«Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»

 

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ): 3.Τό παπικό πρωτείο εξουσίας καί τό αλάθητο. Εφόσον, μέ τίς κακοδοξίες τού Filioque καί της κτιστής χάριτος, τό Άγιο Πνεύμα υποβαθμίστηκε καί όλόκληρη ή Τριαδική Θεότητα απωθήθηκε στόν χώρο τού εμπειρικά απρόσιτου, τό κενό πού δημιουργήθηκε έρχεται νά τό καλύψει ένας άνθρωπος, ό ποντίφηκας της Ρώμης. Αυτός ανακηρύσσεται αλάθητος καί απόλυτος κύριος της παγκόσμιας 'Εκκλησίας.

Γιά νά μή νομιστεί ότι τό παπικό πρωτείο εξουσίας καί τό αλάθητο ανήκουν πιά στό παρελθόν της Δυτικής «'Εκκλησίας», αναφέρουμε κάποιες πτυχές της σύγχρονης πρακτικής τού πάπα καί παραθέτουμε αποσπάσματα από τό «Δογματικό Σύνταγμα περί 'Εκκλησίας»[6] της Β' Βατικανής Συνόδου (1965), πού περιλαμβάνονται καί στή σύγχρονη «Κατήχηση της Καθολικής 'Εκκλησίας»[7]: «Ό επίσκοπος Ρώμης, μέ τό αξίωμά του ώς αντιπρόσωπος τού Χριστού καί ώς ποιμένας όλης της 'Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη καί παγκόσμια εξουσία μέσα στήν 'Εκκλησία, τήν όποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα νά ασκεί».

«Δέν μπορεί νά υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος, άν δέν επικυρωθεί, ή τουλάχιστον άν δέν γίνει δεκτή, από τόν διάδοχο τού Πέτρου». «Τό αλάθητο, μέ τό όποίο ό θείος Λυτρωτής θέλησε έφοδιασμένη τήν 'Εκκλησία του, τό έχει ό έπίσκοπος Ρώμης. Γι' αυτό καί οι αποφάσεις του, πολύ ορθά, θεωρούνται αμετάκλητες από τόν δικό τους χαρακτήρα καί όχι από τή συναίνεση της Εκκλησίας... Γι' αυτό δέν έχουν ανάγκη από τήν έπικύρωση τών άλλων, ούτε έπιδέχονται έκκλητο σέ άλλο όργανο κρίσης».

Μέ τόν αέρα της αλάθητης έξουσίας, ό πάπας Παύλος ΣΤ' ανακήρυξε, τό 1963, τή Β' Βατικανή Σύνοδο ως Οικουμενική μέ τά έξης λόγια: «'Εγώ, λοιπόν, ό Πάπας, πού συγκεντρώνω στό πρόσωπό μου καί στό άγιο αξίωμά μου όλη τήν Εκκλησία, ανακηρύσσω τή Σύνοδο αυτή ως Οικουμενική». Καί υπέγραψε τίς αποφάσεις της Συνόδου μέ τή φράση «'Εγώ ΠΑΥΛΟΣ, 'Επίσκοπος της Καθολικής 'Εκκλησίας». 'Αλλά καί ό έκάστοτε πάπας, θεωρώντας τόν έαυτό του υπερεπίσκοπο, δέν υπογράφει ως «'Επίσκοπος Ρώμης» αλλά ως «Επίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας» (μόνος αυτός!) ή απλώς μέ τό όνομά του, π.χ. «Βενέδικτος ΙΣΤ'».

"Όλοι οι έπίσκοποι της Δυτικής «Εκκλησίας», σέ όποιοδήποτε μέρος της γης, δέν έκλέγονται από τή σύνοδο της τοπικής τους «'Εκκλησίας», αλλά διορίζονται από τόν πάπα καί λαμβάνουν από τά δικά του χέρια τό ώμοφόριο, ως δείγμα της υποταγής τους στήν παπική έξουσία. Ό πάπας Ιωάννης - Παύλος Β' (t2005) ξεπέρασε σέ κινητικότητα κάθε άλλον πολιτικό καί θρησκευτικό ήγέτη, προκειμένου νά έπιβληθεί στή διαμορφούμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων ως ό αδιαμφισβήτητος θρησκευτικός πλανητάρχης. Θυμίζουμε, μόνο, τήν «προέλασή» του στίς ορθόδοξες χώρες (καί στήν Ελλάδα, δυστυχώς), αλλά καί τίς έτήσιες Πανθρησκειακές Συναντήσεις, τίς όποίες είχε καθιερώσει από τό 1986 καί στίς όποίες έμφανιζόταν ως τό ένοποιό κέντρο όλων τών θρησκειών.

Ό παποκεντρισμός της Δυτικης «Εκκλησίας» τή διατηρεί, είναι αλήθεια, σέ μιά οργανωτική ένότητα πέρα από έθνικά σύνορα καί τοπικές παραδόσεις, καί συνάμα της δίνει τή βεβαιότητα μιας παγκόσμιας δύναμης, πού μπορεί νά έπηρεάζει καί νά κατευθύνει πολλές κοινωνικές όμάδες σ' όλόκληρο τόν πλανήτη. Παράλληλα ή παπική αυθεντία δίνει τό δικαίωμα στόν Ρωμαίο ποντίφηκα νά όρίζει, αντικειμενικά καί αδιαμφισβήτητα, τήν αλήθεια της Δυτικής «'Εκκλησίας», στήν όποία οί λαοί οφείλουν τυφλή υποταγή. Αυτά τά στοιχεία προσδίδουν στόν Παπισμό απολυταρχικό χαρακτήρα.

Δέν πρόκειται, λοιπόν, γιά μιά άπλή νοθεία τού εκκλησιαστικού ήθους, αλλά γιά τήν ουσιαστικότερη καί θλιβερότερη διαστροφή πού γνώρισε ό Χριστιανισμός στήν ίστορική του πορεία. Τό παπικό πρωτείο εξουσίας καί τό αλάθητο όχι μόνο στερούνται κάθε θεολογικής ή ιστορικής νομιμότητας, αλλά καί αντιβαίνουν στήν άπλή λογική. Καταρχήν, δέν υπάρχει καμία ίστορική ένδειξη ότι ό απόστολος Πέτρος υπήρξε πρώτος επίσκοπος της Ρώμης καί ότι ασκούσε πάνω στούς άλλους αποστόλους πρωτείο εξουσίας, τό όποίο κληροδότησε στούς υποτιθέμενους διαδόχους του επισκόπους της Ρώμης.

Γι' αυτό καί στήν πρώτη χιλιετία καμία Οικουμενική Σύνοδος δέν θέσπισε κάποιο ρωμαϊκό αλάθητο ή πρωτείο εξουσίας. 'Από τούς αποστολικούς χρόνους ή 'Εκκλησία διατηρεί, ώς χαρακτηριστικό στοιχείο τού διοικητικού της συστήματος, τή συνοδικότητα. Οί επίσκοποι, οί όποίοι συμμετέχουν στίς συνόδους, μεταφέρουν σ' αυτές τήν πίστη καί τό βίωμα τού εκκλησιαστικού πληρώματος πού εκπροσωπούν. Ή γνώμη καί ή ψήφος όλων τών επισκόπων έχουν τήν ίδια ισχύ καί οί συνοδικές αποφάσεις λαμβάνονται μέ τόν φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος.

Τό Άγιο Πνεύμα, τελικά, συγκροτεί τήν 'Εκκλησία καί Αυτό τήν όδηγεί «εις πάσαν τήν αλήθειαν» ('Ιω. 16, 13). Έτσι, τό αλάθητο δέν ανήκει σ' έναν άνθρωπο αλλά σέ όλόκληρο τό σώμα της Εκκλησίας καί εκφράζεται μέ τίς αποφάσεις τών Οικουμενικών Συνόδων, εφόσον αυτές γίνονται αποδεκτές από τήν εκκλησιαστική συνείδηση, δηλαδή από τόν λαό τού Θεού.

'Αντίθετα, στόν Παπισμό οί σύνοδοι αποτελούν άπλά συμβουλευτικά σώματα, ή συνείδηση τού εκκλησιαστικού πληρώματος αγνοείται καί ό πάπας τοποθετείται πάνω από τήν 'Εκκλησία. 'Αλλά πώς μπορεί νά θεωρείται αλάθητος ό πάπας, όταν ή ίστορία παρουσιάζει πολυάριθμους πάπες νά διαπράττουν τραγικά λάθη, ακόμη καί σέ αίρέσεις νά πέφτουν, όπως ό πάπας 'Ιούλιος, πού αφορίστηκε από τή Σύνοδο της Σαρδικής (347), ό 'Ονώριος, πού αναθεματίστηκε από τήν ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο (691), ή ό Γρηγόριος Θ', πού ίδρυσε τήν Ιερά Εξέταση; Μέ τό παπικό πρωτείο καί τό αλάθητο, ως κεντρικά δόγματα της Δυτικής «Εκκλησίας», έπισφραγίζεται ό έντονος ανθρωποκεντρισμός της·

Ή πίστη στόν Θεάνθρωπο αντικαθίσταται μέ τήν πίστη στόν άνθρωπο· στή γη δέν υπάρχει θέση γιά τόν Χριστό, αφού Τόν αντικαθιστά ό πάπας ως μοναδικός τοποτηρητής Του (Vicarius Christi).«Τί τραγικός παραλογισμός!», αναφωνεί ό σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας π. Ίουστίνος Πόποβιτς. «Νά όρίζεται αναπληρωτής καί αντικαταστάτης γιά τόν πανταχού παρόντα Κύριο καί Θεό»! Καί συμπληρώνει: «Τό δόγμα περί τού αλαθήτου τού πάπα - ανθρώπου είναι ή αίρεσις τών αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά τού Θεανθρώπου Χριστού. Στήν ιστορία τού ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρείς κυρίως πτώσεις: τού Αδάμ, τού Ιούδα, τού πάπα»[8].

