ΣΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ 2016 Ο κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΘΑ ΠΑΡΑΣΤΕΙ ΩΣ ΕΝΟΧΟΣ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ

 

Μιά Πανορθόδοξος (= Οικουμενική) Σύνοδος συγκαλείται, όταν θα προκύψουν σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα και προβλήματα που απαιτούν Ορθόδοξες λύσεις. Τα διάφορα αυτά εκκλησιαστικά θέματα ορίζονται από Προσύνοδο, και ετοιμάζονται και προωθούνται για συζήτηση σε συγκεκρι­μένη ημεροχρονολογία.

«...Συνόδους γινέσθω των Επισκόπων, και ανακρινέτωσαν αλλήλως τα δόγματα της ευσεβείας, και τας εμπιπτούσας αντιλογίας διαλυέτωσαν... ώστε εν αυταίς ταύταις ταις συνόδοις προσιέναι πάντας τους ηδικείσθαι νομίζοντας, και παρά της συνόδου επικρίσεως τυγχάνειν».(Καν. 37ος Αγ. Απ/λων. Καν. 20ός Αντ/χείας, κ. π. ά. πρβλ Θ.Η.Ε. τόμ. 9ος σελ. 687-693).

Εν προκειμένω, και σημειώνεται τούτο με έμφαση στις Πανορθόδοξες αυτές Συνάξεις αντιπροσωπεύεται το πλήρωμα της Εκκλησίας διά των Επι­σκόπων της, οι οποίοι εννοείται αντιπροσωπεύουν το πλήρωμα της Επισκο­πής τους, και εκφράζουν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη του.

Τονίζεται τούτο όλως ιδιαιτέρως, γιατί υπάρχουν Πα­τριάρχες και Επίσκοποι, οι οποίοι δεν εμφορούνται με ΟΡΘΟΔΟΞΟ φρόνημα, και συνεπώς δεν εκφράζουν το ΟΡΘΟΔΟΞΟ πιστεύω των πιστών της Επαρχίας τους.

Και όμως, τέτοιοι  Επίσκοποι, ενδέχεται, να συμμετάσχουν στην Πανορθόδοξο Σύνοδο, είτε με ψήφο, είτε να είναι τοποθετημένοι σε διάφορες Επιτροπές Κλειδιά, όπως στην Προσύνοδο της εν λόγω Πανορθοδόξου Συνόδου, γεγονός που σημαίνει, ότι πρέπει να απασχολήσει τούτο σοβαρώς τη μελετωμένη Ανορθόδοξο (=Οικουμενική) Σύνοδο, όσον αφορά την επιλογή εκείνων των μελών της προσυνόδου, ώστε να μην υπάρξουν παρατράγουδα.

Εν προκειμένω στις ημέρες μας υπάρχουν σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα, που απαιτούν, και μάλιστα άμεσα, την σύγκληση μιας τέτοιας Πανορθοδόξου (=Οικουμενικής) Συνόδου, και είναι:

1)Οι όλως αντιγραφικές και αντικανονικές «κεφαλικές= Καθαιρετικές» αυθαίρετες επαφές και συμπροσευχές του κ. Βαρθολομαίου και τους περί αυτόν που «αυτομόλησαν οι δυστυχείς» προς τον «Δίκερω Γίγαντα και Αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης». (Σχόλια ΠΗΔΑΛΙΟΥ στον 83ο Καν. Αγ. Απ/λων σελ 109), τον οποίον αποδέχονται μάλιστα και ως τον «αγιότατον αδελφόν», και περαιτέρω εξετράπησαν, «όλως ασυ­στόλως», σε διαλόγους με «ίσους μάλιστα όρους αληθείας» και σε συμπροσευχές, (αποφράδα ημέρα της 30-11-2014 στο Φανάρι), παρά την κατηγορηματική απαγόρευση της Αγίας Γραφής: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ιδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει, ών αυτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,10).

2)Η εξύβριση «γυμνή τη κεφαλή», των Οικουμενικών Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, από τον αυταρχικό και αδίστακτο κ. Βαρθολομαίο:«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν, προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώ­πιον Αυτού, όπως επανορθώσομεν τα σφάλματα εκείνων». (Επίσημον Έντυπο Φαναρίου).

Μήπως έχουμε φτάσει στο ακραίο εκείνο σημείον, όπου η Θεία Γραφή μας διαβεβαιώνει κατηγορηματικά, ότι οι άνθρωποι θα φτά­σουν στο σημείο, να μην ανέχονται πλέον την ουράνια διδασκαλία, και θα εκτραπούν σε μύθους;«...έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδα­σκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αλη­θείας την ακοήν αποστρέψωσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται».(Β Τιμθ. 4,3-4).

