«Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»

 

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ):Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ: Ή σύντομη αναφορά στίς λατινικές έτεροδιδασκαλίες όδηγεί αβίαστα στό συμπέρασμα ότι ό Παπισμός δέν είναι μία απλή αίρεση τού Χριστιανισμού αφού ως αίρεση χαρακτηρίζεται καί ή παραμικρή απόκλιση από τήν αλήθεια της Εκκλησίας, αλλά είναι παναίρεση καί αναίρεση τού ίδιου τού Χριστιανισμού.

 

Κι αυτό γιατί, καθώς έξηγεί ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς, οι διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα τού Χριστού, ένώ ό Παπισμός απομάκρυνε όλόκληρο τόν Χριστό καί στή θέση του τοποθέτησε τόν αλάθητο άνθρωπο [10]. «Στήν περίπτωση τών καινοτομιών της δυτικής έκκλησίας δέν έχουμε απλώς μιά καινούργια "αίρεση" τού Χριστιανισμού, αλλά ριζική αλλοτρίωση τού ίδιου τού πυρήνα της εκκλησιαστικής αλήθειας. Καμιά προγενέστερη αίρεση δέν άλλαξε τόσο ριζικά τόν τρόπο τού χριστιανικού βίου, δέν δημιούργησε πολιτισμό μέ αντεστραμμένους τούς όρους τού χριστιανικού ευαγγελίου»[11]. 

Ή έκκλησιαστική συνείδηση γιά τήν αιρετικότητα τού Παπισμού έχει καταγραφεί έπανειλημμένα σέ πληθώρα Συνοδικών αποφάνσεων[12]. Έτσι, οι Γ' καί Δ' Οικουμενικές Σύνοδοι (431, 451) καταδικάζουν ως αιρετικούς όσους διαστρέφουν τήν πίστη πού έκτίθεται στό ιερό Σύμβολο· ή χαρακτηριζόμενη ως Η' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 879 - 880) καταδικάζει τήν αίρεση τού Filioque - ή χαρακτηριζόμενη ως Θ' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 1351) καταδικάζει τήν αίρεση γιά τήν κτιστή χάρη. 

Στούς νεότερους χρόνους, οι αντιπαπικές Σύνοδοι πού συγκροτήθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη (1722, 1727, 1755, 1838, 1848, 1895), έγραψαν μιά ένδοξη σελίδα στήν έκκλησιαστική μας ιστορία. Σ' αυτές, οι πατριάρχες της 'Ανατολής καί οι λοιποί ορθόδοξοι αρχιερείς, μέ υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης καί μέ κρυστάλλινη γλώσσα, στηλίτευσαν τόν Παπισμό γιά τίς παραποιήσεις της χριστιανικής πίστεως. Γιά τό ίδιο θέμα υπάρχει ευρύτατη συμφωνία στά έργα τών άγίων Πατέρων (consensus Patrum). 

Όλοι οί Πατέρες, δίχως καμιά εξαίρεση, από τόν άγιο Φώτιο τόν Μέγα καί τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά ώς τόν άγιο Κοσμά τόν Αιτωλό, τόν άγιο Νικόδημο τόν "Αγιορείτη καί τόν άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, καταδικάζουν τούς Παπικούς ώς αίρετικούς.Σημειώνουμε μόνο τόν λόγο τού άγίου Μάρκου τού Ευγενικού: «Τούς αποστραφήκαμε ώς αίρετικούς καί γι' αυτό χωριστήκαμε από αυτούς... είναι αίρετικοί, καί ώς αίρετικούς τούς αποκόψαμε». Είναι αυτονόητο ότι ό Παπισμός, ώς παναίρεση, βρίσκεται έξω από τήν 'Εκκλησία τού Χριστού, γι' αυτό καί τά ονόματα τών Παπικών δέν επιτρέπεται νά μνημονεύονται στίς θείες Λειτουργίες μας. 

