ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

O Μ. Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσέτσης, μέσα από 844 λέξεις του κειμένου του απαντά στον πολυγραφικότατο και παντός επιστητού Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ σχετικά για την εξ 72 σελίδων επιστολή που απέστειλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Μεταξύ άλλων τεκμηριωμένων στοιχείων γράφει ο π. Γεώργιος Τσέτσης

…..Λαμβάνοντας αφορμή από την συμμετοχή της Α.Θ.Π., του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στις εορταστικές εκδηλώσεις του Μιλάνου, επί τη συμπληρώσει 1700 ετών από της εκδόσεως του «Διατάγματος των Μεδιολάνων», αλλά και από τον εορτασμό της επετείου αυτής στην Κωνσταντινούπολη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, θεώρησε σκόπιμο να αποστείλει προς τον Πατριάρχη μακροσκελέστατη επιστολή, προκειμένου όπως καυτηριάσει, σε ύφος άκρως επιτιμητικό, όσα, κατά τη γνώμη του, «καινοφανή, πρωτοφανή και ξένα προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία» διδάγματα προέβαλλεν ο Παναγιώτατος σε ομιλίες που εξεφώνησε στα πλαίσια των εν λόγω εορτασμών.

Σημειωθήτω ότι η επιστολή κοινοποιήθηκε στους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, (όχι όμως στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, τον και Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου!), μέσω δε Διαδικτύου, διοχετεύθηκε σ΄ όλη την Ορθόδοξο Οικουμένη.

…..Ουσιαστικά, δεν πρόκειται περί επιστολής, αλλά περί μιάς εξ 72 σελίδων και 21 κεφαλαίων «πραγματείας» ιστορικού, Θεολογικού, Εκκλησιολογικού και Ιερο-Κανονικού περιεχομένου, η οποία, όμως, δεν «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας»! Απλώς διότι αποτελεί συμπίλημα,  με την μέθοδο της «αποκοπής/ επικόλλησης» (cut and paste), χιλιοειπωμένων αντιρρητικών θέσεων γνωστών αντιδυτικών κληρικών και λαϊκών θεολόγων και δίνει την εικόνα του «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι  ατάκτως ερριμμένα»!

 …..Ωστόσο, η επιστολή του αγίου Πειραιώς περιλαμβάνει ένα νέο στοιχείο, το οποίο «σηκώνει συζήτηση» αλλά και προβληματίζει μεγάλως. Πρόκειται για τον αφορισμό του Σεβασμιωτάτου ότι για τα δεινά που υπέστη το Γένος, από την εποχή ήδη της Αλώσεως της Πόλης τον 15ο αιώνα, φταίει η «παναίρεση του Οικουμενισμού».

…..Και εδώ εγείρεται μια απορία. Επιρρίπτωντας ο αγιος Πειραιώς ευθύνες για την Μικρασιατική καταστροφή στον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, τον μεγάλο αυτό ηγέτη που πάλαιψε όσο κανείς άλλος για τα δίκαια του Γένους τόσο στην Πόλη, όσο και στη Μακεδονία, μήπως δίνει άφεση αμαρτιών στους ανεγκέφαλους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της Ελλάδας των χρόνων εκείνων, που προκάλεσαν την καταστροφή, που αφάνισαν τον οικουμενικό Ελληνισμό χάριν του Ελλαδισμού, που αποδεκάτισαν το ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη και εκόμισαν μιζέρια σ΄ολόκληρη την Ελλάδα; Μάλιστα δε στην περιοχή όπου σήμερα αρχιερατεύει;

…..Ή, άραγε, χαρακτηρίζοντας την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ως απότοκο της οικουμενιστικής πολιτικής του Αθηναγόρα, του ρηξικέλευθου αυτού Πατριάρχου, «η προσωπικότης του οποίου εγράφη χρυσοίς γράμμασιν εις τας σελίδας της ορθοδόξου ιστορίας» κατά την ρήση του π. Θεοδώρου Ζήση (βλ. Θ.Ζ. «Κωνσταντινούπολη και Μόσχα», Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 92), η Σεβασμιότης του παρέχει συγχωροχάρτι στους μικρόνοες «Ορθόδοξους»(;) Συνταγματάρχες της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών», που αναστάτωσαν Πολιτεία και Εκκλησία επί ολόκληρη επταετία και πλέον, σε Ελλάδα και Κύπρο; Από τους μύδρους, όμως, που εκτοξεύει ο άγιος Πειραιώς στην προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη επιστολή του, δεν γλυτώνουν ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄, ούτε δε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος.

…..Η εν λόγω, όμως, επιστολή/«πραγματεία» προκαλεί και ένα εύλογο ερώτημα. Πιστεύοντας ο άγιος Πειραιώς και διακηρύσσοντας urbi et orbi, ότι από τις αρχές ήδη του 20ου αιώνος και μέχρις εσχάτων, η Κωνσταντινούπολη, διά των «οικουμενιστικών» ενεργειών Πατριαρχών της «επρόδωσε», και συνεχίζει ακόμη  να «προδίδει», την Ορθόδοξη πίστη, (άξιον απορίας ότι στην επιστολή ελησμονήθη Μελέτιος ο Μεταξάκης!), πώς έστρεξε να εκλεγεί Επίσκοπος από μια Ιερά Σύνοδο «αιρετίζουσας», οικουμενιστικών τάσεων, Εκκλησίας, και να δεχθεί την χάρη της Αρχιερωσύνης από τα χέρια ένος «οικουμενιστού» Ιεράρχου; Συμπροέδρου μάλιστα τότε του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών;

.….Τι ισχύει στην προκειμένη περίπτωση; Το Ιησουϊτικόν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;

Ή αυτό που έλεγε συχνά ο αείμνηστος Πατριάρχης Μάξιμος ο Ε΄, αναφερόμενος σε επαμφοτερίζουσες συμπεριφορές συνεπισκόπων του: «Αυτός, παιδί μου, και τίκτει και παρθενεύει»!