ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΛΑΟ

 

Από τότε που εμφανίστηκε το «νεο-οθωμανικό σχέδιο» του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης [ΑΚΡ] υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ερντογάν, το οποίο συμπίπτε με την αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ να διεξαγάγουν ανοιχτά τους πολέμους τους για να σπάσουν τη Συρία επειδή είναι ο κεντρικός κρίκος του Άξονα της Αντίστασης που περιλαμβάνει το Ιράν, το Λίβανο και την Παλαιστίνη, η Μέση Ανατολή έχει εισέλθει στην αναταραχή ενός δυνατού σεισμού με επαναλήψεις.

Η Τουρκία, δυνάμει των εκατό εκατομμύριων κατοίκων της, της άνθησης της οικονομίας της και του πανίσχυρου ενσωματωμένου στο ΝΑΤΟ στρατού της, σκέφτηκε ότι μπορούσε να καταβροχθίσει τη Συρία, απαραίτητο βήμα για να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της στην Αίγυπτο και την Τυνησία, [μέσω της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που αναμενόταν να πάρει την εξουσία και να παραμείνει, με τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ.

Πράγματι, παρότι τα μήντια και οι υπηρεσίες πληροφοριών της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ ξοδεύτηκαν χωρίς περιορισμό και ότι το χρήμα τους έρεε άφθονο, μόνο η Τουρκία μπορούσε να προσφέρει τα σύνορά της για το σχεδόν καθολικό "αδήλωτο»  πόλεμο εναντίον της Συρίας. Μόνο η Τουρκία μπορούσε να απορροφήσει χιλιάδες μαχητές προερχόμενους από τις τέσσερις γωνιές της γης, να τους οργανώσει, να τους εκπαιδεύσει, να τους διατηρήσει με τη χρηματοδότηση των Σαουδαραβών και των Καταρών, και να τους παρέχει τα όπλα που παραχώρησε η Γαλλία ή δρομολογούμενα από το Λιβύη ...

Η Τουρκία ανέλαβε λοιπόν την διεύθυνση των τρομοκρατικών επιχειρήσεων κατά της Συρίας, ωθώντας τις προκλήσεις της, τόσο λεκτικές όσο και εδαφικές, σε ένα επίπεδο που θα ήταν αρκετό για να ξεκινήσει έναν πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών.  Αλλά αυτός ο πόλεμος δεν έλαβε χώρα. Αυτό προκάλεσε την ακατανοησία πολλών Σύρων πατριωτών και παρατηρητών που θεωρούσαν ότι μόνο μια επιθετική απάντηση θα μπορούσε να αλλάξει τις εξισώσεις στο έδαφος και να αποτρέψει την Τουρκία να συνεχίσει τον πόλεμο φθοράς της στο έδαφος της Συρίας.

Ήταν χωρίς να μετράνε τη στρατηγική προσέγγιση της Συρίας που εκτίμησε ότι οι προκλήσεις του Ερντογάν σκόπευαν να την σύρει σε μια πολεμική διαδικασία που θα έκανε αποδεκτή μια τουρκική επέμβαση στα μάτια του τουρκικού λαού ως μια αμυντική λογική και εθνικής αλληλεγγύης. Πεπεισμένη ότι θα ερχόταν η στιγμή που αυτός ο λαός θα έβαζε φρένο στις προσωπικές φιλοδοξίες του Ερντογάν, η Συρία επέλεξε την αυτοσυγκράτηση και την αντίσταση. Στρατηγική που πέτυχε, διότι η ηχηρή ήττα του Ερντογάν και του κόμματος του δεν βρίσκεται τόσο στην απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας τους στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου, άλλα στην απώλεια του γοήτρου και της κυριαρχίας τους.

Αυτό θα ενθαρρύνει τις διάφορες δυνάμεις και τους δικαστικούς, στρατιωτικούς ή άλλους θεσμούς, να απεμπλακούν από τον Ερντογάν και να τον αφήσουν μόνο του να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του.Μια σημαντικό και μοιραία ψηφοφορία η οποία γύρισε τη σελίδα της Αδελφότητας [των Αδελφών Μουσουλμάνωνης] στην περιοχή, και της οποίας οι αμέτρητες εμπλοκές  θα φανούν στο εγγύς μέλλον.

Μια νίκη της «τουρκικής αντιπολίτευσης» κατά του Ερντογάν και του κόμματος του, για την οποία μπορούμε να πούμε χωρίς υπερβολή ότι η αντίσταση της Συρίας, του Στρατού της και του πρόεδρου της είναι ο κύριος εταίρος. Όπως αυτή η αντίσταση είχε επιταχύνει την πτώση του «Αδελφού Μόρσι» με απόφαση του αιγυπτιακού λαού και είχε ελαχιστοποιήσει το ρόλο του Κατάρ, του οποίου ο ισχυρός εμίρης θυσιάστηκε  στο Σαουδαραβικό βωμό, επειδή αδυνατούσε να τηρήσει τις υποσχέσεις του προς τον Αμερικανό κυρίαρχο του.

Γεγονός που εξανάγκασε τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ να ρίξουν τις μάσκες τους και να θέσουν όλο το βάρος τους να υποστηρίξουν ανοιχτά την Αλ Κάιντα, η οιαδήποτε ονομασία δίνει στον εαυτό της [ISISL, IK, Daech, Al-Nosra, Jaich al -Fateh ...] στον πόλεμο κατά της Συρίας. Να που τώρα, με τη σειρά της, η Σαουδική Αραβία υπέστη μια βαριά ήττα στην Υεμένη και αναγκάζεται να δεχτεί μια «πολιτική λύση» που δεν έχει καμία σχέση με τις πρώτες απαιτήσεις της.

Και να που ο ισραηλινός σύμμαχός της που παραλύθηκε διότι ανίκανος να αναλάβει την τιμή ενός ανοιχτού πόλεμου εναντίον της Χεζμπολάχ και του συριακού στρατού, ξαναγυρίζει πίσω σε ένα παλιό σχέδιο διχοτόμησης, μετά τις νίκες τους εναντίον της Αλ-Nosra στα βουνά της Καλαμούν (Qalamoun).

[Ένα σχέδιο που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός κράτους Δρούζων υπό το πρόσχημα της προστασίας των Δρούζων της Suweida, στη νότια Συρία, από μια παρόμοια σφαγή που διέπραξε η προστατευόμενη τους  Αλ-Nosra κατά των Δρούζων στο Ίντλεμπ (Idleb) [*], τρεις ημέρες μετά την κόκκινη κάρτα του τουρκικού λαού.  Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία ...