«Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»

 

(ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ):ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ: "Ο Παπισμός, ώς φορέας σωρείας αίρετικών δοξασιών, βρίσκεται έξω από τά όρια της 'Εκκλησίας· καί, ώς εκφραστής ένός εγκοσμιοκρατικού πολιτεύματος, αποτελεί παγκόσμιο κέντρο εξουσίας. Παρ' όλη, βέβαια, τήν εξωτερική του λάμψη καί δύναμη, κρύβει μέσα του μιά τραγική αδυναμία, γιατί απλούστατα στηρίζεται στήν πλάνη.

"Ο δρόμος της επιστροφής στή χαμένη του 'Ορθοδοξία περνάει από τή μετάνοια, τήν όποία, όμως, σήμερα μόνο ώς θαύμα μπορεί κανείς νά περιμένει από τή σκληρυμμένη ολιγαρχία τού Βατικανού. "Ωστόσο, οί εξουθενωμένοι από τόν παπικό όλοκληρωτισμό έτερόδοξοι αδελφοί μας αναζητούν, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, τήν αλήθεια πού ελευθερώνει, πού δίνει νόημα καί ομορφιά στή ζωή· τήν αλήθεια, πού, ώς Χριστό ζωή καί Θεοκοινωνία, διαφυλάσσεται αυθεντική μόνο στήν 'Ορθόδοξη 'Εκκλησία, τή μοναδική «Μία, "Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία» τού Χριστού.

Ή αποστολοπαράδοτη πίστη δέν είναι αποκλειστικό κτήμα κανενός. 'Αποτελεί δωρεά τού Θεού καί ανήκει στήν οικουμένη όλόκληρη. Γι' αυτό πρέπει νά φυλάσσεται αναλλοίωτη, ώστε, ως χρέος αγάπης, νά προσφέρεται ακέραιη καί καθαρή σ' αυτούς πού τήν αναζητούν. Ή απαρασάλευτη, λοιπόν, έμμονή στήν ορθόδοξη παράδοση δέν δηλώνει αυτάρεσκη όμολογιακή έσωστρέφεια. Ούτε ή κατάδειξη της παπικής πλάνης συνιστά μισαλλοδοξία ή φανατισμό. Αντίθετα, ή σχετικοποίηση της πίστεως καί ή συγκάλυψη τών λατινικών κακοδοξιών, πού έπιχειρούνται στούς οικουμενιστικούς κύκλους, διακυβεύουν τή σωτηρία μας καί αποτρέπουν τούς αδελφούς μας της Δύσεως από τήν έπαφή μέ τή σώζουσα αλήθεια.

Στούς διπλωματικούς έλιγμούς τού Βατικανού, στίς θλιβερές φιλοπαπικές έκδηλώσεις ορθοδόξων ήγετών, στούς ατελέσφορους Θεολογικούς Διαλόγους καί στά σύγχρονα χαλκεία «ένώσεως τών 'Εκκλησιών» δίχως ένότητα πίστεως, ό 'Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτάσσεται μέ τή θεολογική έγρήγορσή του, τήν απροσμέτρητη δύναμη της προσευχής του καί τήν ακλόνητη πίστη του στόν Δομήτορα της 'Εκκλησίας, τόν Κύριό μας 'Ιησού Χριστό. Συγχρόνως, μέ τή συνεπή καί αγία του ζωή, όμολογεί ταπεινά καί θαρρετά τή «φίλη 'Ορθοδοξία», διακηρύσσοντας πρός κάθε κατεύθυνση τό «είναι» της πίστεώς του:

«Γιά μάς αυτή είναι ή περιουσία μας· Ή πίστη πού μάς κληροδότησαν οι πατέρες μας. Αυτή είναι ό πλούτος μας, αυτή ή δόξα μας, αυτή ή γενιά μας, αυτή τό στεφάνι μας, αυτή τό καύχημά μας! Ένα Βάπτισμα έχουμε, μιά πίστη, μιά Εκκλησία κι ένα Θεό πού δοξάζουμε τρισυπόστατο» (μοναχός 'Ιωσήφ Βρυέννιος, 15ος αι).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη - Ρωμανία - Ρούμελη, έκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1975, σ. 322.