«"Όσοι ανήκουν στήν 'Εκκλησία τού Χριστού», λέει σχετικά ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, «έχουν τήν αληθινή πίστη· όσοι, όμως, δέν έχουν τήν αληθινή πίστη, ούτε στήν Εκκλησία τού Χριστού ανήκουν». Ούτε, βέβαια, αποτελεί ό Παπισμός άλλη 'Εκκλησία, γιατί άπλούστατα ή 'Εκκλησία τού Χριστού, καθώς όμολογούμε στό ίερό Σύμβολο, είναι Μία καί μοναδική, όπως ένας καί μοναδικός είναι ό Χριστός· «Είς Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» ('Εφ. 4, 5). 

Έξω από τήν 'Εκκλησία δέν υπάρχουν ίερείς καί δέν τελούνται έγκυρα καί άγιαστικά Μυστήρια. Καθώς αναφέρει ό άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, «δέν υπάρχει πουθενά σ' αυτούς (τούς Παπικούς) τό Άγιο Πνεύμα, γι' αυτό καί τά μυστήριά τους είναι αχαρίτωτα». Μέ σαφήνεια αναφέρει σχετικά ό Μέγας Βασίλειος στόν Α' Κανόνα του, τόν επικυρωμένο από τήν Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο: «"Όσοι χωρίστηκαν από τήν Εκκλησία, έχασαν τή χάρη τού Αγίου Πνεύματος, τήν όποία είχαν. 

Γιατί, μέ τή διακοπή της αποστολικής διαδοχής (εξαιτίας τού χωρισμού), σταμάτησε καί ή μετάδοση της χάριτος. Αυτοί λοιπόν, αφού αποσχίστηκαν, (από κληρικοί) έγιναν λαϊκοί καί ούτε εξουσία είχαν νά βαπτίζουν καί νά χειροτονούν, ούτε πάλι μπορούσαν νά μεταδίδουν σέ άλλους τή χάρη τού "Αγίου Πνεύματος, τήν όποία οί ίδιοι είχαν στερηθεί». Γι' αυτό καί σήμερα, όσοι παπικοί «ίερείς» προσέρχονται στήν 'Ορθοδοξία καί επιθυμούν νά διακονήσουν στό άγιο Θυσιαστήριο, χειροτονούνται.  

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ: Οι αλλοιώσεις τού δόγματος έπέφεραν αλλοιώσεις, όπως ήταν έπόμενο, καί στό ήθος της δυτικής Χριστιανοσύνης καί όδήγησαν τόν Παπισμό σέ πράξεις πού ή ιστορία έχει χαρακτηρίσει ως έγκληματικές. Αυτές δέν αποτελούν απλώς περιστατικές παρεκτροπές ή προσωπικά λάθη κάποιων έκπροσώπων του, αλλά απορρέουν από τήν κρατική του δομή καί τήν αιρετική του διδασκαλία. 

"Όσο ή Δυτική «'Εκκλησία» παραμένει κράτος, καί μάλιστα μέ κοινωνικοπολιτικές κυριαρχικές τάσεις, καί όσο έμμένει στό δόγμα γιά τήν ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, δέν θά πάψει νά έπαναλαμβάνει τό θλιβερό της παρελθόν. Τήν πρώτη μαύρη σελίδα τού Παπισμού τήν έγραψαν οι Σταυροφορίες. 'Από τό 1095 μέχρι τό 1270, μέ πρόσχημα τήν απελευθέρωση τών Αγίων Τόπων καί ανομολόγητο σκοπό τήν υποταγή της χριστιανικής 'Ανατολής, ό παπικός θρόνος οργάνωσε, σέ συνεργασία μέ τούς δυτικούς ήγεμόνες, οκτώ Σταυροφορίες. 

