Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΛΗ!

Υπό το άγχος της αυστηρής επιθεώρησης της τρόικας και υπό το δυσβάσταχτο βάρος της κυπριακής κρίσης, οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης συσκέπτονται σήμερα με τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, αναζητώντας μεθόδους διασφάλισης των εσόδων του Προϋπολογισμού. Στο 10μηνο, περίπου, που έχει μεσολαβήσει από τη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός έχει πετύχει, στηριζόμενος στις τεράστιες θυσίες των πολιτών, να σταθεροποιήσει την κατάσταση στο εσωτερικό και να αποκαταστήσει, σε σημαντικό βαθμό, την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Το θετικό ισοζύγιο, για πρώτη φορά από το Μνημόνιο του Μαΐου 2010, πιστώνεται και στη στήριξη των δύο άλλων κομμάτων που αποδέχονται τη χρησιμότητα του κυβερνητικού κορμού με στελέχη της Ν.Δ.

Ο κ. Κουβέλης, με πείρα από τη συγκυβέρνηση του 1989 και με την εξαίρεση ορισμένων υπεκφυγών κατά την ψήφιση νομοσχεδίων, δεν σαγηνεύεται από την εξουσία και αποδεικνύει την ικανότητα επιβίωσής του δίπλα στον (τέως ορμητικό) ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ο κ. Βενιζέλος εξακολουθεί να διψά για εξουσία. Χωρίς να αρκείται στη (διατηρούμενη) ΠΑΣΟΚική κυριαρχία στον κρατικό μηχανισμό και χωρίς να συνειδητοποιεί ότι, λόγω των λαθών του ιδίου και του κόμματός του, είναι -για τα καλά- καταδικασμένος κάπου μεταξύ τέταρτης και πέμπτης θέσης στη λαϊκή απήχηση.

Όμως ήρθε η ώρα οι κυβερνητικοί εταίροι να αποδεχθούν, κατά τη σημερινή σύσκεψη, ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει επείγοντα ζητήματα εθνικής στρατηγικής. Δεν μιλάμε πλέον μόνο για το ευρώ! Η χώρα έχει εισέλθει σε έναν νέο ιστορικό κύκλο και η πρόσθετη ευθύνη των κυρίων Βενιζέλου και Κουβέλη είναι να ανταποκριθούν στις μεγάλες απαιτήσεις των καιρών. Γιατί, λες και χρειαζόταν απόδειξη ότι οι κρίσιμες διπλωματικές και - ο μη γένοιτο - ένοπλες μάχες διεξάγονται, ανά τους αιώνες, για τις βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, η Τουρκία απειλεί, ανοιχτά πια, για τα ενεργειακά κοιτάσματα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο.

Η εκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών ξεφεύγει από τις ευφάνταστες θεωρίες, εξελίσσεται σε σκληρή, χειροπιαστή πολιτική πραγματικότητα και αναδεικνύεται σε εθνική μάχη. Για ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο και για μια εντυπωσιακή πορεία ανάπτυξης, καθώς (όσο κι αν χρειάζονται ακόμα αρκετά χρόνια) βρισκόμαστε ενώπιον μιας μοναδικής ευκαιρίας ανασυγκρότησης και προόδου. Διανύοντας ήδη την τέταρτη δεκαετία εντός της Ε.Ε. και ανεξάρτητα από την κρίση του ευρώ, η Ελλάδα χρειαζόταν, έτσι κι αλλιώς, να κάνει το επόμενο εθνικό άλμα!

Η πορεία θα είναι εύκολη; Ασφαλώς όχι, καθώς η Αγκυρα ήταν δεδομένο ότι θα προκαλούσε εμπόδια στην άσκηση των ελλαδικών και κυπριακών δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες. Η αξιοποίηση θα είναι γρήγορη; Και πάλι όχι, αφού ούτε τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά μέσα έχουν ακόμα συμβάλει σε οριστικά συμπεράσματα για τις ακριβείς συντεταγμένες, το βάθος και, κυρίως, το κόστος εμπορικής αξιοποίησης των φημολογούμενων ποσοτήτων υδρογονανθράκων. Και μόνο η ένταση όμως των τουρκικών αντιδράσεων, πριν καν εκτιμηθούν τα μελλοντικά κέρδη, αποδεικνύει το μέγεθος της εθνικής ευκαιρίας.