ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΑΜΕΣΩΣ

 

Μπορεί - και σε μεγάλο βαθμό δικαίως - η προεκλογική συζήτηση να έχει επικεντρωθεί στο οικονομικό ζήτημα και τις αγχώδεις σχέσεις με τους δανειστές μας, αλλά οι βουλευτικές εκλογές κρίνουν την πορεία του συνόλου των τομέων κυβερνητικής πολιτικής. Επομένως, οι θέσεις του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις και για τα άλλα θέματα, όπως η ξεχασμένη αλλά πιασάρικη σε κανονικές περιόδους παιδεία, πρέπει να γίνουν αντικείμενο διαλόγου και κριτικής. Τα διάβασα και τα άκουσα, και έμεινα εμβρόντητος. Πρόκειται για ανελέητη συντριβή κάθε ρεκόρ λαϊκισμού του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου που, όπως θυμόμαστε, είχε «γράψει» καταργώντας τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και θεσμοθετώντας τις… Πανελλαδικές.

Άμεσα καταργείται (δεν τροποποιείται – καταργείται) ο νόμος 4009 (νόμος Διαμαντοπούλου), καταργείται το ν+2 όσον αφορά τα έτη σπουδών στα (λεγόμενα) Πανεπιστήμιά μας, επανεγγράφονται οι (όσοι λίγοι κατέστη δυνατό να διαγραφούν) αιώνιοι φοιτητές, επανέρχεται το «άσυλο», τέλος τα Συμβούλια Διοίκησης, καταργείται η Τράπεζα Θεμάτων στα Λύκεια, θεσμοθετείται 12χρονη υποχρεωτική παιδεία και κάμποσες ακόμη διακηρύξεις ωραίων γενικοτήτων, μεταξύ των οποίων «θα γίνει βεβαίως διάλογος, όσο χρειαστεί».

Προηγουμένως, βέβαια, σβήνουμε μονοκοντυλιά, δύσκολα πράγματα που μετά από δεκαετίες και με χίλια ζόρια έγινε δυνατό να αποτολμηθούν. Εκείνο όμως που με έκανε να μην πιστεύω στα μάτια μου, μ’ αποτέλεσμα να ακούσω όλη την εκπομπή, μήπως και δεν αποδόθηκαν καλά τα λεγόμενα της κ. Καλαμαρά στο γραπτό ρεπορτάζ, ήταν η αναγγελία προσλήψεων μονίμων εκπαιδευτικών, με κατάργηση του ΑΣΕΠ. Το πώς ακριβώς θα προσλαμβάνονται οι μόνιμοι αυτοί εκπαιδευτικοί δεν ήταν ακριβώς σαφές, εμμέσως όμως, από την αναφορά σε «αυτόν τον ΑΣΕΠ που υποβαθμίζει τα πτυχία μας», μπορεί κανείς να υποθέσει πρόθεση επαναφοράς της επετηρίδας.

Ιδιαίτερα γι’ αυτό το τελευταίο, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα μπορέσει να το νομοθετήσει ακόμη και τυχόν αυτοδύναμη πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ. Αν έγινε μια δημοκρατική αντιπελατειακή μεταρρύθμιση τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης αυτή ήταν ο ΑΣΕΠ. Και δέχτηκε λυσσαλέες επιθέσεις με εξαιρέσεις και (ν)τροπολογίες. Παρά ταύτα, σε μεγάλο βαθμό άντεξε. Είναι δυνατόν να καταργείται στον μακράν πολυπληθέστερο κλάδο δημοσίων υπαλλήλων, να έρχονται αριστεροί (με την Οικολογία παρούσα βεβαίως, βεβαίως) να ξηλώσουν το πουλόβερ της όποιας αξιοκρατίας κατόρθωσε να κατακτήσει ο προηγούμενος δικομματισμός; 

Και του στοιχειώδους ρεαλισμού, να προσθέσουμε - η επετηρίδα δεν καταργήθηκε, κατέρρευσε αντικειμενικά υπό το βάρος των αριθμών. Και βεβαίως οι διαδικασίες του ΑΣΕΠ έχουν οδυνηρές πλευρές για τους πτυχιούχους που εξετάζονται, οι εναλλακτικές όμως είναι είτε η επετηρίδα -που κατέρρευσε- είτε κάποια μορφή πελατειακών σχέσεων. Ένα πραγματικό αντιμεταρρυθμιστικό κρεσέντο. Και βέβαια για τη βία των λουκέτων (και των καδρονιών, επίσης) που συνεχίζουν να μαστίζουν λύκεια και πανεπιστήμια ούτε κιχ προγραμματικής θέσης. Ίσως να μην έφτανε και ο χρόνος της εκπομπής.