ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ

 

Είμαι βαθιά συντηρητικό άτομο. Και δυσκολεύομαι αφάνταστα ν’ αλλάξω συνήθειες χρόνων. Έτσι κάνω και με το κούρεμα. Έχω έναν κουρέα-κομμωτή στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο παλιό μου γραφείο και παρόλο που μετακόμισα στα περίχωρα εδώ και δέκα χρόνια, εξακολουθώ να κουρεύομαι στον ίδιο. Και επειδή εκτός από συντηρητικός, είμαι και αμελής, αναβάλω συνεχώς το κούρεμα και τελευταία πάω μια με δύο φορές τον χρόνο.

Η χαρά που κάνει κάθε φορά που με βλέπει δεν περιγράφεται. Δεν νομίζω - ή δεν θέλω να νομίζω - ότι με βλέπει σαν πελάτη. Περισσότερο νιώθω ότι αποζητά την παρέα. Έτσι κι αλλιώς, ό,τι ώρα και να πάω μόνος του είναι. Τ’ άφησα να μακρύνουν πολύ αυτή τη φορά, απολογήθηκα. Ξέρεις, έρχομαι από μακριά και πρέπει να βολέψει… Μην ανησυχείς. Όλο τέτοιους έχω, η πληρωμένη απάντησή του. Κάτσε. Μαζί με το κούρεμα, άρχισε και η κουβέντα. Πάντα πολιτική. Για γκόμενες, δεν τον έχω. Και μου προέκυψε όψιμος ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά μιλάμε για πολύ ΣΥΡΙΖΑ.

«Όσο αυτά τα καθίκια, οι δανειστές, θα εκβιάζουν μ’ αυτό τον τρόπο, τόσο πιο πολύ θα μας πεισμώνουν» κι έσφιξε την πετσέτα στον λαιμό μου. Αυτή είναι η Ευρώπη; αναρωτήθηκε. Οι Γαλλογερμανοί να κερδίζουν εκατομμύρια με τα μνημόνιά τους και ‘μείς να πεθαίνουμε της πείνας; και η μηχανή του άρχισε να κόβει ύποπτες βόλτες γύρω από τ’ αυτί μου. Το σκέφτηκα καλά και είπα θ’ αντισταθώ. Δεν νομίζω να είναι έτσι, ψέλλισα. Δηλαδή; ρώτησε κι άρχισε ν’ ακονίζει το ψαλίδι του. Εσύ θέλεις να κοπούν μισθοί και συντάξεις; Όχι ακριβώς, αντέτεινα.

Για τις επικουρικές μιλάνε και για αυτούς που βγαίνουν στα πενήντα. Δεν θα τους περάσει. Καλύτερα να σηκωθούμε να φύγουμε από το ευρώ και μου έσπρωξε το κεφάλι μου μπροστά κλείνοντάς μου το στόμα. Μα θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά και δεν θα υπάρχουν καθόλου συντάξεις, συνέχισα ηρωικά. Για κακή μου τύχη, εκείνη την ώρα η τηλεόραση έπαιξε τη σύλληψη Μπόμπολα. Τα βλέπεις; Ξεκίνησε το ξήλωμα και το ψαλίδι του καθάρισε το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, αποκαλύπτοντας και τις τελευταίες μου σκέψεις.

Ξέρεις, εγώ είμαι μνημονιακός, πιστεύω στον ευρωπαϊκό μονόδρομο, κατέθεσα και τα τελευταία μου ταμειακά αποθέματα. Από κείνη τη στιγμή και μετά ο εκνευρισμός του συγκεντρώθηκε στο χέρι με το ψαλίδι που με κούρευε, δημιουργώντας τον τέλειο αποκλεισμό του μυαλού μου με το περιβάλλον. Ξέρεις πώς είναι, ο άλλος να κρατάει το μαχαίρι (...και το ψαλίδι, σκέφτηκα) και συ να είσαι εντελώς αποκλεισμένος;

Μπορείς ν’ αντιληφθείς την πίεση που δέχεται τώρα ο Αλέξης; Αν μπορώ λέει, σκέφτηκα, αλλά δεν τόλμησα να μιλήσω. Σηκώθηκα γρήγορα, τον πλήρωσα κι έφυγα. Και φυσικά, δε μου έκοψε απόδειξη.