«ΤΕΤΟΙΕΣ ΩΡΕΣ...»

Με τα χρόνια έχουμε πειστεί ότι τα περισσότερα πράγματα στην πολιτική δεν έχουν να κάνουν με αρχές, ιδεολογίες, πεποιθήσεις ή γνώσεις. Εχουν να κάνουν με την απλή λογική. Ας πούμε ότι ο νόμος περί απεργιών που έχουμε δεν είναι ο σωστότερος της υφηλίου, να το δεχτώ. Ας πούμε ότι θα ήταν χρήσιμες κάποιες τροποποιήσεις, καμία αντίρρηση - άλλωστε, από το 1982 που ψηφίστηκε έχουν περάσει τριάντα ένα χρόνια!..

Ποιος λογικός άνθρωπος όμως μπορεί να θεωρεί ότι εκείνο που χρειάζεται σήμερα η χώρα, μέσα στο κλίμα κοινωνικής έντασης που ζει, είναι να ανοίξουμε κουβέντα για το απεργιακό δίκαιο; Και ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ότι αυτό που λείπει στην κυβέρνηση είναι άλλη μια αφορμή για καβγά; Για λόγους απλής λογικής λοιπόν ομολογώ ότι η πρόθεση του υπουργείου Εργασίας να θέσει σε «διαβούλευση» το ενδεχόμενο αλλαγών στον νόμο για τις απεργίες με ξεπερνάει.

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια! Τη στιγμή δηλαδή που η συμπολίτευση κατηγορείται πως με τις αλλαγές στα εργασιακά που ψηφίστηκαν στα Μνημόνια ΙΙ και ΙΙΙ λειτουργεί περίπου ως «βαποράκι» των εργοδοτικών συμφερόντων, έρχεται επιπροσθέτως να ανακινήσει και θέμα απεργιών. Το επόμενο βήμα θα είναι να γραφτούν απευθείας στον ΣΕΒ. Θέλω να ελπίζουμε ότι η ανακίνηση του θέματος ήταν απλώς μια άστοχη ενέργεια και όχι μια βλακώδης επιδίωξη. Το βέβαιο είναι ότι την τελευταία τριετία, λόγω της τρόικας και των Μνημονίων, η χώρα έχει μπατάρει απολύτως προς την πλευρά των επιχειρηματικών συμφερόντων. Εις βάρος της μισθωτής εργασίας.

Αυτό συντελέστηκε μέσα από το εφεύρημα των «μεταρρυθμίσεων» - οι περισσότερες από τις οποίες δεν είναι παρά εργοδοτικά ρουσφέτια... Το ζητούμενο πλέον και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο πολιτικής είναι να αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία - όχι να μπατάρουμε και άλλο!.. Να επιστρέψουμε δηλαδή στις συλλογικές συμβάσεις, στον ελεύθερο κοινωνικό διάλογο, στην επεκτασιμότητα, στη διαιτησία, στις αποζημιώσεις και σε όλα όσα έχουν μονομερώς καταργηθεί.

Αν τώρα κάποιοι ονειρεύονται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «παράδεισο επιχειρηματικής ασυδοσίας» μάλλον λάθος χώρα έχουν στο μυαλό τους. Και αν κάποιοι προσφέρονται να τους διευκολύνουν μάλλον την πολιτική αυτοκτονία τους οργανώνουν. Διότι το πολιτικό ζητούμενο των προσεχών ετών είναι ένα, προφανές και απολύτως αυτονόητο: η αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας που έχει διαταραχθεί. Οποιος το διατυπώσει πειστικά θα κερδίσει με περίπατο τις επόμενες εκλογές. Και όποιος το κατορθώσει θα αναδειχθεί στην ηγεμονική πολιτική δύναμη της επόμενης δεκαετίας. Ολα τα υπόλοιπα είναι ανέμελες ασκήσεις ευθανασίας όσων δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους.