διαμαρτύρεται για το Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας.

Θα θέλαμε να τον ρωτήσουμε, ένα χρόνο τώρα ως Συνοδικό μέλος που ήτο τι έκανε εντός της Δ.Ι.Σ. για να διορθώσει ή να πραγματοποιήσει τα οκτώ ζητήματα που αναφέρει στο ακαταλαβίστικο κείμενό του, αλλά διερωτώμαι πως έτσι ξαφνικά τον έπιασε η Αρχιερατική του συνείδηση τώρα που φεύγει να γράψει αυτά;

Τα περί Εξουσίας του Ενός Ανδρός που αναφέρει, μάλλον έχει μπερδέψει τις εποχές άλλων Αρχιεπισκόπων. Ας έρθει λίγο πίσω για να θυμηθεί την περίοδο 1998 - 2008! Το πιο κωμικό όμως που γράφει στο ακαταλαβίστικο κείμενό του είναι, ότι δεν έχει πρόθεση να αντιδικήσει με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, διότι τον συνδέει μακρόχρονη φιλία, εδώ γελάνε!!! Διότι άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς.

Ας ανατρέξει στο Αρχείο του ο κ. Αμβρόσιος και να ξαναδιαβάσει τις επιστολές που είχε στείλει το 1997-1998  στον τότε Μητροπολίτη Θηβών και νυν Αρχιεπίσκοπο και αν έχει Αρχιερατική συνείδηση και φιλότιμο θα καταλάβει ότι δεν δικαιούται να γράφει περί μακρόχρονης φιλίας του με τον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιερώνυμο.

Στην Ελλάδα όμως του παραλόγου κι όμως αληθινού, σε αυτή την χώρα, υπάρχει ένας γραφικός τύπος Έλληνα Δεσπότη που μπορείς να του αποδώσεις το όνομα «ΞΕΡΟΛΑΣ». Ο ξερόλας είναι εκείνος ο τύπος που τα ξέρει όλα και που πιστεύει ότι είναι ο ικανότερος για να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία, την Εκκλησία και τη χώρα γενικότερα.

Μπορείς να τον συναντήσεις καθημερινά στο δρόμο, στους διαδρόμους του Δικαστηρίου, στην πλατεία, στους διαδρόμους της Ιεράς Συνόδου, στο καφενείο, στη δουλειά και να τον ακούς να μιλάει με τέτοιο τρόπο, ώστε να θέλει να σου περάσει την άποψη ότι αυτός και μόνο αυτός είναι ο «αφαλός της γης» και όλοι οι άλλοι γυρίζουν γύρω από αυτόν.

Δεν εκφράζει μόνο μια άποψη η οποία θα ήταν από όλους σεβαστή για κάποιο συγκεκριμένο θέμα αλλά προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή του σαν την ιδανικότερη. Ο ξερόλας όπως ο κ. Αμβρόσιος  έχει μια παιδική αφέλεια να νομίζει ότι όλοι γύρω του είναι κοντοί, ανίκανοι, μικροί και μόνο αυτός έχει την ικανότητα να εξουσιάζει και να διεκδικεί το αλάνθαστο. 

Νοιώθει ότι μπορεί να είναι ο ειδικός για θέματα εκκλησιαστικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, ιστορικά, πολιτιστικά. Μπορεί να είναι ο μοναδικός για να γίνει αρχηγός και επικεφαλής ομάδας, κοινωνίας, Εκκλησίας  και κράτους. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από ορισμένους τέτοιους ξερόλες « ε ρε αν ήμουν για λίγο πρωθυπουργός να δεις πώς θα τα διόρθωνα όλα ».

Έχει μια τάση στείρας κριτικής όπως ο κ. Αμβρόσιος για όλους και για όλα ακόμα και για εξειδικευμένες ειδικότητες. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να του αποδοθεί ο τίτλος του «Ντενεκέ ξεγάνωτε».Τον διακρίνει η αυταρέσκεια και η γοητεία να αρέσει στους γύρω του οι οποίοι τις περισσότερες φορές μέσα από μια υποκριτική συμπεριφορά του αποδίδουν «είσαι ο πρώτος», «μεγάλε», «άγιε» και ένα σωρό άλλες ατάκες… 

Δεν έχει μπέσα, η φιλία του κρατάει στο γόνατο και μέσα από τη φιλοδοξία του ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του. Ίσως αυτός ο τύπος του ξερόλα να είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα αλλά στη ζωή μας ασφαλώς και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει δείγματα γραφής στην καθημερινή λειτουργία τους, άνθρωποι που με ό,τι ασχολήθηκαν άφησαν θετικό έργο οφειλόμενο στη μόρφωσή τους, στην εμπειρία τους, στην ικανότητά τους και τη δημιουργικότητά τους, αντίθετη από αυτή του κ. Αμβροσίου.

Ο ξερόλας όμως είναι τύπος που διακρίνεται για την κενότητα περιεχομένου, έχει τάση για φανφάρες και μεταξωτές κορδέλες, δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία και ανάπτυξη καταστάσεων. Ζει για να ζει σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και το χειρότερο δεν αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος ξύπνησε και τους ξερόλες τους ανέχεται ή τους αποβάλλει.

Δυστυχώς όμως το προηγούμενο Εκκλησιαστικό σύστημα, εχρησιμοποίησε  τους ξερόλες σαν τον κ. Αμβρόσιο για να κυβερνήσουν την Εκκλησία γιατί έτσι τους συνέφερε διότι εξυπηρετούσαν προσωπικές τους καταστάσεις.

Δεν έχει μάθει όμως ο κ. Αμβρόσιος να αναγνωρίζει τον ικανό και τον πετυχημένο.

Δεν τον αφήνει η ζήλεια η κακότητα και ο εγωισμός του.

Δεν έχει μάθει το μέτρο που χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοί μας έλεγαν «ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ». Το μέτρο που πρέπει να κυριαρχεί στη ζωή μας, για να έχουμε μια αρμονική και δημιουργική πορεία ως άτομα κι ως κοινωνία. 

Δια τούτο Κύριε Αμβρόσιε,

Καιρός του λαλείν, Καιρός του σιγάν!

Π. ΒΟΙΩΤΟΣ