ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ)

 

 

«Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»

Το σημερινό ευαγγέλιο, μας ομιλεί για το δικαστήριο εκείνο της Δευτέρας Παρουσίας. Θα έλθει η ημέρα εκείνη και ο δίκαιος κριτής θα καθίση «ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ». Είναι ο Κύριος του ουρανού και της γης. Δεν θα μοιάζει εκείνη ή παρουσία  με την πρώτη. Τότε ήλθε στην αφάνεια. Γεννήθηκε ταπεινά σε μια σπηλιά, ανίσχυρο βρέφος ξεφεύγει το ξίφος του Ηρώδη. 

Έζησε ανάμεσα στους φτωχούς και ταπεινούς. Εργάστηκε, πόνεσε, κοπίασε, στερήθηκε. Γλυκός, γαλήνιος, γεμάτος καλοσύνη, δίδαξε στα χωριά, στις ερημιές, στις πολιτείες. Στα ακρογιάλια, καθισμένος σε μια πέτρα, σε ένα καΐκι. Δεν είχε «ποὺ τὴν κεφαλή κλίνῃ». Ξενυχτούσε στην προσευχή πεσμένος στα γόνατα. Κατηγορήθηκε, μισήθηκε και διώχτηκε. Καταδικάστηκε από το παράνομο συνέδριο. Ανέβηκε στον Γολγοθά με τον σταυρό στον ώμο σαν κακούργος. Και μια απερίγραπτη οδύνη συνοδεύει τον ξευτελισμό, τη γύμνωση, το ακάνθινο στεφάνι, τα καρφιά και τον θάνατο. Δεν θα είναι όμοια, ή δεύτερη παρουσία του. Τότε ήλθε να καλέση σε μετάνοια, τώρα θα έλθη να κρίνη. Τότε ήλθε ταπεινός να δώση τή ζωή του «λύτρον ἀντί πολλῶν» Τώρα θα έλθη με δόξα θεία, με στρατιές αγγέλων. 

Με αρχαγγελικά σαλπίσματα, με βιβλία ανοιγμένα, με την παντοδύναμη εξουσία του, όπως είχε βεβαιώσει τους μαθητές του αμέσως μετά την Ανάστασή του, «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ο Χριστός έρχεται κριτής του κόσμου, όπως ακριβώς ομολογούμε στο σύμβολο της πίστεως. «καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς». Ο δίκαιος κριτής θα καθίση στο θρόνο του. Το δικαστήριο θα είναι δίκαιο και αληθινό, θα είναι θεϊκό δικαστήριο. Άπειρη η διαφορά από τα δικαστήρια των ανθρώπων. Πολλές φορές και για πολλούς λόγους στον κόσμο τούτο δεν αποδίδεται η δικαιοσύνη. Οι άνθρωποι δικαστές πλανώνται, επηρεάζονται, πιέζονται και εκφοβίζονται. Μπορεί να ενεργήσουν αντίθετα στην αλήθεια και στη συνείδησή τους. Σφάλλουν από άγνοια, από παραπλάνηση, από προτιμήσεις και συμφέροντα, από συμπάθειες και αντιπάθειες. 

Η αλήθεια παραποιείται, ή δικαιοσύνη διαστρέφεται από ψεύτικες μαρτυρίες και από ψεύτικους όρκους. Οι νόμοι αλλάζουν και  οι κακές ερμηνείες βλάπτουν την δικαιοσύνη. Το θείο όμως εκείνο δικαστήριο θα είναι αλάνθαστο, γιατί κριτής δεν είναι ο ατελής άνθρωπος αλλά αυτός ο Κύριος, ο παντοδύναμος και παντογνώστης Θεός. Αλλά ποίοι θα είναι, οι κρινόμενοι; Ποιούς θα δικάση ο Χριστός; Όλο τον κόσμο. «Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη». Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν στη γη από καταβολής κόσμου. Ένα αρχαγγελικό σάλπισμα, ένα πρόσταγμα παντοδύναμο και, χωρίς καμιά διάκριση, θα συναχθούν όλοι μπροστά του. Δεν θα τον περιφρονήσουν οι σοφοί. Δεν θα παρακούσουν οι ισχυροί οι άρχοντες και μεγιστάνες, οι πτωχοί και πλούσιοι, οι σοφοί και  αγράμματοι, οι λευκοί και μαύροι, οι άγιοι και οι αμαρτωλοί θα βρεθούν μπροστά του. 

Καμιά πρόφαση και δικαιολογία δεν θα χωρεί. Κάθε στόμα κλείνει. Όλα γραμμένα και φανερά, Δεν απομένει παρά ή απόφαση του δίκαιου κριτή. «Ἀφοριεῖ αὐτοὺς ὥσπερ ὁ ποιμήν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων». Δυό κόσμοι, δυό στρατόπεδα. Αμαρτωλοί και δίκαιοι. Κάθε ένας ανάλογα με τα έργα του. Οι άγιοι, θα ακούσουν τη γλυκειά φωνή, «κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν». Άπιστοι και αμαρτωλοί θα ακούσουν την οργισμένη φωνή, «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι». Φοβερή ή απόφαση. Ο Κύριος μόνο τότε αφήνει κατάρα. Είναι ή αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Με τον νόμο της αγάπης κρίνεται ο κόσμος. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε». Στην εντολή της αγάπης «ὁ νόμος καὶ οἱ Προφήται κρέμανται». Τα έργα της αγάπης θα είναι οι μάρτυρες της υπερασπίσεως μας. 

Η αγάπη στον πονεμένο, στον άρρωστο, στον αδικημένο, στον φτωχό, στον απροστάτευτο. Η έλλειψη της αγάπης είναι ή αιώνια καταδίκη των ανθρώπων μπροστά στο Θεό. Το στόμα της αλήθειας μας βεβαιώνει πώς θα κριθούμε από τον Θεό. Από την οργή εκείνη ένα μέσον μονάχα θα μας γλιτώση.  Η αγάπη, τα έργα τα καλά. Ο αληθινός χριστιανός γνωρίζει ότι ο Θεός μας έπλασε «ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς», και ότι θα «ἀποδώσει ἐκάστῳ κατά τὰ ἔργα αὐτοῦ». Στον κόσμο τούτο ή άπειρη ευσπλαχνία του Θεού μακροθυμεί, ζητά μετάνοια, συγχωρεί αμαρτίες, θέλει τη σωτηρία μας και μας παρακινεί «εἰς παροξυσμόν ἀγάπης», όπως παραγγέλνουν και οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος: «ἀγαπήσατε ἐκτενῶς» και «ἐνδύσασθε σπλάχνα οἰκτιρμῶν». 

Μπροστά μας υπάρχουν πάντα εκείνοι που ο Χριστός ονόμασε «ἐλαχίστους ἀδελφούς».Η αγάπη βοηθά, παρηγορεί, ενθαρρύνει, συγχωρεί άλλά πάνω από όλα αγωνίζεται να επιστρέψη αμαρτωλούς σε μετάνοια, γιατί τότε «σώζει ψυχήν ἐκ θανάτου». Δεν είναι ο Θεός κακός. Η αμαρτία και αμετανοησία μας δικάζει. Οι πιστοί και οι άγιοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. 

Αντίθετα μάλιστα προσδoκούν την ημέρα εκείνη, που θα ακούσουν τη μακαρία φωνή:«Δεῦτε  οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου».