24 Μαρτίου, 2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΗ REAL NEWS


Ευθύνες στην κυβέρνηση  Χριστόφια για την δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Κύπρος καταλογίζει με συνέντευξη του στην Realnews και στον Δημοσιογράφο κ. Σωτήρη  Σταθόπουλο ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Ο κ. Χρυσόστομος τον κατηγορεί για ερασιτεχνισμό και τονίζει πως οι υπαίτιοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη. Όσον αφορά την πρόταση του για υποθήκευση της εκκλησιαστικής περιουσίας σημειώνει πως δεν το έκανε για να «λαϊκίσει». Παράλληλα υποστηρίζει πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να εξετάσει το σενάριο της εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Μακαριώτατε η Κύπρος περνάει μία από τις δυσκολότερες περιόδους μετά το ‘ 74 ποιοι ευθύνονται που έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο;

Ευθύνεται ο ερασιτεχνισμός της προηγούμενης κυβέρνησης για την κατάσταση που βρίσκεται αυτή την στιγμή η Κύπρος. Δυστυχώς.... Δεν πήραν καθόλου μέτρα, σκορπούσαν αλόγιστα τα χρήματα της πολιτείας και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ο κ. Αναστασιάδης δεν φέρει καμία ευθύνη;

«Ο κ. Αναστασιάδης έχει 15 ημέρες που έχει εκλεγεί. Την κατάσταση αυτή την βρήκε δεν την δημιούργησε ο ίδιος.»

Θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη όσοι ευθύνονται;

«Πιστεύω ότι ο λαός έχει αυτή την απαίτηση. Δεν γίνεται κάποιοι να κάνουν σφάλματα και να απαλλάσσονται από τις ευθύνες που έχουν χωρίς να λογοδοτούν, δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Κάποιοι επιτέλους πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί.

Να πάνε ακόμα και φυλακή;

«Ναι αυτό ακριβώς είπα. Πρέπει τους ατάκτους να τους τιμωρούμε».

Στην συνάντηση που είχατε με τον Πρόεδρο της Κύπρου προσφέρατε την περιουσία της εκκλησίας για να βγει η χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο. Η πρόταση σας έγινε αποδεκτή;

«Ότι είπαμε ισχύει. Είπαμε να βοηθήσουμε. Η περιουσία της εκκλησίας ανήκει στον λαό, δεν είναι δική μας η περιουσία και όταν την χρειάζεται ο λαός είναι στην διάθεση του. Δεν κάνουμε ούτε λαϊκισμούς ούτε show, αυτά που λέμε τα πιστεύουμε και είμαστε έτοιμοι να υλοποιήσουμε τις προτάσεις μας.

Την πρόταση μας την συζήτησα με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, το δέχθηκε και μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την προσφορά και την πρόταση μας. Ωστόσο θα πρέπει να λυθούν κάποια νομικά προβλήματα για να υποθηκευτεί η περιουσία μας καθώς η εκκλησία είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και γίνονται ήδη προσπάθειες για να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα, να εγκριθεί από την βουλή για να υλοποιηθεί η πρόταση μας και να έρθουν έσοδα.»

Η Κύπρος θα πρέπει πιστεύετε να παραμείνει πάση θυσία στο ευρώ;

«Το ευρώ με τέτοιες συμπεριφορές δεν θα σταθεί. Δεν λέω ότι θα καταρρεύσει αύριο, αλλά με τέτοια μυαλά που διαθέτουν στις Βρυξέλλες είμαι βέβαιος πως μακροπρόθεσμα δεν θα σταθεί και καλύτερα να μελετήσουμε και τρόπους φυγής μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά όσος χρόνος χρειάστηκε και δαπανήθηκε για να εισέλθουμε στην ευρωζώνη, χρειάζεται άλλος τόσος να προγραμματίσουμε για να εξέλθουμε. Δεν θα πάμε ερασιτεχνικά να βγούμε από το ευρώ».

Τι θα πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα; Οι τράπεζες παραμένουν μια εβδομάδα κλειστές.

«Η κατάσταση σίγουρα είναι ζοφερή. Ωστόσο χρειάζεται ηρεμία και ψυχραιμία από το κυπριακό λαό. Δεν είναι σωστός σύμβουλος  ο πανικός. Πρέπει όλοι να συμπαρασταθούμε και να στηρίξουμε την πολιτεία προκειμένου να μην καταρρεύσει η οικονομία και κλείσουν οι τράπεζες και πιστεύω πως αυτό θα το πράξει γιατί είναι για το καλό της χώρας. Είμαι αισιόδοξος πως θα τα καταφέρουμε».

ΓΕΥΜΑ ΠΑΡΕΘΕΣΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ


Γεύμα προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος παρέθεσε σήμερα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας καλωσόρισε τον Μακαριώτατο και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος λέγοντας πως είναι σημαντική η συνεργασία της Εκκλησίας με την Πολιτεία. Αναφέρθηκε στα προβλήματα της εποχής, την ανεργία, την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τονίζοντας "η κρίση που περνάμε είναι πολυδιάστατη, είναι κρίση ηθική-πνευματική. Το αξιακό μας σύστημα κλονίζεται, θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας μας αμφισβητούνται και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο έχει σήμερα εξαιρετική σημασία και ο Λόγος που αρθρώνει η Εκκλησία. Ακούω με συγκίνηση τους Ιεράρχες που κηρύττουν αγάπη, αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, που εργάζονται για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης". Αναφέρθηκε, επίσης, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας και επισήμανε "στην εποχή μας η φτώχεια αποτελεί μάστιγα για έναν μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας. Ο άνθρωπος που βιώνει την αγάπη δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τη μοίρα του φτωχού, για τη μοίρα του πάσχοντος ανθρώπου. Η Εκκλησία διδάσκει και πρέπει να κηρύττει την κοινωνική αλληλεγγύη" ενώ ολοκλήρωσε την ομιλία του λέγοντας "στην Ορθόδοξη Θρησκεία και στους ανθρώπους της γνήσιας πίστης κρύβονται αποθέματα ανθρωπιάς και αγάπης ανεξάντλητα. Γι' αυτό, το λάθος δεν είναι να αναμένουμε πολλά από την Εκκλησία, το μείζον λάθος είναι να περιμένουμε λιγότερα από αυτά που μπορεί και οφείλει να προσφέρει". Στην αντιφώνησή του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, αφού ευχαρίστησε τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας για την πρόσκληση, αναφέρθηκε στην ιστορική σημασία της αναστήλωσης των εικόνων, αλλά και της 25ης Μαρτίου και τόνισε "Το μυστικό του αγώνα ήταν και είναι πάντοτε η ενότητα και αυτοθυσία. Οι δυσκολίες, οι κρίσεις τα αδιέξοδα σε αυτόν τον κόσμο υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Εμείς χρέος έχουμε να μένουμε όρθιοι στα τοίχοι της καρδιάς μας. Η σημερινή τράπεζα που είχατε την αγάπη να μας παραθέσετε σήμερα αυτό νοηματοδοτεί, τη συμπόρευση Κράτους και Εκκλησίας, ο καθένας στο χρέος και στις αρμοδιότητές του, με αντικειμενικό σκοπό πάντοτε την διακονία του ανθρώπου, του Έλληνα και της ευλογημένης αυτής χώρας, της Ελλάδος".

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΟΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ

Συνοδική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου τελέσθηκε το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με αφορμή την εορτή της Α' Κυριακής των Νηστειών, όπου εορτάζεται Πα­νορ­θο­δό­ξως η α­να­στήλω­ση των Ι­ε­ρών Ει­κό­νων, η ο­ποί­α κα­θι­ε­ρώ­θη­κε το 843 α­πό την Αυ­το­κρά­τει­ρα Θε­ο­δώ­ρα, τον Υι­ό της Μι­χα­ήλ τον Γ’ κα τον Πα­τριά­ρχη Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως Με­θό­διο τον Ο­μο­λογη­τή. Στην Θεία Λειτουργία έλαβαν μέρος και ενδημούντες στην Α­θή­να Κλη­ρι­κοί άλ­λων Ορ­θο­δό­ξων Εκ­κλη­σι­ών, ενώ παρέστησαν ο προέδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος ανέγνωσε, κατά το έθιμο, το Σύμβολο της Πίστεως, μέ­λη της Κυ­βέρνησης, Βου­λευ­τές, οι Πρέ­σβεις των Ορ­θο­δό­ξων Κρα­τών, εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας και άλ­λοι ε­πί­ση­μοι. Προ της Α­πο­λύ­σε­ως της Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας έλαβε χώ­ρα Λι­τά­νευ­ση των Ι­ε­ρών Ει­κό­νων σε α­νά­μνη­ση της α­να­στήλωσης των Ι­ε­ρών Ει­κό­νων το έ­τος 843. "Σή­με­ρα ­ορ­τά­ζου­με τήν ρ­θο­δο­ξί­α, σή­με­ρα ­ορ­τά­ζου­με τό «πα­τρο­πα­ρά­δο­τον σέ­βας», σή­με­ρα ­ορ­τά­ζου­με τήν «Μη­τέ­ρα ε­σέ­βειαν»" τόνισε στο πανηγυρικό της ημέρας ο Μητροπολίτης Χίου, Ψα­ρών και Οι­νουσ­σών κ. Μάρ­κος και πρόσθεσε "γεν­ν­ται, ­μως, ε­λο­γο τό ­ρώ­τη­μα: Για­τί κ­κλη­σί­α, ­κλό­νητος στ­λος καί τό ­πε­ρί­σει­στο ­δραί­ω­μα τς ­λη­θεί­ας, ­ρι­σε ς ­ορ­τασμό πού ­πο­στα­σιά­ζει τήν ρ­θό­δο­ξη δι­δα­σκα­λί­α καί πί­στη τό γε­γο­νός τς δι­α­κη­ρύ­ξε­ως γιά τήν ­να­στή­λω­ση καί τι­μη­τι­κή προ­σκύ­νη­ση τν ­ερν ε­κό­νων, τόσο ­πό τήν ν Νικαί ­γί­α Ζ´ Ο­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δο, πού καταληκτήρια συνεδρία της ­λα­βε χώ­ρα στή Βα­σι­λεύ­ου­σα, τήν «το Κων­σταν­τί­νου Πό­λιν», τό πα­λά­τιον τς Μα­γναύ­ρας τό 787 καί «ε­ρή­νευ­σεν το Θε­ο κ­κλη­σί­α, ε καί ­χθρός τά ­αυ­το ζι­ζά­νια ν τος ­δί­οις