Σ' αυτές συμμετείχαν αγροίκοι καί φανατισμένοι «στρατιώτες τού Χριστού», πού στό πέρασμά τους σκότωναν, βεβήλωναν, ρήμαζαν τά πάντα. Θυμίζουμε μόνο ότι τό 1099, όταν οι βαρβαρικές αυτές ορδές κατέλαβαν τήν Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν 70.000 Σαρακηνούς καί έκαψαν τούς Εβραίους μέσα στή συναγωγή τους· έπίσης, ότι τό 1204 αιματοκύλισαν τήν Κωνσταντινούπολη καί κατέστρεψαν μνημεία ανεκτίμητης πολιτιστικης αξίας, ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα τόν παγκόσμιο πολιτισμό (βλ. παρακάτω). 

Τή δεύτερη μαύρη σελίδα τού Παπισμού τήν έγραψε ή Ιερά 'Εξέταση, πού καλύπτει ένα από τά έφιαλτικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας. Όδήγησε μυριάδες ανθρώπους στά βασανιστήρια καί τήν πυρά. Βύθισε όλόκληρα κράτη στή φρίκη καί τόν τρόμο. Ταύτισε τόν Χριστιανισμό στίς συνειδήσεις τών λαών μέ τήν απανθρωπιά καί τήν ανελευθερία. Τέλος, «υπήρξε ό πρόδρομος τών τρομοκρατών της Γαλλικής (1789) καί της Μπολσεβίκικης (1917) 'Επαναστάσεως καί τών έγκληματιών τού Φασισμού καί τού Ναζισμού»[13]. 

Ιδρύθηκε, όπως προαναφέραμε, τόν 13ο αι. γιά νά στηρίξει τήν παπική έξουσία στή Δύση. Θύματά της υπήρξαν διάφοροι αίρετικοί, άπιστοι, μάγοι, αλλόθρησκοι καί γενικά αμφισβητίες τού παπικού καθεστώτος ή υποθετικοί αντίπαλοί του. Οί ίεροεξεταστές ήταν κυρίως δομινικανοί μοναχοί καί είχαν τό δικαίωμα νά υποβάλλουν τούς υπόπτους σέ σκληρά βασανιστήρια, γιά νά τούς πειθαναγκάσουν στήν όμολογία της ενοχής τους.

Προβλέπονταν ποινές παροιμιώδεις γιά τήν αυστηρότητά τους· Δημόσια μαστίγωση, ισόβια δεσμά, δήμευση περιουσίας, θάνατος στή φωτιά. Διαβόητες υπήρξαν οί πανηγυρικές δημόσιες τελετές καύσεως τών θυμάτων, τίς όποίες ονόμαζαν Έργο Πίστεως καί στίς όποίες συμμετείχαν καί κληρικοί. Άλλο έγκλημα τού Παπισμού, καί μάλιστα τών τελευταίων δεκαετιών, υπήρξε ή ενεργός συμμετοχή του στή γενοκτονία τών Σέρβων. Πρόκειται γιά τό Βαλκανικό "Ολοκαύτωμα, τό όποίο οί δυτικοί ίστοριογράφοι ακόμη μέχρι σήμερα σκόπιμα αποσιωπούν. 

Τό 1941 οί ναζιστικές καί φασιστικές δυνάμεις της εποχής, υποστηριζόμενες από τόν πάπα Πίο ΙΒ', αποκόπτουν εδάφη της Γιουγκοσλαβίας καί δημιουργούν τό 'Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, στό όποίο εγκαθιστούν τό φιλοναζιστικό καθεστώς τού Άντε Πάβελιτς. Ό παπικός αρχιεπίσκοπος Ζάγκρεπ Αλόιζιγιε Στέπινατς καί ό Πάβελιτς οργανώνουν τήν εξολόθρευση τών ορθοδόξων Σέρβων καί τών ολιγάριθμων "Εβραίων καί Τσιγγάνων της χώρας, προκειμένου ή Κροατία νά καταστεί ένα αμιγές παπικό κράτος. 

