Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

«Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει σε τίποτε με το 'ευ αγωνίζεσθαι'. Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς».(George Orwell, Βρετανός συγγραφέας).

Ο εγχώριος αθλητισμός είναι πιστή μικρογραφία της κοινωνίας μας: οι πρόεδροι που διοικούν τις «μεγάλες» ομάδες, σε απόλυτη αναλογία με τους προέδρους των «μεγάλων» κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα είναι κακομαθημένοι ενήλικες που κολυμπάνε στο χρήμα, χειραγωγούν τον λαό των οπαδών τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους, άλλοτε πυροδοτώντας επεισόδια και άλλοτε απαιτώντας να τους αποθεώνουν, εκβιάζουν- απειλούν και δεν δέχονται ποτέ την ήττα για την οποία πάντα φταίει κάποιος άλλος. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα πρόκειται για ταυτοπροσωπία, όπως αποδείχθηκε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές με την αναδειξη δημάρχων-προέδρων.

Δεν είναι όμως μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ο αθλητισμός αποτελεί το όπιο του λαού σε πολλές χώρες, ως αντίδοτο στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Στη Βραζιλία, όπου σε λίγες ημέρες διεξάγεται το Μουντιάλ ποδοσφαίρου, η ήττα της εθνικής τους ομάδας, το 1950, στον τελικό από την Ουρουγουάη αντιμετωπίστηκε ως εθνική τραγωδία με κόσμο να αυτοκτονεί και να παρομοιάζεται ως «η δική τους Χιροσίμα». Άλλωστε «ο φανατισμός είναι η μόνη μορφή θέλησης που μπορεί να διαπνέει τους αδύναμους και τους ντροπαλούς». (Φρήντριχ Νίτσε, Γερμανός φιλόσοφος).

Συνεπώς, οι οπαδικοί στρατοί συστήνονται συσπειρώνοντας απογοητευμένους πολίτες, νεαρούς με έλλειψη της απαιτούμενης παιδείας αλλά και νοήμονες «έμμισθους» ενήλικες που εξυπηρετούν συμφέροντα των παραγόντων. Οι συμμορίες οπαδών των ποδοσφαιρικών-μπασκετικών ομάδων δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις αντίστοιχες των πολιτικών που κινούνται στα «άκρα», αφού κοινό τόπο έχουν το μίσος, τον φανατισμό και την εξόντωση των αντιπάλων (με διαφορετικό χρώμα φανέλας- ή με διαφορετικό χρώμα δέρματος, αντίστοιχα).

Δεν είναι τυχαίο ότι σε χώρες όπου επικρατεί οικονομική ευμάρεια, τα επεισόδια αποτελούν «είδος υπό εξαφάνιση». ‘Εχει ακούσει ποτέ κανείς για ξυλοδαρμούς και βιαιοπραγίες στα αθλητικά τερέν στην Ελβετία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία; Είναι ντροπή η χώρα που «γέννησε» τους Ολυμπιακούς αγώνες και πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο σε αρκετά σπορ, να ευτελίζει τόσο πολύ το αθλητικό ιδεώδες. Ας μας νουθετήσουν τουλάχιστον τα λόγια του Πιερ Ντε Κουπερντέν (Γάλλος αναβιωτής των Ολυμπιακών αγώνων): «αξία έχει η συμμετοχή όχι η νίκη». Η οικονομικη κρίση δεν μπορεί να αποτελεί τη μόνιμη διακαιολογία.

Στην Ισπανία της κρίσης, η Μπαρτσελόνα έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική μέσα στο γήπεδο της το Καμπ Νου, από την Ατλέτικο Μαδρίτης με την οποία τη χωρίζουν, εκτός από ποδοσφαιρικές, πολλές πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές διαφορές (επικείμενη αυτονομία Καταλονίας). Παρόλ' αυτά 100.000 φίλαθλοί της χειροκρότησαν όρθιοι τον αντίπαλο αναγνωρίζοντας την ανωτερότητά του. Γιατί οι πολίτες εκεί μπορεί να βιώνουν και αυτοί οικονομική κρίση,  με τη διαφορά όμως ότι ως φίλαθλοι διαθέτουν επίσης οι ίδιοι κρίση (κριτική ικανότητα-καλλιέργεια-παιδεία)... 

Μην ξεχνάμε: «Ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί, είναι καταδικασμένο». (Henry Miller, Αμερικανός συγγραφέας)