ΧΙΛΙΟΠΑΙΓΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΩΣ ΦΑΡΣΑ

 

Το ότι η χώρα μπαίνει σε νέες περιπέτειες είναι δεδομένο. Υπεύθυνες φυσικά είναι οι πολιτικές ελίτ, μία όλο και πιο προβληματική κυβέρνηση και μία σταθερά αναξιόπιστη αντιπολίτευση. Πάντως, το έργο που παρακολουθούμε από κυβερνητική πλευρά, και το οποίο οδήγησε τη χώρα στο σοκ των αγορών, είχε δρομολογηθεί ως γενικότερη αντίληψη από καιρό. Απλώς τώρα δοκιμάστηκε στην πράξη. Προσθέτοντας στην κυβέρνηση φθορά και στη χώρα φορτία. Ας γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω. Τον Αύγουστο του 2013, δύο εκθέσεις, της Κομισιόν και του ΔΝΤ, έκαναν τις πάγιες επισημάνσεις των δανειστών μας: Οι μεταρρυθμίσεις σέρνονταν. Έτσι, (όπως και τώρα) αναμένονταν σκληροί έλεγχοι. Η δικομματική κυβέρνηση, ευάλωτη από την αποχώρηση Κουβέλη (αλλά όχι τόσο ευάλωτη όσο είναι τώρα) ενθάρρυνε ΜΜΕ να επιτεθούν κατά των «εκβιαστών» δανειστών.

Επιστρατεύθηκε ο «φόβος του ΣΥΡΙΖΑ». Έγιναν μελοδραματικές διαρροές στα ΜΜΕ σύμφωνα με τις οποίες οι απαιτήσεις των δανειστών αποτελούν «συνταγή πολιτικής καταστροφής για την κυβέρνηση συνεργασίας» (λ.χ. 20-10-13)! Το μήνυμα ήταν: Μη μας πιέζετε γιατί θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητείτο (για πολλοστή φορά) «πολιτική παρέμβαση» των Ευρωπαίων ηγετών για να «συνετιστεί» η τρόικα. Από τότε, ο κυβερνητικός στρατηγικός στόχος αντί να είναι οι αλλαγές στο άρρωστο πελατειακό κράτος, ήταν η απαλλαγή από τους ελέγχους των δανειστών και η επικοινωνιακή παρουσίαση της «κατάργησης του μνημονίου». Μάλιστα εκείνη την εποχή, ο στενότατος συνεργάτης του πρωθυπουργού, ο διαβόητος Μπαλτάκος (δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί η υπόγεια διαδρομή του προς τη Χρυσή Αυγή) δήλωνε πως κεντρική κυβερνητική επιδίωξη είναι «να απαλλαγούμε από την τρόικα.

Να την αναγκάσουμε να φύγει». Ο ίδιος μάλιστα απειλούσε έμμεσα την τρόικα με πρόωρες εκλογές! Φυσικά, η προσέγγιση αυτή ήταν στρατηγικά αυτοκαταστροφική. Χωρίς μεταρρυθμιστική πρακτική και αντίστοιχο αφήγημα, οι κυβερνήσεις Σαμαρά δεν είχαν όραμα. Ταυτίστηκαν μόνο με οριζόντιες περικοπές και φορολογική λαίλαπα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έπαιζαν στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον πανικό που προκάλεσε η ήττα των ευρωεκλογών, αυτές οι αντιλήψεις μετουσιώθηκαν στην αυτοκτονική επιλογή του αιτήματος να απαλλαγεί η χώρα πλήρως από ελέγχους, αλλά και από το ΔΝΤ. Τα «ρέστα» παίχθηκαν πολιτικά στο «φεύγουμε από τα μνημόνια». Ακολούθησε η θύελλα των αγορών. Η Ελλάδα ξανάγινε ο μοναχικός υπερπροβληματικός εταίρος. Οι δανειστές πείστηκαν ότι η κυβέρνηση είναι εκτός τόπου και χρόνου. 

Ήταν άλλωστε εξαντλημένοι από υπεκφυγές, καθυστερήσεις και νερώματα των μεταρρυθμίσεων. Είχαν ήδη ενσωματώσει την προοπτική πιθανής εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Άφησαν φυσικά τους τεχνοκράτες να κάνουν τη δουλειά τους, όπως συνέβαινε πάντα. Το ποια κυβέρνηση ήθελε η Ελλάδα (και ας εξεπλάγη ο Χαρδούβελης) ήταν δικό της θέμα. Όχι των Ευρωπαίων. Η κυβέρνηση αναπροσάρμοσε (και καλά έκανε) κόκκινες γραμμές και άλλα συναφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητας (πέρα από το φαντασιακό πρόγραμμά του που απαξιώθηκε στο Λονδίνο) θα πρέπει και αυτός να ενσωματώσει ένα μήνυμα: 

Οι αγορές θα τιμωρήσουν κάθε στραβοπάτημά του στην ισχυρή πιθανότητα να κυβερνήσει. Όσον αφορά την κυβέρνηση πάντως, ούτε τις προθέσεις των δανειστών αντελήφθη, ούτε τις αντιδράσεις των αγορών. Ενώ το χιλιοπαιγμένο έργο της «απειλής του ΣΥΡΙΖΑ» κατέληξε ως φάρσα.