ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Αν η κρίση ανεργίας, που στους νέους ξεπερνά το 60%, ήταν ένα ελληνικό φαινόμενο ή, εν πάση περιπτώσει, μια επίπτωση της λεγόμενης «ελληνικής τραγωδίας» στη χώρα μας, τότε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με μέτρα όπως αυτά που προτείνει ο γερμανογαλλικός άξονας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ανεργία σε εξωφρενικά επίπεδα θα μπορούσε πλέον να χαρακτηριστεί δομικό στοιχείο της ευρωζώνης· μια περισπούδαστη απόδειξη της αποτυχίας του όλου εγχειρήματος της οικονομικής και νομισματικής ένωσης στην Ευρώπη.

Η ανεργία που δημιουργήθηκε από τις λανθασμένες πολιτικές του Βερολίνου και την εμμονή της γερμανικής ελίτ να υποβαθμίζει τις επιπτώσεις της ύφεσης και της ανεργίας, σε μία ούτως ή άλλως μη ανταγωνιστική απέναντι στις αυτοκρατορίες της BRIC Ευρώπης, δεν μπορεί να ανατραπεί με επιδόματα. Γιατί ουσιαστικά αυτό που λένε ως «new deal» Παρίσι και Βερολίνο είναι μια επιστροφή στη φεουδαρχία, με εργαζομένους και ανέργους να έχουν περίπου τις ίδιες αποδοχές, από 300 έως 600 ευρώ στην πλειονότητά τους και με κίνητρα κάποιος νέος των μέσων και των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων να επιλέξει την ανεργία παρά την εργασία-δουλεία.

Στην Ελλάδα, όπου ολόκληρο το πελατειακό κράτος και το σύστημα εξουσίας για δεκαετίες βασίστηκαν στα επιδόματα και στη ρουσφετολογική αντίληψη για τη ζωή, γνωρίζουμε πολύ καλύτερα από τους Γερμανούς και τους Γάλλους πού οδηγούν όλα αυτά: στην αποβιομηχάνιση, στον στασιμοπληθωρισμό, στη διαφθορά, στη μετριοκρατία. Η Ευρώπη της ύφεσης και της ανεργίας δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών του φθινοπώρου, όποια και αν είναι η στρατηγική που θα ακολουθήσει η Καγκελαρία την επόμενη μέρα στην ευρωπαϊκή της πολιτική.

Η έξοδος από την ύφεση και η δομική ανάκαμψη που θα περιορίσει την ανεργία δεν μπορεί να προκύψουν σε επίπεδο ευρωζώνης ή Ενωσης, γιατί πολύ απλά η κάθε χώρα έχει διαφορετικά πλεονεκτήματα και τομείς αιχμής από την άλλη για να αξιοποιήσει και να φέρει ανάπτυξη. Αν όλες οι χώρες έχουν τις ίδιες νόρμες να ακολουθήσουν, ανάλογα επιτόκια και φορολογία, με κεντρικό σχεδιασμό από το Βερολίνο και το «κλαμπ των ισχυρών» του ευρώ, ολόκληρη η ευρωζώνη θα μείνει εδώ στη «ζώνη του λυκόφωτος», με τους οικονομικούς εθνικισμούς να γιγαντώνονται και τις κοινωνικές εξάρσεις να κυριαρχούν.

Η ευρωζώνη ήταν από την αρχή ένα λάθος. Βασίστηκε στη δεινότητα της λεγόμενης, μυθολογικά, «ατμομηχανής της Ευρώπης», υπονοώντας ως τέτοια τη Γερμανία. Η στρατηγική του Βερολίνου και του Ράιχ είναι πάντα η ίδια: εσωστρεφής, αναζητά ζωτικό χώρο εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας, θέλοντας να ισοπεδώσει έθνη και λαούς για να χτίσει τη Μεγάλη Γερμανία. Τα πράγματα είναι απλά. Το λάθος του Μεσοπολέμου, που, αντί για Νέα Ρώμη, οδήγησε στη μεγαλύτερη ανθρωποθυσία της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να διορθωθεί με τη μεταψυχροπολεμική νέα Ευρώπη, που ακολουθεί την ίδια διαδρομή με τότε, μόνον που, αντί για στρατούς και στρατηγούς, έχουμε dealing rooms και τραπεζίτες. Η Ευρώπη ως ζώνη θα πρέπει να διαλυθεί εγκαίρως, προτού γεννήσει επιπλέον άσκοπες ανθρωποθυσίες.