ρ­γά­ταις σπεί­ρειν ο παύ­ε­ται», σο καί πό τήν Σύνοδο τς Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως το 843; Για­τί δέν ­πε­λέ­γη ­ορ­τή τν Χρι­στου­γέν­νων, μη­τρό­πο­λη ατή τν ­ορ­τν;Για­τί δέν προ­ε­κρί­θη λαμ­προ­φό­ρος ­νά­στα­ση, «­ορ­τν ­ορ­τή καί πα­νή­γυ­ρις πα­νη­γύ­ρε­ων»; Για­τί δέν ­ρί­σθη ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή Πεν­τη­κο­στή; ­πάν­τη­ση δί­δε­ται ­πό τήν βα­θύ­τε­ρη ν­το­λο­γι­κή ρ­μη­νεί­α το ­στο­ρι­κο ­ρου «­να­στή­λω­ση τν ε­κό­νων», πού πέ­ραν καί πά­νω ­πό ­να συγ­κε­κρι­μέ­νο ­στο­ρι­κό γε­γο­νός το «νν» τς τε­λέ­σε­ώς του, συ­νι­στ ­να α­ώ­νιο θε­όσ­δο­το χά­ρι­σμα στό «­εί» τς πενεργείας του. Μέ τήν παν­σο­φί­α, τήν παν­το­δυ­να­μί­α καί τήν πα­να­γα­θό­τη­τα Τρι­σή­λιος Θε­ό­τη­ς ­ποί­η­σε «πάν­τα ­ρα­τά­ τε καί ­ό­ρα­τα». Μέ­σος το φυ­σι­κο καί πνευ­μα­τι­κο κό­σμου ­δη­μι­ουρ­γή­θη ν­θρω­πος, κα­τα­κλείς καί κο­ρω­νίς τς δη­μι­ουρ­γί­ας. Τήν ­πέ­ρο­χη ν τ κό­σμ θέ­ση του μ­φαί­νει ­δαιτέρως δι­α­φέ­ρων τρό­πος, κατά τόν ποο ­δη­μι­ουρ­γή­θη. Μέ θαυμασμό ερός Χρυ­σό­στομος θά ναφωνήσει τι: «πό λόκληρη τή δημιουργία νθρωπος εναι τό πολυτιμότερο δημιούργημα (τς κτί­σεως γάρ πάσης τιμιώτερον νθρωπος, Ε.Π.Ε. 14, 32)» καί γιος Γρηγόριος Θεολόγος θά τόνπεριγράψει «οόν τινα κόσμον δεύτερον, ν μικρ μέγαν (Ε.Π.Ε. 5,52-54)». Θε­ός, κατά τή χριστιανική κοσμογονία, δι­α­βου­λεύ­ε­ται πρός τόν ­αυ­τόν Του γιά τήν δη­μι­ουρ­γί­α το ν­θρώ­που. «Καί ε­πεν Θε­ός : ποι­ή­σω­μεν ν­θρω­πον κατ᾿ ε­κό­να ­με­τέ­ραν καί καθ᾿ ­μοί­ω­σιν». ν­νοι­α το «κατ᾿ ε­κό­να» (i­m­a­go D­ei) ­να­φέ­ρε­ται στόν «­σω ν­θρω­πον», δι­ό­τι Θε­ός ε­ναι ­σχη­μά­τι­στος, ­φθαρ­τος καί ­σώ­μα­τος. Α­τό συ­νί­στα­ται στή λο­γι­κό­τη­τα, μέ τήν ­ποί­α Δη­μι­ουρ­γός ­προί­κη­σε τήν πνευ­μα­τι­κή φύ­ση το ν­θρώ­που καί στό ­πα­ραί­τη­το συμ­πλή­ρω­μά της, τό α­τε­ξού­σιον, μέ τό ­ποο ν­θρω­πος ­νά­γε­ται σέ προ­σω­πι­κό­τη­τα ­θι­κή, ­πι­δε­κτι­κή πά­σης προ­ό­δου καί δυ­να­μέ­νη νά κα­τα­στε «κοι­νω­νός θεί­ας φύ­σε­ως». Τό «καθ᾿ ­μοί­ω­σιν», κατά τούς ­γί­ους καί Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες, ε­ναι τε­λι­κός ­παρ­κτι­κός στό­χος το ν­θρω­πί­νου προ­σώ­που, ­πο­ος κα­θί­στα­ται ­φι­κτός διά τς προ­σοι­κει­ώ­σεως τς ­γι­ό­τη­τος, ­χι βί­ καί ­νάγ­κ λ­λά α­το­προ­αι­ρέ­τως καί ­λευ­θέ­ρως. Με­τά τήν πτώ­ση, «πα­ρα­κού­σας ν­θρω­πος το ­λη­θι­νο Θε­ο, το κτί­σαν­τος α­τόν καί τ ­πά­τ το ­φε­ως ­πα­χθείς, νε­κρω­θείς τος ο­κεί­οις α­το πα­ρα­πτώ­μα­σιν», ­πώ­λε­σε τήν χά­ρη πού τόν δι­α­κρα­το­σε στήν προπτωτική κατάσταση μέ τήν δυ­να­τό­τη­τα τς ­να­μαρ­τη­σί­ας (p­o­s­se n­on p­e­c­c­a­ri) καί τς ­θα­να­σί­ας (p­o­s­se n­on m­o­ri). Μέ τόν δικό του ξεχωριστό τρόπο περιγράφει τό δράμα τς πτώσεως γιος Γρηγόριος, ρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Παλαμς: «χάσαμε τό Θεο κάλλος, στερηθήκαμε τήν θεία μορφή, καταστρέψαμε τήν μοιότητά μας πρός τό Θεο φς· φορέσαμε τήν μίχλη ς μάτιο, λοίμονο, καί ς πανωφόρι ντυθήκαμε τό σκοτάδι (Ε.Π.Ε. 1, 196)» Δι­ε­τή­ρη­σε, ­μως, τό «κατ᾿ ε­κό­να» ­μαυ­ρω­μέ­νο καί τραυ­μα­τι­σμέ­νο, λ­λά ­χι νε­κρό καί ­νε­πα­νόρ­θω­τα ­χρει­ω­μέ­νο. «Ε­κών ε­μί τς ρ­ρή­του δό­ξης σου ε καί στίγ­μα­τα φέ­ρω πται­σμά­των». ­πει­δή Δη­μι­ουρ­γός, «Θε­ός ­λέ­ους, ο­κτιρ­μν καί φι­λαν­θρω­πί­ας ­πάρ­χει», «οκ ­πε­στρά­φη τό πλά­σμα Του ες τέ­λος, ­ποί­η­σεν γαθός, ο­δέ ­πε­λά­θετο ρ­γου χει­ρν Του» λλά ντίθετα πρός τό «εί κινον κίνητον» το ριστοτέλους, «­πί τς γς ­φθη, μορ­φήν δού­λου λα­βών, σύμ­μορ­φος γε­νό­με­νος τσώ­μα­τι τς τα­πει­νώ­σε­ως ­μν, να μς συμ­μόρ­φους ποι­ή­σ τς ε­κό­νος τς δό­ξης Α­το». κ τς ­πο­στα­τι­κς ­νώ­σε­ως τς θεί­ας καί ν­θρω­πί­νης φύ­σε­ως στό ­νια­ο πρό­σω­πο το Λό­γου, «κατ᾿ ε­κό­να Θεο πλα­σθε­σα ­μν ­ραι­ό­της» ­ξυ­ψώ­θη ­σον πο­τέ λ­λο­τε καί κα­τέ­στη «κοι­νω­νός θεί­ας φύ­σε­ως». Α­τή ­να­στή­λω­ση το πε­πτω­κό­τος ν­θρώ­που συ­νι­στ τήν ο­σί­α τς ρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως. «­θεν, το Θε­ο Λό­γος, δι᾿ ­αυ­το πα­ρε­γέ­νε­το, ν᾿ ς ε­κών ν το Πα­τρός τόν κατ᾿ ε­κό­να ν­θρω­πον ­να­κτί­σαι δυ­νη­θ» (Μέ­γας ­θα­νά­σιος). Ο διαστάσεις το