Π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ 49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ († 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1964)

Είναι αλήθεια πως τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο, ο νους πολλών πατρινών, η καρδιά πλειάδας πιστών, γυρνά στο παρελθόν και χτυπά στον ρυθμό της γλυκιάς ανάμνησης, της μοναδικής εμπειρίας της γνωριμίας και συνάντησης μ’ ένα πρόσωπο, που σημάδεψε την ζωή τους και κατεύθυνε την μετέπειτα πορεία τους.

Στις 30 Ιουνίου 1964  η πατραϊκή κοινωνία, η τοπική Εκκλησία προέπεμψε στην αιωνιότητα τον  διδάσκάλο της, τον στοργικό της πατέρα, τον παπά των φτωχών, των προσφύγων της πονεμένης Ρωμιοσύνης, τον ακούραστο εργάτη του Ευαγγελίου. Έπαψε να αντιλαλεί στα βουνά και στα λαγκάδια, στις πόλεις και στα χωριά, το φλογερό του κήρυγμα, η προφητική, ως άλλου Μωϋσέως ,φωνή του, η ελεγκτική έκφρασις ως των Kριτών της Π.Διαθήκης.

Και σήμερα, που ο κόσμος ξέχασε, λησμόνησε την απόστολή του, διέγραψε τον Θεό από την ζωή του, αναζητούμε αληθινούς μεγάλους ηγέτες, με γνήσια αυθεντική πίστη και αγάπη για την πατρίδα. Έντονα ηχούν στα αυτιά μας και στις κοιμισμένες συνειδήσεις μας τα λόγια του ποιητή: «Κι’ αν είναι χίλια τ’ άσχημα, κι’ αν είναι τ’ άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω, να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη, ένας φτάνει…(Κ. Παλαμάς)

Ένας, ξεχωριστός, ιδιαίτερος μα και με ζήλο Θεού εμφορούμενος, ιερεύς,  ήταν ο π. Γερβάσιος. Στην εποχή του ο κόσμος τον αγάπησε μα και αρκετοί τον πολέμησαν. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Ήταν μεγάλος ο παππούλης! Του άρεσε το καλό, το αυθεντικό, το εκκλησιαστικό, το παραδοσιακό. Ήθελε τα πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν να γίνονται.

Επιθυμούσε την τελειότητα και γι’ αυτό στο πρόσωπό του επαληθεύτηκε αυτό που εύστοχα λέχθηκε: « Τους επιθυμητάς της τελειότητος  ο κόσμος τους μισεί γιατί διαρκώς αναταράσσουν τα νερά. Όταν όμως τους χάσει, τους αναζητεί γιατί έχει γίνει φτωχότερος και αυτό πλήρως το αντιλαμβάνεται και το κατανοεί» έχει πει ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος

Ας θυμηθούμε τον χαρακτηριστικό διάλογο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χρύσανθου και του π. Γερβασίου: Η συνεργασία του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου με τον πατέρα Γερβάσιο δεν υπήρξε ούτε εύκολη ούτε απρόσκοπτη. Δύο άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα και διαφορετικό πνευματικό ανάστημα δεν μπορούσαν να συμπλέουν. Από τη μία ο πολύς Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, με Θεολογική Ακαδημαϊκή και Εθνική αναγνώτιση και από την άλλη ο πατήρ Γερβάσιος ένας απλούς μοναχός. Αλλά μόναχος ενάρετος και συνεπής.

Σε μια από τις δύσκολες στιγμές της συνεργασίας τους, εκάλεσε στο σπίτι του, στην οδό Σουμελά, ο Αρχιεπίσκοπος τον πρωτοσύγκελό του για να του παραπονεθεί λέγοντάς του:

-Διότι είσθε τόσον απόλυτος, τόσον ασυμβίβαστος ώστε να δημιουργούνται τοιαύτα αντιθέσεις. Ξέρετε ότι ολίγη ευκαμψία, είναι παράγων αρμονίας. Ο Παρθενών θαυμάζεται δια την τελειότητά του και την αρμονίαν του διότι οι κίονές του δεν είναι ολόισιοι. Είναι ολίγον κυρτοί. Διατί υμείς τόσον αλύγιστος;

-Βλέπετε, εγώ Μακαριώτατε, του απάντησε ο πατήρ Γερβάσιος με την μωραΐτικη ετοιμότητά του, έχω δώσει τους μοναχικούς όρκους μου κάτω από το θόλο Βυζαντινού ναού. Του Ναού της Μονής Κερνίτσης, που οι κολώνες είναι ολόισιες…

Χαμογέλασε ο σοφός Ιεράρχης και τον αγκάλιασε. Και στην διαθήκη του, του άφησε εις ανάμησιν έναν επιστήθιο σταυρό με τον συμβολισμό του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…».

Εμείς θα θυμόμαστε πάντα τον Παππούλη της Πάτρας με σεβασμό και αγάπη. 

ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ
 ΟΠΙΣΘΕΝ  ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ

ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ  

ΣΤΑ ΣΥΧΑΙΝΑ ΠΑΤΡΩΝ