Η ΝΕΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Ίσως είναι πρόωρο μια και όλα θα κριθούν από τις συζητήσεις του Σεπτεμβρίου και τις διαπραγματεύσεις που θα τις συνοδεύσουν, αλλά αυτή η προοπτική της αποχώρησης της τρόικας και της ανάληψης από την ελληνική κυβέρνηση (και τον πολιτικό κόσμο γενικότερα) της προσπάθειας για το πέρασμα στην ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας αποτελεί μια ευκαιρία που θα πρέπει ν' αξιοποιηθεί στο έπακρο.

Ξέρω ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν. Δεν θα τους αρέσει που ναι μεν θ' απαλλαγούμε από το ΔΝΤ, αλλά οι Βρυξέλλες θα συνεχίσουν, έστω και διακριτικότερα και αραιότερα, να μας ελέγχουν. Αλλά αυτή είναι μια «λεπτομέρεια» που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμη για να πατήσουμε πραγματικά γερά στα πόδια μας και δεν πιστεύω πως οι πολιτικοί μας, όλοι οι πολιτικοί μας, θα ενεργήσουν με τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που πρέπει αν αύριο το πρωί πάρουν ανεξέλεγκτα τα ηνία της χώρας στα χέρια τους.

Θέλοντας και μη θ' αποφύγουν παροχές και μέτρα που δεν τα αντέχει η οικονομία. Και φυσικά θ' αποφύγουν και την ανάλογη ρητορική που προκαλεί αντίστοιχες αντιδράσεις και από τους άλλους πολιτικούς χώρους και ιδιαίτερα εκείνον που είναι στα πρόθυρα της εξουσίας. Αν η πορεία προς την ανάπτυξη και την απασχόληση ανατεθεί σε αποκλειστικά ελληνικούς σχεδιασμούς, απαλλαγμένους όμως λόγω Βρυξελλών από λαϊκίστικες υστεροβουλίες και σκοπιμότητες, θα έχουμε κάνει το σημαντικότερο βήμα για ν' αποκτήσουμε κάποτε αποτελεσματικό κράτος και υπεύθυνους διαχειριστές της εξουσίας.

Τέτοια πρόκληση δεν την είχε αντιμετωπίσει ως τώρα το πολιτικό δυναμικό μας. Οι αποφάσεις και οι παρεμβάσεις του υπηρετούσαν βραχυπρόθεσμους στόχους και ευκαιριακούς σχεδιασμούς. Αλλά τώρα τέτοιες «πολυτέλειες» δεν υπάρχουν. Τώρα η αξιοπιστία των όποιων σχεδιασμών δεν θα κρίνεται από τη μικροπολιτική πλειοδοσία του ενός ή του άλλου αλλά από την αντικειμενική αξιολόγηση των δυνατοτήτων και της προβλεπόμενης αποδοτικότητάς τους.

Αλλά όλα αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι οι διαπραγματεύσεις θ' αποδώσουν και η νέα αυτή μορφή συνεργασίας θα καθιερωθεί. Γιατί, αλίμονο, αν υπομείναμε και υπομένουμε όσα η τετράχρονη κρίση μάς επέβαλε, για να ξαναβρεθούμε μπροστά σε τεχνητές και κατασκευασμένες ευημερίες.