Η ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Μείωση του δείκτη κύκλου εργασιών εξωτερικής αγοράς κατά 7,4% το 2013 σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο διαπιστώνει η ΕΛΣΤΑΤ. Τι σημαίνει αυτό για το success story των κυρίων Σαμαρά – Βενιζέλου; Σημαίνει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις (που έχουν απομείνει), παρά τη δραματική μείωση (κατά 30 με 40%) του «κόστους εργασίας» στα χρόνια των μνημονίων, δεν καταφέρνουν να γίνουν «ανταγωνιστικές» και να μπουν με αξιώσεις στις αγορές του εξωτερικού.

Αρα, ή βάζουν στην τσέπη περισσότερα κέρδη οι επιχειρηματίες εφόσον δεν μειώνουν τις τιμές πώλησης των προϊόντων τους ή αυξήθηκαν θεαματικά τα άλλα κόστη παραγωγής (λ.χ. πρώτες ύλες, ρεύμα, φόροι κ.λπ.), είτε τα ελληνικά προϊόντα δεν καλύπτουν την πραγματική ζήτηση και δεν αξίζουν τα λεφτά τους, είτε έχει καταρρεύσει η ίδια η παραγωγή και η εξαγωγική δραστηριότητα ή ισχύουν όλα μαζί -πράγμα που κατά την άποψή μου είναι και το πιθανότερο.

 Παρ’ όλα αυτά, αγαπητοί αρμόδιοι υπουργοί, οικονομικοί αναλυτές και δημοσιογραφικά φιλοκυβερνητικά «παπαγαλάκια», διαλέξτε μια εξήγηση να μας πλασάρετε για το τι εμποδίζει την «ανάπτυξη». Μη μας πείτε πάλι -αν είναι δυνατόν- ότι φταίει η «γραφειοκρατία» του Δημοσίου, το «μεγάλο κράτος», οι υψηλές «εργοδοτικές εισφορές» (που σπάνια πληρώνονται, ούτως ή άλλως), οι «συντεχνίες», τα «συνδικάτα», η «Αριστερά», το βρεγμένο γήπεδο, η σχετικότητα της έννοιας του «φρέσκου» προϊόντος κ.ο.κ.