(29 ΜΑΪΟΥ) † ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως εἶναι ἡ πρό τελευταία ὑπόθεσις τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἕνα γεγονός ἀκόμη ὑπολείπεται γιά τό "πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζώντας καί νεκρούς". Ἡ Ἁγία Πεντηκοστή, κατά τήν ὁποία τό ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπάνω στούς Ἁγίους Ἀποστόλους.

Ἐπί σαράντα ἡμέρες, μετά τήν ἀνάστασή Του, ὁ Ἰησοῦς Χριστός φανερώθηκε πολλές φορές στούς μαθητάς Του. Συζήτησε καί ἔφαγε μέ αὐτούς, γιά νά δείξει καί ἐκεῖνοι νά βεβαιωθοῦν, ὅτι δέν εἶναι κανένα φάντασμα, ἀλλά πραγματικά ὁ ἀναστημένος Κύριος. Ὅταν βρισκόταν μαζί τους τούς μιλοῦσε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νά ἑνα καλό μάθημα καί δίδαγμα γιά ὅλους μας.

Αὐτό μᾶς ὑποδεικνύει ποιό θά πρέπει νά εἶναι τό περιεχόμενο τῶν συζητήσεών μας. Ὄχι περί ἀνέμων καί ὑδάτων, ὄχι γιά τό ΠΡΟΠΟ ἤ τό ποδόσφαιρο ἀποκλειστικά, οὔτε ἡ μόδα καί ἡ ἐπικαιρότητα, οὔτε ἄλλες σαβοῦρες, ἀλλά πρέπει νά μᾶς ἀποσχολεῖ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Δυστυχῶς ὅμως ἀκοῦμε ὄχι λίγους νά λένε, δέν μᾶς ἀπασχολοῦν, οὔτε μᾶς ἐνδιαφέρουν τά θρησκευτικά πράγματα. Ἔτσι χάνουμε τόν καιρό μας, παιρνοῦν τά χρόνια, χωρίς νά κάνουμε τίποτε τῆς προκοπῆς. Χάνοντας τόν καιρό μας, χάνουμε κάτι πολύ σπουδαῖο καί μάλιστα δέν μποροῦμε νά τό ξαναβροῦμε, νά διορθώσουμε τό κακό.

Ὁ Χριστός λοιπόν εἶχε στενή σχέση μέ τούς Μαθητάς Του. Τούς παρήγγειλε νά μή φύγουν, νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, γιατί σέ λίγες ἡμέρες θά δεχθοῦν τήν ἐπαγγελία τοῦ Πατρός Του, τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός, ὅτι θά τούς στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Θά λουσθοῦν καί θά βαπτισθοῦν μέσα στό Ἅγιο Πνεῦμα. Πότε θά γίνουν αὐτά, Κύριε; Τώρα, σ᾿ αὐτόν τόν καιρό θά ἀποκαταστήσεις τήν βασιλεία στό Ἰσραήλ;

Καί αὐτοί ἀκόμη τόν περίμεναν σάν κοσμικό βασίλέα, πού θά ἐλευθέρωνε τούς Ἑβραίους ἀπό τούς Ρωμαίους. Αὐτό μή σᾶς ἐνδιαφέρει, δέν εἶναι δική σας δουλειά. Αὐτό τό γνωρίζει μόνο ὁ Πατέρας μου. Τό ἀκοῦτε; Μόνο ὁ Θεός τό γνωρίζει. Ποῦ εἶναι οἱ ταλαίπωροι Χιλιασταί, πού θέλουν δῆθεν νά γνωρίζουν, νά ὁρίζουν χρόνους καί καιρούς, πάντοτε ὅμως νά διαψεύδωνται, νά ρεζιλεύωνται, ἀλλά ποτέ νά μή βάζουν μυαλό;

Ἐσεῖς κοιτᾶξτε πῶς θά σωθεῖτε, πῶς θά ξεφύγετε ἀπό τόν πονηρό. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι δουλειά τοῦ Θεοῦ. Δικό σας ἔργο εἶναι νά κηρύξετε τό Εὐαγγέλιο ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού θά λάβετε. Αὐτό σημαίνει, ὅτι μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε, δέν μποροῦμε νά προκόψουμε, δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε.

Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κόψουμε οὔτε ἕνα ἐλάττωμα. Θά προσευχηθοῦμε καί θά ζητήσουμε τήν χάρη καί τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τότε θά ἔχουμε ἐπιτυχίες. Ὁ Πέτρος στήν ἀρχή Τόν ἀρνήθηκε γιατί φοβήθηκε. Καί μάλιστα μπροστά σέ μία νεαρή ὑπηρέτρια. Νάταν τουλάχιστον κάποια ἀρχόντισσα, θά εἶχε ἴσως κάποια δικαιολογία.

Μετά ὅμως, ἀφοῦ ἔλαβε δύναμιν ἐξ ὕψους, βγῆκε στόν ἐξώστη τοῦ ὑπερώου καί κήρυξε τόν Ἰησοῦ Χριστό μπροστά σέ χιλιάδες κόσμου. Ἐγώ σᾶς κηρύσσω τόν Χριστό, πού ἐσεῖς σταυρώσατε. Σᾶς λέγω τήν ἀλήθεια κι᾿ ἐσεῖς κόψτε μου τό κεφάλι, ἄν θέλετε.

Ἀκόμη τούς εἶπε ὁ Χριστός, ὅτι θά εἶναι μάρτυρες δικοί Του. Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες. Ἄς θυμηθοῦμε καί πάλι τούς Χιλιαστές, πού θέλουν νά ὀνομάζωνται Μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ. Ὁ Χριστός θέλει νά εἴμαστε καί νά γίνουμε μάρτυρες δικοί Του. Αὐτοί ὅμως δέν πιστεύουν στό Χριστό, πῶς θά ὀνομάζωνται μάρτυρες δικοί Του;

Τήν περασμένη Κυριακή εἴδαμε τήν θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Τόν ἐρώτησε ὁ Ἰησοῦς; Σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ; Δέν ρώτησε, ἄν πιστεύει στόν Θεό, ἀλλά στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτό πρέπει νά κάνουμε, Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, Αὐτός μᾶς σώζει. Κατόπιν τούς ἔβγαλε ἔξω στήν Βηθανία καί εὐλογώντας τους ἀνελήφθη στόν οὐρανό.

Ἐκεῖνοι τάχασαν, κοίταζαν, ὅπως λέμε, μέ ἀνοιχτό τό στόμα. Τότε φάνηκαν δύο λευκοφορεμένοι ἄγγελοι. Τί θαυμάζετε; τί ἀπορεῖτε, ἄνδρες Γαλιλαῖοι; Αὐτόν πού βλέπετε νά ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, πάλι θά ἔρθει. Ὄχι ὅμως ὅπως τήν πρώτη φορά, ἀλλά τότε μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς. Αὐτή εἶναι εἴδησις τοῦ οὐρανοῦ, μέσα ἀπό τό ἐπιτελεῖο τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό εἶναι σίγουρη, βέβαιη, ἀληθινή, πραγματική. Δέν χωράει καμία ἀμφιβολία περί τούτου.

Ὁ Κύριος καί πάλι θά ἔρθει γιά νά κρίνει ζῶντες καί κεκοιμημένους. Εἴτε ζοῦμε, εἴτε  εὑρισκόμαστε μεταξύ τῶν κεκοιμημένων, θά σηκωθοῦμε, γιά νά Τόν προϋπαντήσουμε. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ἔγραψαν οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἐμεῖς τό ἐπαναλαμβάνουμε τακτικά, καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης καί Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Ἄλλοι θά εἴμαστε εἰς ἀνάστασιν ζωῆς καί ἄλλοι εἰς ἀνάστασιν κρίσεως. 

Αὐτά πού λέμε τά πιστεύουμε; Δέν τό νομίζω. Γιατί, ἄν πιστεύαμε, θά εἴχαμε ποιό προσεκτική ζωή. Ἄν πιστεύαμε, θά παίρναμε τά ἀνάλογα μέτρα, θά κάμναμε τήν ἀναλογη προετοιμασία, γιά νά Τόν ὑποδεχθοῦμε. Μέχρι σήμερα ποιά προετοιμασία κάναμε γι᾿ αὐτό τό τόσο σπουδαῖο θέμα;

Ἄς πάρουμε τήν ὑπόθεση στά σοβαρά. Νά κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι μας, ὥστε κατά τήν δευτέρα ἔλευση τοῦ Κυρίου, νά δοῦμε τό πρόσωπό Του, εἰρηνικό, ἤρεμο, χαρούμενο.

Νά κάνουμε μεγάλο ἀγώνα μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γιατί ἐδῶ εἶναι οἱ ἀγῶνες καί τά σκάματα. Ἐδῶ εἶναι  οἱ κόποι καί ὁ ἱδρώτας. Ἐκεῖ τά βραβεῖα καί ἔπαθλα. Ἐκεῖ ἡ πληρωμή καί οἱ ἀμοιβές. Ὅλοι νά ἀξιωθοῦμε τῆς μεγάλης χάρης καί χαρᾶς τοῦ οὐρανοῦ.