μυστηρίου τς ν Χριστ παλιγγενεσίας το κατ’ εκόνα Θεο πλασθέντος νθρώπου, ψηλαφίζουν τό δυσθεώρητο μέγεθος τς γάπης τοΘεο γιά τόν νθρωπο, φο κατά τόν γιον ωάννην τόν Δαμασκηνό, γιά τήν ναγωγή το νθρώπου ες τό ρχαο κάλλος τέλειος Θεός γίνεται τέλειος νθρωπος καί πραγματώνει τό πιό καινούργιο πό λα τά καινούργια, τό μόνο καινούργιο πό τόνλιον, μέ τό ποο μφανίζεται πειρη δύναμη το Θεο (κδοσις κριβής, Γ΄, 1)».  ­πό α­τό κα­θί­στα­ται σα­φές για­τί ο Πα­τέ­ρες, στίς ε­κο­νο­κλα­στι­κές πλά­νες, ε­δαν ­κρι­βς μί­α ­κύ­ρω­ση το Μυ­στη­ρί­ου τς Σω­τη­ρί­ας, κα­θώς μή δυ­να­τό­της ­ξει­κο­νί­σε­ως το ­ναν­θρω­πή­σαν­τος Υ­ο καί Λό­γου το Θε­οκα­θι­στο­σε τό Μυ­στή­ριο τς Πα­λι­γεν­νε­σί­ας το ν­θρώ­που δο­κη­τι­κή φε­νά­κη. ντιθέτως πρός τή δοκητική θεώρηση το μυστηρίου τς Θείας Οκονομίας στήν ποία δη­γον­ται ναποφεύκτως ο εκοκλάστες λων τν ποχν, πάρχει στορικός ρεαλισμός τν γεγονότων, πως κφράζεται διά τς γραφίδος νός κορυφαίου πρό­μα­χου καί κκλησιαστικο πατρός, τς πατροπαράδοτης εσέβειας, το ερο Δαμασκηνο πού μετ’ μφάσεως τονίζει: «Δέν προσκυν τήν κτίση στή θέση το Κτίστη, λλά προσκυν τόν Κτίστη πού κτίστηκε κατά τήν νθρώ­πινη φύση καί κατέβηκε στήν κτίση χωρίς νά μει­ω­θε καί νά λλοιωθε γιά νά δοξάσει τή δική μου φύση καί νά μέ κάνει κοινωνό τς Θείας φύσης (...). Γι’ ατό μέ πεποίθηση εκονίζω τόν όρατο Θεό, χι ς όρατο, λλ’ ς ρατό καθώς γινε γιά μς προσλαμβάνοντας ν ­θρώπινη φύση. {Ο τήν όρατον εκονίζω θεότητα, λλ’ ε­κο­νίζω Θεο τήν ραθεσαν σάρκα} (Πρός τούς δι­α­βάλ­λον­τας τάς γίας Εκόνας, Λόγος Γ΄, 6)». Γιά ατό ρ­θο­δο­ξί­α ε­ναι μί­α πο­ρεί­α «ν και­νό­τη­τι ζω­ς». πι­στός ­χει τήν δυ­να­τό­τη­τα μις μο­να­δι­κς μ­πει­ρί­ας το ζν­τος καί προ­σω­πι­κο Θε­ο. ρ­θό­δο­ξη κ­κλη­σί­α, κα­τευ­θυ­νο­μέ­νη ­πό το ­γί­ου Πνεύ­ματος, συ­νε­χί­ζει καί ­να­νε­ώ­νει τό σω­τή­ριο καί ­πο­λυ­τρω­τι­κό ρ­γο το Τρι­α­δι­κο Θε­ο, πού μς βο­η­θε νά φθά­σου­με στή μέ­θε­ξη τς μυ­στη­ρια­κς ζω­ς το Χρι­στο, ­πο­ος πρέ­πει νά «μορ­φω­θ ν ­μν». Μέ τή μέ­θε­ξη α­τή ­πι­τυγ­χά­νε­ται ε­σο­δος καί ρ­γα­νι­κή ν­τα­ξη στήν ­σχα­το­λο­γι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το κό­σμου, ­πο­ος και­νο­ποι­ε­ται. Σ᾿ α­τή τήν «νέ­αν κτί­σιν» ­να­δει­κνύ­ε­ται τό «κατ᾿ ε­κό­να» μέ τήν ­πι­τυ­χ πο­ρεί­α πρός τό «καθ᾿ ­μοί­ω­σιν», ­κλαμ­πρύ­νε­ται τό πρό­σω­πο, πού κλεί­νει μέ­σα του τήν ν­νοι­α τς ­λευ­θε­ρί­ας, ­να­δει­κνύ­ε­ται ­να νέ­ο καλ­λι­τέχνη­μα θεί­ου κάλ­λους καί ­λο­κλη­ρώ­νον­ται τά δη­μι­ουρ­γι­κά χα­ρί­σμα­τα. ­νά­στα­ση το πε­πτω­κό­τος ν­θρώ­που, ­να­στή­λω­ση τς ν τ προ­σώ­π το ν­θρώ­που ε­κό­νος το Θε­ο, ε­ναι κ νέ­ου ν­τα­ξή του στή θεί­α ζω­ή. Σ᾿ α­τή τήν κα­τά­στα­ση τς ­θά­να­της ζω­ς προ­ο­δεύ­ει βού­λη­ση, θε­ώ­νε­ται τό πρό­σω­πο, ­φο ­να­δει­κνύ­ε­ται στό φς το θεί­ου κάλ­λους. Θεί­α Ε­χα­ρι­στί­α ε­ναι ­νερ­γο­ποί­η­ση το νέ­ου α­­νος μέ­σα στά το­πι­κά καί χρο­νι­κά πλαί­σια το πα­λαι­ο, δι­α­κή­ρυ­ξη το ρ­χο­μέ­νου α­­νος μέ­σα στόν νν α­­να. Μέ­σα στή Θεί­α Ε­χα­ρι­στί­α ρ­θό­δο­ξος Πι­στός κα­ταλ­λάσ­σε­ται μέ τόν ­αυ­τό του «ν ε­ρή­ν το Κυ­ρί­ου δε­η­θ­μεν», κα­ταλ­λάσ­σε­ται μέ τόν Θε­ό «­πέρ τς ­νω­θεν ε­ρή­νης», καί κα­ταλ­λάσ­σε­ται μέ τούς ­δελ­φούς του «­πέρ τς ε­ρή­νης το σύμ­παν­τος κό­σμου». ρ­θο­δο­ξί­α ­χει δι­ά­στα­ση ε­χα­ρι­στια­κή. Τό δεύ­τε­ρο συν­θε­τι­κό τς λέ­ξε­ως, λέ­ξη «δό­ξα» πέ­ρα τς ­πο­κει­με­νι­κς ν­τι­λή­ψε­ως πε­ρί νός δε­δο­μέ­νου ν­τι­κει­μέ­νου, ­χει καί λα­τρευ­τι­κό χα­ρα­κτ­ρα. σλα­βι­κή με­τά­φρα­ση τς λέ­ξε­ως διά το ­ρου "P­r­a­v­o­s­l­a­v­i­je" ση­μαί­νει κατ᾿ ­ξο­χή τήν «ρ­θή δο­ξο­λο­γί­α». Με­τα­ξύ «ρ­θς γνώ­μης» καί «ρ­θς δο­ξο­λο­γί­ας» δέν μπο­ρε νά ­πάρ­χει δι­α­φο­ρά, ­ταν ς «γνώ­μη» νο­ε­ται ν Χρι­στ ­ησο πο­κε­κα­λυμ­μέ­νη γνώ­ση το Θε­ο, ­ποί­α ε­ναι ­ναγ­καί­ως συ­ναρ­πα­γή, σώ­ζου­σα συ­ναρ­πα­γή ­πό τό περ­βα­τι­κό, α­θεν­τι­κή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που, τό γε­γο­νός τς σω­τη­ρί­ας του.