2.Patrologia Latina, έκδ. J. P. Migne, Paris 1844-1890, τ. 148, 107. Βλ. ελληνική μετάφραση· Βλασίου 'Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Β', 'Αθηναι 1994, σ. 336.

3.Θεοδώρου Κοντίδη, Καμπές στήν ίστορία τού Καθολικισμού, στόν συλλογικό τόμο "Ο Καθολικισμός, εκδ. «"Ελληνικά Γράμματα», 'Αθήνα 2000, σ. 69.

4.Μαρτυρία τού Enzo Bianchi, "Ηγουμένου της Μονης Bose Ιταλίας, στό περιοδ. «Παρακαταθήκη», αριθ. 54, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 12.

5.'Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγ. "Ι. Μ. "Οσ. Γρηγορίου, Ορθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός), εκδ. "Ι. Μ. "Οσ. Γρηγορίου, "Αγ. Όρος 2006, σ. 19.

6.Δημητρίου Σαλάχα, Εκκλησία Καθολική, στόν τόμο Οί Θρησκείες, εκδ. «Εκδοτική 'Αθηνών», 'Αθήνα 1992, σ. 133.

7.Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, εκδ. Κάκτος-Libreria Editrice Vaticana, 'Αθήνα 1996, σ. 293.

8.Αρχιμ. 'Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία καί Οικουμενισμός, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σ. 212, 220.

9.Δημητρίου Σαλάχα, ό.π., σ. 132.

10.Βλ. 'Αρχιμ. 'Ιουστίνου Πόποβιτς, ό.π., σ. 224.

11.Χρήστου Γιανναρά, Ορθοδοξία καί Δύση στή Νεώτερη "Ελλάδα, εκδ. «Δόμος», 'Αθήνα 2006, σ. 43-44.

12.Βλ.'Αρχιμ. Εμμανουήλ Καλύβα, "Η καταδίκη τού Παπισμού, 'Αθηναι 1999.

13.π.Γεωργίου Μεταλληνού, Ουνία· πρόσωπο καί προσωπείο, στόν συλλ. τόμο "Η Ουνία χθές καί σήμερα, εκδ. «"Αρμός», 'Αθήνα 19993,

σ. 20.

14. Βλ. Μάρκο 'Αουρέλιο Ριβέλλι, "Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας, εκδ. «Προσκήνιο», 'Αθήνα 2000· π.'Ιωάννου Κοβάτσεβιτς, Σχέσεις της Σερβικης Ορθοδόξου Εκκλησίας πρός τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν, εν 'Αθήναις 1965· Μίρκο Τομάσοβιτς, "Ο σερβικός λαός καί ή 'Εκκλησία του, περιοδ. Σύναξη, αριθ. 40, 'Αθήνα 1991, σ. 83 - 84· Σ. Νόσωφ, "Ο Παπισμός καί οί αγώνες του κατά της 'Ορθοδοξίας, εκδ. «Κύπρος ή αγία νησος», Αιγιαλούσα Καρπασίας 1997, σ. 139 -154.

15.Μαρτυρία τού ευρωβουλευτή Γεωργίου Ρωμαίου, στήν εφημ. «Τό Βημα», 'Αθήνα 31-1-1993.

16.A. Vasiliev, "Ιστορία της Βυζαντινης Αυτοκρατορίας, εκδ. Μπεργαδη, χ.χ., σ. 567.

17.A. Vasiliev, ό.π., σ. 575.

18.Στηβεν Ράνσιμαν, Δύση καί Ανατολή σέ Σχίσμα, έκδ. «'Εν πλώ», 'Αθήνα 2008, σ. 216.

19.Μεθοδίου Φούγια, 'Αρχιεπ. πρ. Θυατείρων, Έλληνες καί Λατίνοι, 'Αθηναι 1990, σ. 278.

20.Κωσταντίνου 'Ι. Μανίκα, Σχέσεις Ορθοδοξίας καί Ρωμαιοκαθολικισμού στήν Ελλάδα κατά τή διάρκεια της Επαναστάσεως (1821-1827), 'Αθήνα 2002, σ. 291.

21.Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Φύσις καί χαρακτήρ της Ουνίας, έκδ. «Φοίνικος», 'Αθήνησι 1928, σ. 45.

