ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

 

Στη «Θεογονία» του Ησιόδου αναφέρεται ότι το κράτος και η βία είναι αδέλφια. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι το ησιόδειο... ληξιαρχείο, σε μεταφορικό επίπεδο, είναι ολόσωστο. Η επικαιρότητα εισφέρει ακόμα μια απόδειξη του προαναφερθέντος - με την περίπτωση των καθαριστριών που απασχολούνταν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου στο υπουργείο Οικονομικών και στις ΔΟΥ. Αυτές οι γυναίκες απολύθηκαν, δίχως αποζημίωση.

Πετάχτηκαν στον δρόμο έχοντας να αντιμετωπίσουν μια πανίσχυρη θεότητα της ελληνικής μυθολογίας, την Ανάγκη, την οποία δεν μπορούσαν να νικήσουν ούτε καν οι Ολύμπιοι θεοί. Αυτές οι γυναίκες, έπειτα από κινητοποιήσεις - νομικές και ακτιβιστικές -, δικαιώθηκαν με την υπ. αριθμ. 1584/2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που διέταζε την επανατοποθέτησή τους.

Το ελληνικό κράτος, δείχνοντας άγρια, άκαιρα και αχρείαστα την ισχύ του απέναντι στις ανίσχυρες γυναίκες, προσέφυγε στον Αρειο Πάγο. Κατόρθωσε να γίνει δεκτό το αίτημά του και να ανασταλεί προσωρινά η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών. Πύρρειος νίκη. Ουδείς Ελληνας, ουδείς ξένος, ουδείς φέρων την ιδιότητα του ανθρώπου «πανηγύρισε» γι' αυτό το γεγονός.

Ποιο είναι το όφελος ενός κράτους όταν παραδειγματίζονται αρνητικά οι πολίτες του και αισθάνονται ότι είναι αβοήθητοι και ανήμποροι απέναντι στις βουλήσεις μιας δράκας ανάλγητων γραφειοκρατών; Πώς θα βοηθηθεί ο συλλογικός βίος μας όταν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλό και δίκαιο από τους θεσμούς όταν τους χρειαστούμε;

Η ευαισθησία, η ανθρωπιά, η κατανόηση και η αλληλεγγύη είναι αξίες που πρέπει να διέπουν μια κοινωνία ή τελικά ο νόμος της ζούγκλας και η λατρεία της ισχύος είναι οι μοναδικοί απαράγραπτοι όροι του κοινωνικού... συμβολαίου; Η περίπτωση των καθαριστριών έχει τεράστια πολιτική σημασία επειδή άπτεται των συμβολισμών.

Η αποφασιστικότητα μιας κυβέρνησης εκδηλώνεται σφοδρά και ανελέητα επάνω σε πρόσωπα που είναι βγαλμένα από τα σπλάχνα του δοκιμαζόμενου λαού μας. Οταν χτυπιούνται οι καθαρίστριες, όλοι οι αδύναμοι νιώθουν το πλήγμα. Τελικά, κοινή λογική δεν υπάρχει στα... ψηλά πατώματα της άμυαλης εξουσίας.