­τσι λει­τουρ­γι­κός χα­ρα­κτή­ρας τς ρ­θο­δο­ξί­ας δέν ε­ναι ­να ­πλό «συμ­βε­βη­κός». Ε­ναι ­να­γω­γή το ν­θρώ­που πρός τήν κα­τα­ξί­ω­σή του, στό χ­ρο τς προσ­εγ­γί­σε­ως το Θε­ο. ρ­θό­δο­ξη λει­τουρ­γί­α ε­ναι δια­ρκής ­πέρ­βα­ση το ν­θρω­πί­νου προ­σώ­που, ­κα­τά­παυ­στη ­να­στη­λω­τι­κή κί­νη­ση τς ε­κό­νος πρός τό ρ­χέ­τυ­πον, «­νω σχ­μεν τόν νον καί τάς καρ­δί­ας» (γιος άκωβος δελφόθεος). Στό­χος α­τς τς κι­νή­σε­ως πρόσβα­ση στό ­σχα­το­λο­γι­κό τέ­λος τς ­στο­ρί­ας. ρ­θό­δο­ξη ­σκη­ση, πού καλ­λι­ερ­γε­ται στό ­λον τς λει­τουρ­γι­κς ζω­ς ε­ναι ­πέρ­βα­σις κά­θε μαρ­τω­λς ν­δο­κο­σμι­κς ­νέ­σε­ως πού λ­λο­τρι­ώ­νει τόν ν­θρω­πο πό τήν ο­σί­α του. ρ­θό­δο­ξος ν­θρω­πος ­πι­τε­λε τήν ο­σί­α του, τήν ­παρ­ξή του, μέ τόν ­γ­να του γιά τή σω­τη­ρί­α το κό­σμου. ν­θρω­πος μέ τό ρ­θό­δο­ξο ­θος, ­γιος, δέν συμ­πί­πτει μέ τόν θρη­σκει­ο­φαι­νο­με­νο­λο­γι­κό τύ­πο το – καί ­κτός κ­κλη­σί­ας ­κμά­ζον­τος – θρη­σκευ­όν­τος ν­θρώ­που (h­o­mo r­e­l­i­g­i­o­us). ρ­θο­δο­ξί­α ε­ναι κοινω­νί­α το Θε­ο, α­θεν­τι­κό­της, ­γι­ό­της, κα­θο­λι­κό­της το ν­θρώ­που. ρ­θο­δο­ξί­α λοι­πόν δέν ε­ναι ­πλς ­να πα­ρά­θυ­ρο, μέ τό ­πο­ο γ κα­το­πτεύ­ει ­να τμ­μα το Ο­ρα­νο, λ­λά ε­ναι μυ­στι­κή κλί­μαξ τν γ­γέ­λων, πού κα­τα­βαί­νουν κ το «­νε­­γό­τος» ο­ρα­νο καί ­να­βαί­νουν σ᾿α­τόν. Ε­ναι, κα­τά τό Μέ­γα Φώ­τιο, τό θαυ­μά­σιο ­κε­νο πορ­θμε­ο πού συ­νε­νώ­νει τά ο­ρά­νια μέ τά ­πί­γεια ­κρο­γιά­λια. Τό πορ­θμε­ο α­τό ρ­χε­ται ­πό τόν ο­ρα­νό καί «δι­α­πορ­θμεύ­ει ­μν τήν ­κε­θεν ­γα­θο­ει­δ καί θεί­αν ε­μέ­νειαν», γιά νά ­κο­λου­θε στή συ­νέ­χεια πα­λιν­δρο­μι­κή, μυ­στα­γω­γι­κή καί ­να­γω­γι­κή πο­ρεί­α, ­νά­γον­τας, ­νυ­ψώ­νον­τας καί ναστηλώνοντας τήν πε­πτω­κυ­α ε­κό­να τς ρ­ρή­του δό­ξης κ τς γς στόν ο­ρα­νό. ­νύ­ψω­ση α­τή συν­τε­λε στό νά γευ­ό­με­θα τίς δω­ρε­ές τς ­κτί­στου καί θε­ο­ποι­ο χά­ρι­τος, νά με­τέ­χου­με τν ­κτί­στων καί με­θε­κτν θεί­ων ­νερ­γει­ν καί νά κα­το­πτεύ­ου­με τό θα­βώ­ρει­ο φς «τό μό­νον τς κε­κα­θαρ­μένης καρ­δί­ας ­πί­χα­ρι καί πα­νί­ε­ρον θέ­α­μα». Σ’ α­τή τή συ­νε­χ δι­α­λε­κτι­κή σχέ­ση ο­ρα­νο καί γς, σ’ α­τή τήν ­δι­ά­κο­πη πα­λίν­δρο­μη κί­νη­ση, κ τν ­νω πρός τά κά­τω καί τήν ναστηλωτική κ τν κά­τω πρός τά ­νω, βρί­σκε­ται πεμ­πτου­σί­α τς ρ­θο­δο­ξί­ας".