Έτσι, φανατισμένες όμάδες εθνικιστών Κροατών (Ουστάτσι), μέ τήν ενεργή συμμετοχή τού παπικού κλήρου, επιδίδονται σέ μαζικές σφαγές καί εκτελέσεις, εγκλεισμούς σέ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εξορίες, καταστροφές Ιερών Ναών, βίαιους εκλατινισμούς καί άλλες πολλές θηριωδίες. Μέσα σέ τέσσερα χρόνια (1941-1945), από τούς 2.300.000 ορθόδοξους Σέρβους θανατώθηκαν περισσότεροι από 1.500.000, ενώ 250.000 προσηλυτίστηκαν μέ τή βία στόν Παπισμό. Οί εναπομείναντες Σέρβοι συνέχισαν νά ζούν σέ καθεστώς βίας καί τρόμου[14].  

Τό 1998, ό πάπας Ιωάννης Παύλος Β' επικύρωσε πανηγυρικά τά εγκλήματα αυτά, ανακηρύσσοντας τόν υποκινητή τους, καρδινάλιο 'Α. Στέπινατς, «άγιο» της Δυτικής «'Εκκλησίας»!Τήν ίδια μάλιστα έποχή τό Βατικανό πρωτοστατούσε παρασκηνιακά στήν αποσταθεροποίηση τών Βαλκανίων, στόν διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στά έγκλήματα της «πολιτισμένης» Δύσεως σέ βάρος τών ορθοδόξων Σέρβων. Θυμίζουμε μόνο τό μήνυμα πού απηύθυνε ό πάπας, τό 1992, σέ συγκέντρωση ξένων διπλωματών στό Βατικανό: «'Αφοπλίστε τούς Σέρβους ή έξοπλίστε τούς Μουσουλμάνους»[15]! 

Ή Ρώμη δέν φαίνεται νά έχει αλλάξει μέχρι σήμερα ούτε μεθόδους ούτε συμπεριφορά, παρ' όλες τίς ειρηνόφιλες διεθνείς κινητοποιήσεις της «Αγίας Έδρας» καί τά υποκριτικά «συγγνώμη» τού Ρωμαίου ποντίφηκα. Ό κατάλογος τών παλαιών καί σύγχρονων έγκλημάτων τού Παπισμού είναι μακρύς. Είναι σκληρό νά τό πεί κανείς, μά, άν αφαιρεθεί τό θρησκευτικό προσωπείο τού Βατικανού, αποκαλύπτεται μιά αδίστακτη οργάνωση. Ό αδυσώπητος λόγος τού μεγάλου Φ. Ντοστογιέφσκι αποδεικνύεται ώς τίς μέρες μας πέρα γιά πέρα αληθινός· 

«Ό ρωμαϊκός καθολικισμός δέν είναι πιά Χριστιανισμός... Ό καθολικισμός είναι μιά πίστη μή χριστιανική... Ή Ρώμη ανακήρυξε έναν Χριστό πού υπέκυψε στόν τρίτο πειρασμό τού σατανά. διακήρυξε σ' όλον τόν κόσμο πώς ό Χριστός δέν μπορεί νά βασιλέψει χωρίς τήν έπίγεια βασιλεία...Ό πάπας άρπαξε γη, κάθησε σέ γήινο θρόνο καί πηρε τό ξίφος στά χέρια του. 

'Από τότε δέν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα πού στό ξίφος πρόσθεσαν καί τό ψεύδος, τή ραδιουργία, τήν απάτη, τόν φανατισμό, τήν πρόληψη, τό έγκλημα· παίξανε μέ τά πιό άγια, τά πιό δίκαια, τά πιό αγνά, τά πιό φλογερά αισθήματα τού λαού· όλα, όλα τά προδώσανε, γιά νά κερδίσουν τήν ανάξια γήινη έξουσία. Δέν είναι, λοιπόν, όλα αυτά διδασκαλία τού 'Αντιχρίστου; Πώς νά μή ξεφύτρωνε από'κεί ό αθεϊσμός;». 

Η συνέχεια αύριο...