ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΔΕΣ!

Η απόφαση της ΟΛΜΕ να προτείνει απεργία των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις, όπως βέβαια και η προληπτική επιστράτευση πυροδότησαν ακραίες και αλληλοσυγκρουόμενες αντιδράσεις. Στις αριστερές ιστοσελίδες αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία να ανατραπεί «το μνημονιακό καθεστώς». Ενας ευφάνταστος αρθρογράφος μάλιστα προτείνει στους μαθητές να καταλάβουν τα σχολεία, στους ταξιτζήδες και στους... ποδηλάτες να τα προστατεύουν από την αστυνομία, στους δημοσιογράφους της ΕΡΤ να μποϊκοτάρουν τη μετάδοση των θεμάτων, στους καλλιτέχνες να ετοιμάσουν μεγάλες συναυλίες και βέβαια στους συνδικαλιστές να παραλύσουν τη χώρα! Στον αντίποδα, ήδη στο Ιντερνετ φτιάχτηκε ομάδα εθελοντών - επιτηρητών με 800 συμμετοχές προκειμένου να περιφρουρηθούν και να γίνουν κανονικά οι εξετάσεις.

Αν τα παίρναμε τοις μετρητοίς, θα πίστευε κανείς ότι έχουμε την ελληνική εκδοχή της Γενικής Απεργίας του 1926 που συγκλόνισε την Αγγλία και τελικά έσπασε, αφού πρώτα ομάδες εθελοντών είχαν αναλάβει να διασφαλίσουν τη λειτουργία στοιχειωδών υπηρεσιών. Απέχουμε πολύ βέβαια. Συν τοις άλλοις γιατί από τις εκλογές και μετά η πλειονότητα του κόσμου -ενδεχομένως και η πλειονότητα των καθηγητών- δείχνει να μην είναι καθόλου διατεθειμένη να πάρει μέρος σε κινητοποιήσεις και πολύ περισσότερο να αποτελέσει το πρόσχημα για την επανάληψη επεισοδίων όπως πέρσι που κάηκε το κέντρο.

Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι η χώρα λειτουργεί όλο και πιο πολύ μέσα από τη λογική έκτακτων μέτρων. Εκτακτων μέτρων στη Βουλή, όπου το νομοθετικό έργο γίνεται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που εγκρίνονται στη συνέχεια με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Και έκτακτων μέτρων στην κοινωνία: επιστράτευση των ναυτεργατών, επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό και τώρα επιστράτευση των καθηγητών στα σχολεία.Στη συγκεκριμένη απεργία υπάρχουν ασφαλώς σκοτεινά σημεία. Οπως για παράδειγμα η υποψία ότι η ΟΛΜΕ επιδίωξε κατά κάποιο τρόπο την επιστράτευση γιατί γνώριζε ότι η πρότασή της για απεργία θα προκαλούσε αντιδράσεις και μεταξύ των καθηγητών. Κι ακόμα ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) κάνουν επίδειξη αδιαλλαξίας εν όψει του συνεδρίου τους το καλοκαίρι. Από την άλλη πλευρά πάλι πολλοί αναρωτιούνται γιατί έπρεπε να ανακοινώσει τώρα η κυβέρνηση την αύξηση των ωρών διδασκαλίας.

Ομως αυτά είναι δευτερεύοντα. Η ουσία είναι ότι στις σημερινές συνθήκες η κυβέρνηση εκτιμά -φοβούμαι δικαίως- ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να μας γυρίσουν πίσω στο κλίμα του 2011 ή του 2012. Ετσι οι επιλογές της και οι επιλογές όλων όσοι πιστεύουν στην ανάγκη να πετύχουμε τους στόχους που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους, προκειμένου να βγούμε από το Μνημόνιο, είναι λίγο-πολύ υποχρεωτικές. Με δεδομένο βέβαια ότι η οικονομία κινείται ακόμα στην κόψη του ξυραφιού και ότι κάθε ανατροπή -ας πούμε η αναβίωση της αμφιβολίας για το αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει ή ένα νέο χτύπημα στον τουρισμό- θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκτροχιασμό.

Μέχρι σήμερα, με την αποφασιστικότητα που έχει δείξει ο κ. Σαμαράς, φαίνεται ότι το έχει πετύχει και μάλιστα με ελάχιστο πολιτικό κόστος - ίσως και με πολιτικό όφελος, αν κρίνουμε από τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Μην τρέφουμε αυταπάτες ωστόσο. Τέτοιου είδους νίκες μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχθούν πύρρειες. Οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι οι έκτακτες διαδικασίες και τα έκτακτα μέτρα προβλέπονται στο Σύνταγμα ακριβώς για έκτακτες συνθήκες, όπως αυτές που ζούμε σήμερα. Καμιά κυβέρνηση όμως δεν κέρδισε εκλογές με τον τσαμπουκά. Κι η γραμμή που χωρίζει τις δύο εκδοχές είναι πιο λεπτή απ' ό,τι νομίζουμε!