ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΕΣ... ΕΥΘΙΞΙΕΣ

Κατόπιν ενδελεχούς ανάλυσης των στοιχείων και μελέτης των εκατέρωθεν συμπεριφορών μπορώ μετά βεβαιότητος σας μεταφέρω το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε: το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς ανάγεται στην ιδιαίτερη ευθιξία ημών των κεντροαριστερών. Οι οποίοι μπορεί ενίοτε να καταπίνουμε την κάμηλο, ωστόσο σε ζητήματα ιδεολογικής καθαρότητας, ηθικής και κυρίως πρωτοκόλλου δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.

Την εντύπωσή αυτή ενίσχυσαν οι αντιδράσεις που διαπιστώνουμε στην πρόταση του κ. Βαγγέλη Βενιζέλου προς τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και τις λοιπές κεντροαριστερές κινήσεις για συνεργασία. Έχουμε και λέμε:

Αντίδραση πρώτη: δεν είμαστε συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ. Που πάει να πει γιατί μας καλεί για διάλογο στα πλαίσια των προσυνεδριακών διαδικασιών - θέλει να μας καπελώσει.

Αντίδραση δεύτερη: είναι επικοινωνιακό τρικ. Που πάει να πει ότι ο κ. Βενιζέλος κάνει την πρόταση πιεζόμενος ίσως από στελέχη του που θέλουν τη συνεργασία, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να την κάψει. Αν την εννοούσε, θα την έκανε διακριτικά και όχι δημόσια, λαμβάνοντας υπόψη τις ευαισθησίες του χώρου.

Στις αντιδράσεις αυτές θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστούν οι ενστάσεις που κατά καιρούς διατυπώνονται από διάφορα στελέχη, ήτοι:

Ένσταση πρώτη: ποιος, ο Βενιζέλος; Που πάει να πει ότι δεν μπορούμε να συνομιλήσουμε με τον πολιτικό που φέρει ευθύνες - ανάμεσα σε άλλα - για τη λίστα Λαγκάρντ.

Ένσταση δεύτερη: ποιο, το ΠΑΣΟΚ; Που πάει να πει ότι με ένα κόμμα το οποίο έχει περιπέσει σε τόσες αμαρτίες δεν μπορούμε να συνομιλήσουμε αν δεν κάνει στοιχειωδώς την αυτοκριτική του.

Ένσταση τρίτη: ποιους, τους δεξιούς; Που πάει να πει ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε έναν διάλογο αν δεν έχει ένα σαφές αριστερό στίγμα που θα μας διαφοροποιεί από τη Νέα Δημοκρατία.

Ένσταση τέταρτη: ποιους, αυτούς; Που πάει να πει -η ένσταση αυτή δεν γίνεται από τη ΔΗΜΑΡ αλλά από ανεξάρτητους του χώρου- ότι στο «νέο» δεν μπορεί να μετέχουν όσοι πολιτικοί φέρουν ευθύνες για τη σημερινή κρίση.

Αναλύοντας τις επιμέρους ενστάσεις μπορεί κανείς να βρει πολλά δίκια και άλλες τόσες απαντήσεις, ωστόσο, που εν μέρει τουλάχιστον τις ακυρώνουν. Όμως η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Το ζητούμενο είναι αν κάποιοι πιστεύουν ότι ο χώρος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανασυγκροτηθεί πολιτικά.

Αν ναι, τότε ο διάλογος έχει αργήσει. Γιατί, βέβαια, το ζητούμενο δεν είναι απλώς να συμπαραταχθούν κόμματα και πρόσωπα - αυτό μπορεί να γίνει και προεκλογικά - αλλά να υπάρξει ένα εναλλακτικό και κυρίως ρεαλιστικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση.

Και αυτό θα απαιτήσει χρόνο και σοβαρές συζητήσεις όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων ή των ειδικών, αλλά και με την εμπλοκή των δυνάμεων της κοινωνίας που θα το στηρίξουν.

Με άλλα λόγια, όποια και αν πιστεύει κανείς ότι είναι τα κίνητρα του κ. Βενιζέλου, η πόρτα που άνοιξε πρέπει να μείνει ανοιχτή. Γιατί είναι, άλλωστε γνωστό, πως όποιος συνέχεια κοσκινίζει, στην πραγματικότητα δεν θέλει να ζυμώσει!