4.Ό παποκαισαρισμός. Πρόκειται γιά τήν ταύτιση έκκλησιαστικης καί κοσμικης έξουσίας σέ ένα πρόσωπο (θεοκρατία). Ό πάπας είναι αρχηγός της Λατινικης «Εκκλησίας» καί συνάμα αρχηγός τού κράτους τού Βατικανού. Ό παποκαισαρισμός  έντελώς ασυμβίβαστος μέ τό Ευαγγέλιο, τούς ιερούς Κανόνες καί τήν έκκλησιαστική παράδοση — αφαιρεί από τόν Παπισμό κάθε δικαίωμα νά έμφανίζεται ως Εκκλησία. Τό πρώτο παπικό κράτος ιδρύθηκε, καθώς είδαμε, τό 754.

Τό σημερινό παπικό κράτος συνιστά ένα αξιολύπητο μεσαιωνικό κατάλοιπο της έποχης μας. Τά όριά του καθορίστηκαν τό 1929 από τόν δικτάτορα Μουσσολίνι καί τόν πάπα Πίο ΙΑ'. Ό τελευταίος, μάλιστα, διατύπωσε τήν άποψη ότι «ό αντιπρόσωπος τού Θεού στή γη δέν μπορεί νά είναι υπήκοος έπίγειου κράτους». (Ό Χριστός ήταν υπήκοος έπίγειου κράτους· ό «αντιπρόσωπός» Του πάπας δέν μπορεί νά είναι!).

Τό Βατικανό σήμερα, όπως καί κάθε κράτος, ασκεί διπλωματία, συνάπτει πολιτικές συμφωνίες μέ άλλα κράτη, διαθέτει πρωθυπουργό, υπουργούς, πρέσβεις, φρουρά, πρακτορείο ειδήσεων καί κυρίως Τράπεζες, μέ τίς όποίες έπηρεάζει τή διεθνή οικονομία, συμμετέχοντας σέ μεγάλες έταιρείες καί έπιχειρήσεις.

5. Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης. 'Από τόν 11ο αι. διατυπώθηκε ή άποψη, πού αργότερα έγινε θεμελιώδες δόγμα τού Παπισμού, ότι ό Θεός έστειλε τόν Υίό Του στόν κόσμο νά σταυρωθεί, γιά νά ίκανοποιηθεί ή θεία δικαιοσύνη από τήν προσβολή πού υπέστη εξαιτίας της ανθρώπινης άμαρτίας. Μέ αυτή τήν κακοδοξία τό πρόσωπο τού Θεού Πατέρα διαστρεβλώνεται καί ή χριστιανική ζωή διαποτίζεται από έντονο νομικιστικό πνεύμα. Ό τέλειος καί πολυεύσπλαχνος Θεός αποκτά τά χαρακτηριστικά εμπαθούς ανθρώπου  προσβάλλεται, οργίζεται, αγανακτεί, εκδικείται  καί μεταβάλλεται σέ αμείλικτο δικαστή καί άγριο τιμωρό.

Ή αμαρτία δέν θεωρείται ασθένεια της ψυχής, αλλά αξιόποινη παρεκτροπή καί προσβολή τού Θεού. Ό αγώνας γιά τή σωτηρία δέν αποσκοπεί στή θεραπεία από τά πάθη, τή ζωοποίηση τού ανθρώπου καί τήν ένωσή του μέ τόν Θεό, αλλά στήν εξιλέωση τού Θεού, τή νομική δικαίωση τού ανθρώπου καί τήν απαλλαγή του από τίς ενοχές μέ τίς καλές πράξεις, τά επιτίμια, τά διάφορα τάματα κ.λπ. Τελικά, ή σχέση αγάπης Θεού καί ανθρώπου μετατρέπεται σέ σχέση συναλλαγής.

Πρόκειται, πράγματι, γιά ανατροπή τού Ευαγγελίου της αγάπης καί επιστροφή σέ πρωτόγονες μορφές θρησκευτικότητας. Ή θεωρία γιά τήν ίκανοποίηση της θείας δικαιοσύνης νομιμοποίησε τή βία καί κατοχύρωσε θεολογικά τίς Σταυροφορίες, τήν Ιερά Εξέταση, τούς θρησκευτικούς πολέμους· Ή εξολόθρευση τών εχθρών της πίστεως ίκανοποιεί τή θεία δικαιοσύνη καί εξαγνίζει καί τίς ψυχές τών θυμάτων! Μέσα σ' αυτό τό δικανικό κλίμα διατυπώθηκε καί τό αντιβιβλικό δόγμα γιά τό καθαρτήριο πύρ.