3)Περί «διηρημένης Εκκλησίας» μετά από το 1054;

4)Η Οικουμενική εκλογή, η απόδοση της Τουρκικής υπηκοότητας, (αν τούτο κρίνεται υποχρεωτικόν), η χειροτονία, και η ενθρόνιση στον Οικου­μενικό Θρόνο του Φαναρίου, του εκάστοτε Οικουμενικά εκλεγέντος Πα­τριάρχη.

5)Η διένεξη των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων και Αντιοχείας.

6)Η περίπτωση της Εκκλησίας της Τσεχίας.

7)Η απόλυτη απόδοση στις αδελφές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες των Κανο­νικών και Εθνικών δικαίων τους άνευ δεσμεύσεων: ( Καν. 17ος Δ' Οικ. Συν. πρβλ. Καν. 38ο ΣΤ' Οικ. Συν).

8)Οι διωγμοί των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ανατολής.

9)Το ύπουλον της ΟΥΝΙΑΣ

Εκ των όσων εξετέθησαν ανωτέρω, συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα, ότι ο άτακτος του Φαναρίου κ. Βαρθολομαίος, και οι περί αυτόν παρασυρθέντες ομοϊδεάτες του, θα παραστούν, στην επικείμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο ως υπόλογοι, «ανθ' ών έπραξαν, πράττουν, συνομολογούν, και συνωμοτούν, ενσυνείδητα, σε βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας», με τον αβάπτιστο αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης, και τους άλλους αιρετικούς και αλλόθρησκους, παρά την κατακραυγή από το Ορθόδοξο Ιερατείο, το Μοναχι­σμό, και τον «φρουρό της Ορθοδόξου πίστεως πιστό λαό του Θεού»,(Α­πάντηση Πατριαρχών της Ανατολής προς τον Πάπα Πίον τον Θ' της Ρώμης).

Ως εκ τούτου λοιπόν, τα Ιερατικά εκείνα πρόσωπα που θα επιλεγούν για την Επιτροπή της Προσυνόδου, με σκοπό να προετοιμάσουν την μελετωμένη Πανορθόδοξο(= Οικουμενική) Σύνοδο, απαιτείται, να εμφορούνται, από υγιά ΟΡΘΟΔΟΞΟ Πίστη με «ερευνητική, και όχι προοδευτική, γραφοκανονική γνώση της Θείας Γραφής, των Ιερών Οικουμενικών Κανόνων, και προσέτι την πιστή εφαρμογή της έκπαλαι ΤΑΞΕΩΣ και ΠΡΑΞΕΩΣ της κατά Ανατολάς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ και Αποστολικής ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,«ήν περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος», (Πραξ. 20,28 ).

Πέραν δε των ως άνω εκτεθέντων, το πλέον σοβαρόν είναι, ότι η μελετωμένη Πανορθόδοξος Σύνοδος, για να αναγνωριστεί ως Οικουμενική, και να έχουν ισχύ οι αποφάσεις της, οφείλει, πριν προβεί στην εξέταση των επι­μέρους θεμάτων της, να αποδεχθεί, ανεπιφύλακτα, τις αποφάσεις των οκτώ (8) Οικουμενικών Συνόδων που προηγήθηκαν αυτής, βάσει της έκ­παλαι ισχύουσας Ορθοδόξου Κανονικής Τάξεως και Πράξεως: «...ασπασίως τους Θείους Κανόνας ενστερνιζόμεθα, και ολόκληρον την αυτών διαταγήν και ασάλευτον κρατύνομεν, των εκτεθέντων υπό των αγίων Σαλπίγγων του Πνεύματος, των πανευφήμων Αποστόλων, των τε έξι αγίων οικουμενικών συνόδων, και των τοπικών συναθροισθεισών επί εκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, και των αγίων Πατέρων ημών...

Εξ ενός γαρ άπαντες και του αυτού Πνεύματος αυγασθέντες ώρισαν τα συμφέ­ροντα...», (Καν. Α' Ζ΄ Οικ. Συν. πρβλ. Κανόνες: Της Β΄ Οικ. Συν. ο Α'. Της  Γ΄ Οικ. Συν. ο ΣΤ' & Ζ΄ Της Δ΄ Οικ. Συν. ο Α'. Της ΣΤ' Οικ. Συν. ο Α'. ), «...ου γαρ έστιν ακαταστασίας ο Θεός αλλά ειρήνης» (Α'Κορ. 14,33 ).