ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ

 

Η σκληρή και «άκαμπτη» στάση απέναντι στην Ελλάδα κατά την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, στο Μιλάνο, προϊδεάζει για το τι θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα στο τέλος Σεπτεμβρίου, πολύ περισσότερο στον «Μαραθώνιο» για την οριστική λύση στο δυσθεώρητο δημόσιο χρέος. Το μηνύματα που αποστέλλονται συνεχώς στην Αθήνα είναι σαφή. Οι πιστωτές κατανοούν μεν τα περί των αντοχών της κυβέρνησης, στην εφαρμογή των υπολοίπων όρων του μνημονίου, ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος για την κυβερνητική συνοχή, εάν έρθουν στη Βουλή νέα περιοριστικά μέτρα, αλλά...

...Επιμένουν ουσιαστικά στο «δούναι και λαβείν»: Η Ελλάδα οφείλει να τηρήσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και εφόσον αυτό γίνει πράξη, τότε, λένε οι πιστωτές, θα υλοποιηθεί και η δέσμευση που έχουν αναλάβει για να βρεθεί οριστική λύση στο χρέος. Το γεγονός ότι η χώρα επέστρεψε, μάλλον επιτυχώς στις αγορές, δεν σημαίνει ότι μπορεί να χρηματοδοτήσει πλήρως τις ανάγκες της με έκδοση τίτλων. Εξάλλου η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της ελληνικής οικονομίας είναι, παρά τις όποιες αναβαθμίσεις, ακόμη ιδιαίτερα χαμηλή. Με απλά λόγια, μόνο για άντληση μικρών κεφαλαίων, σε σχέση με τις ανάγκες της, μπορεί να «βγαίνει» στις διεθνείς αγορές.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η Γερμανία και τα άλλα ισχυρά κέντρα εξουσίας βάζουν στη ζυγαριά από τη μια την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα και από την άλλη νέες... περικοπές στις συντάξεις. Προφανώς ο στόχος τους είναι μακροπρόθεσμος και συνδέεται άμεσα με τις προοπτικές της οικονομίας, με τις διασφαλίσεις ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει πάλι η κερκόπορτα του ευρώ.Αυτές οι στοχεύεις της τρόικας μπορεί να φαίνονται εξωπραγματικές σε σχέση με την τωρινή ελληνική πραγματικότητα ή και τις όποιες διαβουλεύσεις γίνονται στην Ευρώπη για την τόνωση της ανάπτυξης, αλλά είναι υπαρκτές. Η μάχη θα είναι ιδιαίτερα σκληρή και χρειάζονται προσεκτικά και τεκμηριωμένα βήματα εκ μέρους της Ελλάδας.