ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Μέχρι πρότινος η Τουρκία βαυκαλιζόταν είναι ως η «ειρηνική νήσος» της Μέσης Ανατολής. Αυτές τις μέρες όμως τούρκοι πολίτες χάνουν τις ζωές τους από χειροβομβίδες και βλήματα όλμων που προέρχονται από προβοκάτσια. Ταυτόχρονα δημιουργούνται διπλωματικές αψιμαχίες με την Ρωσία, το Ιράν και το Ιράκ. Ο αρχηγός της τουρκικής αντιπολίτευσης πρόσφατα χαρακτήρισε τον υπουργό εξωτερικών Νταβούτογλου «πανύβλακα» αναφορικά με τις ενέργειές του στο θέμα της Συρίας. Φαίνεται όμως ότι τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα από έναν υπουργό ή την ίδια την Τουρκία. Η Τουρκία βρίσκεται στο επίκεντρο του σεισμού που ταρακουνάει την Μέση Ανατολή. Η σύγκρουση στην Συρία διχάζει όλη την περιοχή σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα και η Τουρκία αδυνατεί να παίξει τον ρόλο του διαιτητή που τόσο θα ήθελε σύμφωνα με το δόγμα Νταβούτογλου.

Η χώρα πλέον δεν ισορροπεί μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά βρίσκεται κατ' ευθείαν στο μέτωπο του πολέμου. Το δόγμα Νταβούτογλου  «μηδέν προβλήματα» με τους γείτονες έπαψε να ισχύει . Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εφαρμόσουν στη Μέση Ανατολή  διπλωματία ανοικτών οριζόντων και να γίνουν ένας αξιόπιστος εμπορικός εταίρος με όλους τους γείτονες. Για πρώτη φορά η Τουρκία είχε μια πραγματική περίοδο ειρήνης με τα γειτονικά της κράτη. Με την Συρία είχαν φτάσει στο σημείο το 2008 ο τούρκος πρωθυπουργός να κάνει κοινές διακοπές με τον Ασσάντ στην Αλικαρνασσό.  Αλλά και με το Ιράκ, Ιράν και την Ρωσία οι σχέσεις συσφίχτηκαν με αγωγούς πετρελαίου, κατάργηση βίζας και προσωπικές φιλίες.

Ξαφνικά όμως εμφανίστηκε η  «αραβική άνοιξη» και η Τουρκία κατά διαταγή των Αμερικανών πήρε το μέρος των αράβων μισθοφόρων - ανταρτών. Στην Αίγυπτο και την Λιβύη μετά  την επικράτηση των  ανταρτών  κέρδισε σε φήμη και επικροτήθηκε για την στάση της από τους ακραίους σουνίτες ισλαμιστές. Η ανατροπή ήρθε με τον πόλεμο  στην Συρία. Ο Ερντογάν συγκρούσθηκε σφοδρά με τον Ασσάντ  γιατί ο τελευταίος δεν θέλησε να «μεταρρυθμίσει»  το καθεστώς του σύμφωνα με τις επιταγές των Αμερικανών και των Τούρκων. Μετά από αυτά ο Ερντογάν άρχισε να ελπίζει σε μία γρήγορη πτώση του Ασσάντ,  διαπράττοντας  ακόμη και αιματηρές προβοκάτσιες εναντίον του ιδίου του λαού του. Αλλά η Συρία δεν είναι Λιβύη, όπου μία αλλαγή καθεστώτος  έχει  ενδοχώριες κυρίως επιπτώσεις. Η προδοσία του Ερντογάν στον Καντάφι είχε μικρό τίμημα, η προδοσία στον Ασσάντ θα έχει πολύ υψηλό τίμημα.

Η Συρία είναι το κεντρικό κράτος της Μέσης Ανατολής. Σ' αυτό το κράτος έχουν συμφέροντα οι Ιρανοί, οι οποίοι θέλουν πάση θυσία να το διατηρήσουν ως σύμμαχο για να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στην Μεσόγειο, να είναι σε θέση να αντιταχθούν στην απαίτηση του Ισραήλ για κυριαρχία στην περιοχή και να μπορούν να αποτρέπουν την επιρροή στην περιοχή της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας. Οι Ιρανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν επικρατήσουν στην Συρία οι σουνίτες ισλαμιστές, τότε διπλωματικά και στρατιωτικά η κατάσταση γι' αυτούς γίνεται επικίνδυνη.

Οι Ρώσοι με την μεγάλη ναυτική τους βάση στην Tarτus στα παράλια της Συρίας στην Μεσόγειο  φοβούνται ακριβώς το ίδιο. Έτσι από την μία πλευρά έχουμε τους σχεδιαστές της σουνιτικής ισλαμικής ανταρσίας Αμερικανούς μαζί με τους Τούρκους, τους Σαουδάραβες και τους Ισραηλίτες  και από την άλλη Ιρανούς και Ρώσους. Σ' αυτόν τον νέο πόλεμο δεν μπορεί ουδείς να νίψει τας χείρας του και να το παίξει διαμεσολαβητής, μία προσφιλής τακτική της τουρκικής διπλωματίας. Δεν είναι μία σύγκρουση μεταξύ σιιτών και σουνιτών, δεν είναι μία θρησκευτική ή ιδεολογική διαμάχη που διχάζει την Μέση Ανατολή. Είναι ένας πόλεμος για γεωπολιτική  εξουσία όπου συγκρούονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ με αυτά της Ρωσίας και του Ιράν για  υπεροχή  στον αραβικό κόσμο.