Η «ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ» ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 

Στις 17 Οκτωβρίου 1941 τα κτήνη του στρατού του Γ' Ράιχ σκότωσαν περισσότερους από 200 Ελληνες στη «σφαγή των Κερδυλίων». Δύο χωριά των Σερρών, τα Ανω και τα Κάτω Κερδύλια, πυρπολήθηκαν και πολλοί από τους κατοίκους τους βρήκαν φριχτό θάνατο από τους Ούνους στρατιώτες. Το συλλογικό «έγκλημα» αυτών των μαρτυρικών Ελλήνων ήταν ότι επιδίωκαν την ελευθερία τους, ενισχύοντας με διάφορους τρόπους τη δράση των αντάρτικων ομάδων, οι οποίες δραστηριοποιούνταν στην περιοχή. Προτού λάβει χώρα η ανθρωποσφαγή, είχε γίνει μια σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη όπου ελήφθη η απόφαση για τη συγκρότηση δικτύου πληροφοριοδοτών (γερμανικά: Vertrauensleute ή V-Mann - ελληνικά: «Ανθρωποι εμπιστοσύνης») στην περιοχή. Ετσι θα λάμβαναν οι Γερμανοί πολύτιμες πληροφορίες για τα σχέδια των ανταρτών, τις κρυψώνες του οπλισμού τους και τη μέθοδο της επιμελητείας τους.

Οι «άνθρωποι εμπιστοσύνης» των Γερμανών ουδέποτε έπαψαν να υπάρχουν. Ουδέποτε σταμάτησαν να παρέχουν τις αισχρές υπηρεσίες τους στους εγκληματίες του Βερολίνου. Γενιές ολόκληρες από δαύτους μιαίνουν την ελληνική Ιστορία και διαδραματίζουν τον ρόλο του αιώνιου Εφιάλτη. Μιλούν υπέρ της Κατοχής - όποια μορφή κι αν λαμβάνει αυτή, οικονομική ή στρατιωτική. Ρητορεύουν υπέρ της «φιλίας», που επιδεικνύουν προς εμάς οι εκάστοτε εκτελεστές μας. Επιχειρηματολογούν υπέρ της αδήριτης «ανάγκης» να συνθηκολογήσουμε. Προπαγανδίζουν τη «λογική» της λευκής σημαίας και ψέγουν ως «ανεύθυνους» και «προδότες» εκείνους που υποστηρίζουν το ιδανικό της ελευθερίας. Είναι θρασείς, απροκάλυπτοι, γλοιώδεις και προκλητικοί.

Ως προσωπικότητες δεν είναι αυτόφωτοι, επειδή ουδέποτε εμπιστεύτηκαν τις δυνάμεις τους. Κρύβονται πίσω από τα θηριώδη μεγέθη της ισχύος της ξενοκρατίας και χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα για να περάσουν στον λαό τα βάρβαρα κελεύσματά τους. Οι «άνθρωποι εμπιστοσύνης», όμως, συχνότατα έχουν την ίδια μοίρα. Το τέλος τους είναι εγγεγραμμένο στην ίδια την εωσφορική φύση τους. Τελειώνουν τον βίο τους βυθισμένοι στη χλεύη, στη γενική κατακραυγή - και ενίοτε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, όπου τους στέλνουν τα δικαστήρια δωσιλόγων, που σχηματίζονται έπειτα από κάθε απελευθέρωση.