22. Βλ. Κωνσταντίνου Χολέβα, Ό παπισμός, ό ελληνισμός καί τά Ορθόδοξα Βαλκάνια, περιοδ. «Πειραϊκή   Εκκλησία», αριθ. 115,Πειραιάς, 'Απρίλιος 2001, σ. 38-41.

23.Βλ. Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Μάρκος ό Ευγενικός καί ή Ένωσις τών Εκκλησιών, έκδ. «Ό Σωτήρ», 'Αθηναι 1985.

24.Χρήστου Γιανναρά, ό.π., σ. 96.

25.Βλ. π. Γεωργ. Δ. Μεταλληνού, Δημ. Γόνη, δ. 'Ηλ. Φρατσέα, δ. Ευγ. Μοράρου, έπισκ. Αθανασίου (Γιέβτιτς), Ή Ουνία χθές καί σήμερα, έκδ. «Αρμός», 'Αθήνα 1993.

26.'Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός, τόμ. ΙΙ, 'Αθηναι 1965, σ. 170.

27.Απόστολου Β. Νικολαΐδη, Οι οικουμενικές περιπέτειες τού Χριστιανισμού, έκδ. Γρηγόρη, 'Αθήνα 2007, σ. 183.

28.'Εφημ. «'Ορθόδοξος Τύπος», 'Αθηναι 8-12-2006.

29.'Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου 'Ι. Μ. Όσ. Γρηγορίου 'Αγ. Όρους, Ανησυχία γιά τήν προετοιμαζομένη από τό Βατικανό ένωση 'Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών, περιοδ. «Παρακαταθήκη», αριθ. 54, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 5.

30.'Εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 'Αθήνα 6-5-2001, σ. 6.

31.Διάταγμα περί Οικουμενισμού, Typis Polyglottis Vaticanis 1965, σ.

7.

32.Βλ. Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ορθοδόξων Πορεία, έκδ. News Books and Magazines Ltd, 'Αθήνα 2000, σ. 130.

33.Περιοδ. «Εκκλησία», αριθ. 12, 'Αθηναι 1967, σ. 326.

34.Περιοδ. «'Επίσκεψις», αριθ. 234, Γενεύη 1980, σ. 4.

35.Περιοδ. «'Επίσκεψις», αριθ. 180, Γενεύη 1977, σ. 12.

36.Περιοδ. «'Επίσκεψις», αριθ. 520, Γενεύη 1995, σ. 19-20.

37.Βλ. Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Ουνία· ή καταδίκη καί ή αθώωση, εκδ. «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2002· 'Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγ. "Ι. Μ. "Οσ. Γρηγορίου "Αγ. Όρους, Ουνία· "Η μέθοδος τού παποκεντρικού οικουμενισμού, περιοδ. «Παρακαταθήκη», αριθ. 60, Θεσσαλονίκη 2008, σ. 3.

38.Περιοδ. «Εκκλησία», αριθ. 14, 'Αθηναι 1969, σ. 313.

39.'Εφημ. Αυστραλίας «Νέος Κόσμος», Μελβούρνη 19-7-2007, σ. 1.

40.Περιοδ. «Φωνή της  Ορθοδοξίας», εκδ. "Ιεράς 'Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, αριθ. 325, Σίδνεϋ Ιούλιος 2007, σ. 77 ("Η υπογράμμιση είναι τού συγγραφέως).

*Δέν χρησιμοποιούμε τόν όρο Ρωμαιοκαθολικισμός, επειδή είναι ίστορικά αθεμελίωτος καί θεολογικά ανακριβής· 'Από τίς αρχές τού 2ου αι. ή αδιαίρετη Μία 'Εκκλησία τού Χριστού ονομάζεται, όπως τήν όμολογούμε καί στό Σύμβολο της Πίστεως, Καθολική, επειδή κατέχει τό καθ' όλου της πίστεως, δηλαδή τήν πληρότητα της αλήθειας. 