Στό καθαρτήριο πυρ πηγαίνουν τάχα οί ψυχές τών ανθρώπων μετά τόν θάνατό τους, γιά νά βασανιστούν προσωρινά μέσα στή φωτιά καί νά καθαριστούν από τίς ποινές τών άμαρτιών τους. Γιά τή συντομότερη απαλλαγή τους από τό καθαρτήριο πύρ, επινοήθηκε ό θεσμός τών λυσιποίνων (αφέσεων), ό όποίος βασίζεται στή δικανική θεωρία τών άξιομισθιών: Ό Χριστός, δηλαδή, καί οί άγιοι στήν επίγεια ζωή τους έπραξαν πλήθος καλά έργα, άξια ανταμοιβής. Έτσι δημιουργήθηκε ένας θησαυρός περίσσιων αξιομισθιών.

Ό πάπας, πού πιστεύει πώς μπορεί νά διαχειρίζεται τόν θησαυρό αυτό, αντλεί από τό πλεόνασμά του ένα μέρος γιά νά λύσει τίς ποινές τών άμαρτωλών. Τά λυσίποινα σέ παλαιότερες εποχές έδωσαν αφορμή καί σέ καταχρήσεις, χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή γιά τήν άνομη συλλογή χρημάτων μέ τήν πώληση τών γνωστών «συγχωροχαρτιών». Έτσι, ή χάρη καί ή σωτηρία υποτάχθηκαν στή λογική τού χρέους καί της εξαγοράς.

6. Μαριολατρία. Στήν Ορθοδοξία μας ή Θεοτόκος τιμάται περισσότερο απ' όλους τούς άγίους, γι' αυτό λέγεται καί Παναγία. Στόν Παπισμό, όμως, από μιά εσφαλμένη «ευσέβεια», της αποδίδεται λατρεία· αλλά ή λατρεία ανήκει μόνο στόν Τριαδικό Θεό. Έτσι διατυπώθηκαν τά δόγματα

α)της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου, σύμφωνα μέ τό όποίο ή Παναγία συνελήφθη χωρίς τό προπατορικό άμάρτημα, καί

β)της ενσωμάτου αναλήψεώς της, σύμφωνα μέ τό όποίο ή Παναγία αναλήφθηκε μέ τό σώμα καί τήν ψυχή στόν ουρανό, χωρίς νά γνωρίσει θάνατο καί ενταφιασμό (ενώ ό Χριστός καί πέθανε καί ενταφιάσθηκε!). Μ' αυτές τίς κακοδοξίες ή Θεοτόκος ανυψώνεται ώς τήν Τριαδική Θεότητα, μέχρι σημείου νά γίνεται λόγος καί γιά Αγία Τετράδα!

7.Λειτουργικές καινοτομίες. Ή επικράτηση τού ορθολογισμού στήν Παπική «'Εκκλησία» δέν άφησε άθικτη ούτε τή λειτουργική ζωή της. 'Αναφέρουμε επιγραμματικά όρισμένες μόνο λειτουργικές καινοτομίες. Τό Βάπτισμα αντικαθίσταται μέ ένα συμβολικό «ραντισμό». Τό Χρίσμα τελείται μόνο από τούς επισκόπους, αρκετά χρόνια μετά τό Βάπτισμα. Στή Λειτουργία τους, γιά τόν άγιο Άρτο δέν χρησιμοποιούν ψωμί ζυμωμένο μέ προζύμι αλλά άζυμο (όστια). Ή αγαμία είναι υποχρεωτική γιά όλους τούς κληρικούς.

Τό Ευχέλαιο τελείται μόνο στούς έτοιμοθανάτους. Οί εκκλησιαστικές εορτές εκκοσμικεύονται καί μεταβάλλονται σέ φαντασμαγορικές τελετές (της Καρδίας τού 'Ιησού, της Αγίας Δωρεάς κ.ά.). Ή νηστεία ουσιαστικά καταργείται, αφού, μέ απόφαση της Β' Βατικανής Συνόδου, οί νηστήσιμες ήμέρες περιορίζονται σημαντικά καί ό τρόπος της νηστείας μένει ακαθόριστος, ενώ παρέχεται «ή δυνατότητα νά αντικατασταθεί εν όλω ή εν μέρει ό νόμος της νηστείας καί της έγκράτειας από άλλες πράξεις μετάνοιας, όπως είναι τά έργα αγάπης στόν πλησίον ή άλλες πράξεις ευσέβειας»[9]. Η συνέχεια αύριο