Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ» ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

 

Είναι αδιαμφισβήτητα ο χότμαν των ημερών για να μιλήσουμε στη γλώσσα που όλοι λίγο-πολύ μπορούμε πλέον να καταλάβουμε.

Το γιατί, το υποθέτουμε. Στυλ πέρα από το κουστούμι και τη γραβάτα που είχαμε συνηθίσει να πηγαίνει πακέτο με κάποια υπουργική θέση, χαμαιλεοντικός λόγος που μπορεί να ανταποκριθεί σε καθηγητές πανεπιστημίου και σε οικοδόμους εξίσου καλά, ακαδημαϊκή μόρφωση που δεν φαίνεται να παραμένει μέχρι στιγμής σε απολιθωμένα διπλώματα στον τοίχο και εντέλει... ευρωπαϊκή χροιά.

Περί Βαρουφάκη ο λόγος, ο οποίος τείνει να γίνει πιο λαοφιλής και από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το θέμα είναι τι είναι τέλος πάντων αυτή η ευρωπαϊκή χροιά που μαγνητίζει τα πλήθη εν έτει 2015; Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά των οποίων η έλλειψη σε καθιστά τον μπαστουνόβλαχο της ευρωζώνης; Πώς γίνεσαι, τέλος πάντων, ο Ευρωπαίος που θαυμάζεις;

Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε να τη φτιάξουμε αυτή τη συνταγή. Μας πήγανε στο σούπερ μάρκετ και μας πήραν όλα τα καλά που χρειαζόταν. Αμάξια, σιντριβάνια, παρκάκια, ιδιωτικά νοσοκομεία, κολέγια, καμπαρτίνες, τουπέ και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαζόταν για να φτιάξουμε τη συνταγή που θα μας μετατρέψει από άξεστους βαρβάρους σε ευρωπαίους πολίτες πρώτης κατηγορίας. 

Έτσι φτιάχτηκε μια πρώτη συνταγή που θα μας έκανε ένα τσικ πιο πολιτισμένους. Και για μερικά χρόνια γίναμε. Όχι πιο πολιτισμένοι, πιο «Ευρωπαίοι» στα μάτια μας, πιο βλάκες στην πραγματικότητα. Γιατί αυτό που είχαμε φτιάξει δεν ήταν η πραγματική συνταγή του πολιτισμού. Γιατί έλειπε το βασικό συστατικό που δεν μπορέσαμε να αγοράσουμε από κανένα σούπερ μάρκετ. Η παιδεία. Το να τρως τη σοκολάτα και να μην πετάς το ασημόχαρτο στην αυλή του διπλανού. 

Το να έχει το αυτιστικό παιδί του γείτονα τις ίδιες ευκαιρίες με το δικό σου, όχι γιατί το λυπάσαι, αλλά επειδή το κοιτάς στα μάτια. Το να βοηθάς έναν ηλικιωμένο να κουβαλήσει τα ψώνια στο σπίτι, όχι γιατί περιμένεις ότι θα σου σκάσει στο τέλος κάνα δεκάρικο από τη σύνταξη, αλλά γιατί θα θεωρούσες τον εαυτό σου βλάκα αν δεν το έκανες. Μικρά πράγματα. Μεγάλες αρχές και ακόμα μεγαλύτεροι άνθρωποι.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν υπάρχει αυτή η συνταγή εφόσον δεν μπορέσαμε να αγοράσουμε το συστατικό. Ή, καλύτερα, δεν μπορέσαμε να το βρούμε στα ράφια για να αποκτήσουμε και εμείς αυτό τον πολυπόθητο τίτλο του «Ευρωπαίου πολίτη». Γιατί αυτό μας ένοιαζε στο φινάλε. Ο τίτλος. Γιατί κάποιος μας έβαλε με επιδεξιότητα στο κεφάλι την ιδέα ότι Ευρωπαίος σημαίνει ανάπτυξη. Ευρωπαίος σημαίνει λεφτά και μύτη πιο ψηλά από τα μάτια.

Ας μείνουμε λοιπόν με αυτή τη συνταγή, αφού έτσι μας είπανε. Μέσα μας χορταίνει η μισαλλοδοξία και πεινάει ο άνθρωπος. Ο παιδεμένος άνθρωπος, που αυτοί φοβούνται και εμείς αγνοούμε.