ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΓΕΩΡΓΙΟ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ

 

Εχθές 27/5/2015 είδε το φως της δημοσιότητας μέσω Διαδικτύου, κείμενο του ως άνω κυρίου με τίτλο «Αρχιερατικές εκλογές: Μια από τα ίδια». Κάθε φορά που γίνονται εκλογές Αρχιερέων αυτός ο κύριος εξαπολύει μύδρους κατά της Ιεραρχίας και του Αρχιεπισκόπου.

Μας θυμίζει την αλλαγή συστήματος εκλογής των Αρχιερέων από τον Καταστατικό Χάρτη, όπου όμως δεν γράφει ότι ο νυν Αρχιεπίσκοπος έχει ζητήσει από την Ιεραρχία την αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη ενώ το Σώμα της Ιεραρχίας δεν την κάνει αποδεκτή, αυτή είναι η αλήθεια.

Η απορία μου όμως είναι πως ξαφνικά θυμήθηκε την Ζάλτσα, διότι δεν γνωρίζουμε εμείς οι άσχετοι σε κάποιο τραπέζι στη Ζάλτσα ο Αρχιεπίσκοπος να είπε σε κάποιον συνδαιτυμόνα του ότι από αύριο είσαι εσύ ο τάδε Μητροπολίτης, μάλλον έχει μπερδέψει ο ως άνω κύριος τις εποχές με τα τσολιαδάκια και τα στρατιωτάκια κάποιας άλλης αυλής που ίσως χρειαστεί να το αναλύσουμε μια άλλη φορά.

Δεν είναι όμως ο μόνος που αγνοεί την αλήθεια και παραπληροφορεί, υπάρχουν στην "εκκλησία" πολλοί μικροί υποτιθέμενοι σωτήρες. Υπομονή. Ε,... με τόσα που έχουν γράψει - και εξακολουθούν ακόμη - για την Εκκλησία και για τόσους άλλους - για όλους δηλαδή, δεν έχει μείνει και κανείς έξω από την "ιεροεξεταστική τους κρεατομηχανή".

Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι κι αυτός ο κύριος ως βασανισμένη ψυχή είναι θύμα μιας ιδεο-ψυχαναγκαστικής νοσηρής θρησκευτικότητας που τον έχει στην κυριολεξία εγκλωβίσει σε αυτόν τον καταθλιπτικό - μονότονο και αξιοδάκρυτο τρόπο άμυνας και που εάν δεν έχεις έστω και ελάχιστη ταπεινότητα είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτείς! Τα γραφόμενά του μάλλον μάς δείχνουν το αντίθετο!

Η μοναδική υγιής στάση γι αυτήν την κατηγορία του "εγκλωβισμένου και αμετανόητου πιστού" θα πρέπει να είναι η επιείκεια - κατανοώντας την άμετρη ψυχοπαθολογία του - και ίσως πολλές φορές και η αδιαφορία μας, χωρίς, βέβαια, αυτή να δείχνει αδυναμία, αλλά πραγματική αρχοντιά. Αυτό, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν πάει να πει ότι όταν χρειαστεί δεν θα ειπωθούν κάποια πράγματα, ακόμη και με έντονο ύφος,  κυρίως, μάλιστα, στην περίπτωση της τρισάθλιας συκοφαντίας!

Τώρα, για τις αναφορές του σε θέματα Συνοδικότητας είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Πάντως ευχόμαστε γι' αυτόν τον άνθρωπο και τους ομοίους του, γιατί η "σκλήρυνση" της καρδιάς τους έχει φτάσει στο απροχώρητο ένα και μόνο την Μετάνοια.

Ο κ. Γ. Παπαθανασόπουλος υποτίθεται ότι «σέβεται» την παράδοση ενώ δεν δείχνει κανένα σεβασμό στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, διότι ο υπερβολικός ευσεβισμός του πρέπει να γνωρίζει ότι είναι αρρώστια. Ο καθένας έχει το χάρισμά του, άλλος στην διοίκηση και άλλος στα πνευματικά χαρίσματα..

Ας έχει λίγη διάκριση τουλάχιστον αυτός και προπάντων σεβασμό στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου. Τελικά, διερωτώμαι μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η θεολογία να αρθρώσει λόγο δυναμικό, συστηματικό και πάντως σε κάθε περίπτωση αυθεντικό για το τεράστιο θέμα - πρόβλημα  του ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ; Καλή φώτιση κ. Παπαθανασόπουλε.

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ

Ας θυμηθούμε όμως σήμερα τι είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμος στην Κ.Ε. και την κ. Μαρία Παπουτσάκη: σε Συνέντευξη του στις 23/11/2008 μετά από εννέα μήνες στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο μήπως και καταλάβουν κάποιοι τι εστί ο άνθρωπος Ιερώνυμος.

-Στη ζωή μου έχω μια γενική αρχή: Δεν μ' ενδιαφέρει η εικόνα που θα κομίσει κανείς από το φαίνεσθαι, αλλά να γίνει έργο που θα μιλήσει εκείνο κάποια στιγμή. Και βέβαια λειτουργώ συνέχεια, αλλά δεν βγάζω ανακοινώσεις γι' αυτό. Από την αρχή νομίζω ότι είχα δύο δρόμους να διαλέξω: Να μιλάω και νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω ή να σιωπώ και να σκέπτομαι.

Διάλεξα το δεύτερο, διότι τα προβλήματα που συνάντησα είναι τεράστια και οι «μαύρες τρύπες» που παρέλαβα μεγάλες. Μπροστά σε τέτοια θέματα, προτίμησα τη σιωπή. Για τα εθνικά θέματα, θα με συγχωρήσετε να σας πω ότι αγαπώ τόσο την πατρίδα μου που ευχαρίστως θα έδινα και τη ζωή μου. Αλλά μ' έχει κουράσει, μ' έχει απογοητεύσει κι έχω αηδιάσει την πατριδολαγνεία και την εθνοκαπηλία.

Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους πολλούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια ως σύνθημα και βόλεμα. Δεν θέλω να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή. Προτιμώ κάποτε να μιλήσουν τα έργα και να σβήσουν τα συνθήματα. Ετσι θα πορευθώ. Με στόχο όχι τα φαραωνικά έργα, αλλά εκείνα που θα σκεπάσουν τον πόνο των συνανθρώπων μας.

-Τίποτα δεν γίνεται αλλά και δεν διορθώνεται ο κόσμος αν δεν διορθώσουμε τον εαυτό μας. Πρώτα ο αρχιεπίσκοπος και μετά οι ιερείς. Αν δεν δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Πιο απλή ζωή, φροντίδα στον άνθρωπο. Η Εκκλησία είναι χώρος διακονίας και αγάπης. Δεν είναι πολυέλαιοι και κοσμικές εορτές.

Το βάρος πέφτει περισσότερο στην προσωπικότητα του κληρικού στην προετοιμασία εκείνου που θέλει να εισέλθει στον κλήρο, στη στήριξη της οικογένειας του ιερέα. Πρέπει να σας πω ότι εδώ ήρθα σ' έναν άγνωστο χώρο. Βεβαίως γνώριζα τις ανάγκες των κληρικών, και γενικότερα τα προβλήματα των ανθρώπων.

Αλλά τι ακριβώς θα βρω μπροστά μου, δεν το γνώριζα. Όλοι αυτοί οι μήνες που πέρασαν, ήταν χρόνος έρευνας, αποτύπωσης και ψηλάφησης των προβλημάτων. Εργάστηκα σκληρά.

Είδα την πορεία των ενοριών, τη νοοτροπία των ιερέων αλλά κυρίως είδα τα προβλήματα των ανθρώπων.

Είδα ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι κι ανθρώπους που πεινάνε. Πήγα σε εκδηλώσεις, σε χώρους, που βρίσκονταν άνθρωποι του «περιθωρίου».

Έζησα μια δυο μέρες με παιδιά που προσπαθούν να αποτοξινωθούν.

Διαπίστωσα τα προβλήματά τους όταν κόψουν τα ναρκωτικά.

Συγχρόνως, όμως, είδα και πώς ζούνε οι πολύ πλούσιοι. Τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα σ' ένα σπίτι 500 τετραγωνικών με τις πισίνες. Δεν σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα.

Ούτε την ψευδαίσθηση έχω για κάτι τέτοιο, ούτε τη δυνατότητα. Αλλά, πιστεύω ότι όλοι μαζί κάτι μπορούμε να καταφέρουμε. Γιατί αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη γη Παράδεισο, μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση.