ΜΙΑ ΕΥΡΩ-ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μιλώντας στο Αμερσφορτ της Ολλανδίας το Σαββατοκύριακο ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επέμεινε σε μια σειρά απο γνωστές θέσεις, μεταξύ των οποίων ότι το μνημόνιο έχει καταντήσει τη Βουλή εξάρτημα της εκτελεστικής εξουσίας και ότι η λιτότητα απειλεί τη δημοκρατία στην Ευρώπη, όπως τη γνωρίσαμε τις δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Έως εδώ καλά, δεν έχει άδικο. Ο κ. Τσίπρας όμως επέμεινε να αποκτήσει η Ένωση μια πραγματική, όπως την ονόμασε, Κεντρική Τράπεζα-δανειστή, ύστατο καταφύγιο για τους υπερχρεωμένους της ηπείρου. Θα πρόκειται μάλλον για μια Κεντρική Τράπεζα που δεν θα είναι τράπεζα αλλά θα δρα επί τη βάσει των αναγκών των χωρών που είναι χρεωμένες.

Μα καλά, δεν γίνεται αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες; Γίνεται, με τη διαφορά ότι εκεί υπάρχει νομιμοποίηση της κεντρικής εξουσίας από τον λαό και μεταφορά αρμοδιοτήτων από τις Πολιτείες στο ομοσπονδιακό επίπεδο. Στην Ευρώπη, πρώτον δεν διαθέτουμε ομοσπονδιακή δομή και, δεύτερον, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τα κράτη–μέλη δεν έχουν ακόμα μηχανισμό πτώχευσης. Πώς, λοιπόν, θα δημιουργηθεί μια τράπεζα που θα μοιράζει, σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη, τα χρήματα των άλλων; Για αυτό δεν υπάρχει το παραμικρό στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε ένα άλλο σημείο της ομιλίας του μάλιστα, ο κ. Τσίπρας, κατηγορεί τους σημερινούς ευρωπαϊκούς θεσμούς για έλλειψη καταλογισμού σε υπολόγους, μία παρατήρηση που απολύτως συμπίπτει με τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ποιος θα ελέγχει, λοιπόν, την Τράπεζα που θα μοιράζει χρήματα φορολογουμένων; Σήμερα τουλάχιστον τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών που δανείζουν έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τις κυβερνήσεις τους. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, έχουν επισημάνει από την αρχή ότι η κρίση εκδηλώθηκε και εξαιτίας της ελλιπούς ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Ένα μερεμέτι και μάλιστα στη λάθος κατεύθυνση δεν τη διορθώνει, αλλά μπορεί να την επιδεινώσει.