'Επίσης, αφότου, τό 330, ή Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη έγινε πρωτεύουσα της Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας, ό όρος Ρωμαίος ή Ρωμηός δήλωνε κάθε ορθόδοξο πολίτη της, ανεξάρτητα από τή φυλετική καταγωγή του. Έτσι, Ρωμαιο -Καθολικοί κυριολεκτικά είναι οί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ώς Ρωμαίοι-Ρωμηοί, δηλαδή απόγονοι της Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας, καί ώς Καθολικοί, δηλαδή μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ή όποία συνεχίζει νά κατέχει τό καθ' όλου της πίστεως. 'Απεναντίας, οί Παπικοί, μετά τήν κατάληψη τού θρόνου της Ρώμης από τούς Φράγκους (1009), δέν είναι Ρωμαίοι αλλά Φραγκολατίνοι.

Καί μετά τήν εκπτωσή τους από τήν καθολικότητα (δηλαδή τήν πληρότητα) της πίστεως, λόγω της αποδοχής σωρείας αίρετικών δοξασιών, δέν είναι Καθολικοί αλλά αίρετικοί. Μολαταύτα, μετά τό όριστικό Σχίσμα (1054), σφετερίστηκαν αυτούς τούς όρους. Οί ορθόδοξοι λαοί, πάντως, μέχρι τόν 19ο αι. γνώριζαν καλά ότι Ρωμαίος - Ρωμηός καί Καθολικός σημαίνει Ορθόδοξος, γι' αυτό καί τούς αίρετικούς της Δύσεως τούς ονόμαζαν Λατίνους, Παπιστές κ.ά. Ή σύγχυση πού παρατηρείται σήμερα στήν όρολογία, δημιουργήθηκε στίς αρχές τού 20ού αι., μέ τήν έμφάνιση τού Οικουμενισμού.

**Κατά καιρούς, σέ ορθόδοξες κυρίως χώρες, οι Παπικοί απαγγέλλουν τό Πιστεύω χωρίς τό Filioque. Αυτό γίνεται γιά λόγους προπαγανδιστικούς καί όχι έπειδή έπαψε τό Filioque νά αποτελεί γι' αυτούς κορυφαίο δόγμα πίστεως. 'Εξάλλου, ή απάλειψη μιάς λέξεως από τό ιερό Σύμβολο μένει χωρίς σημασία, άν δέν απορριφθεί καί ή σχολαστική θεολογία, πού δημιούργησε τό Filioque καί όλες τίς άλλες παπικές κακοδοξίες.

 ***Γιά τούς Λατίνους ή άρση τών αναθεμάτων σήμαινε άρση της ακοινωνησίας. Γιά τήν 'Ορθόδοξη 'Εκκλησία, όμως, ή ατυχής αυτή πράξη δέν έχει κανονική ισχύ, γιατί πραγματοποιήθηκε χωρίς τήν προηγούμενη συνοδική έγκριση τών έπιμέρους 'Ορθοδόξων 'Εκκλησιών καί χωρίς νά έχουν αποκηρυχθεί οι παπικές κακοδοξίες, πού είχαν προκαλέσει τά αναθέματα.

****Ωστόσο, τό Βατικανό, σέ έπίσημα κείμενα πού απευθύνει κατά καιρούς στούς δικούς του πιστούς, χρησιμοποιεί διαφορετική γλώσσα καί διακηρύσσει ότι: «Ή Καθολική 'Εκκλησία είναι ή μόνη 'Εκκλησία τού Χριστού πού ιδρύθηκε στόν κόσμο», «δέν είναι αδελφή αλλά μητέρα όλων τών άλλων Εκκλησιών», «οι Ορθόδοξες 'Εκκλησίες είναι πραγματικές 'Εκκλησίες, αλλά πάσχουν από ένα έλλειμμα, γιατί δέν αναγνωρίζουν ως όρατή κεφαλή της 'Εκκλησίας τόν 'Επίσκοπο της Ρώμης» (βλ. ένδεικτικά έφημ. «Καθολική», 'Αθήνα 24-7-2007, σ. 1).

*****Δήλωνε ό πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' τό 2007: «Ό Διάλογος δέν μπορεί νά είναι μία αφορμή γιά νά προσαρμόσει ή νά μαλακώσει (τό Βατικανό) αυτό πού πιστεύει ότι είναι» ('Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 'Αθηναι 20-7-2007).