10 Οκτωβρίου, 2012

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»


Από την Κύπρο που ευρίσκετο ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, με αφορμή τα εγκαίνια της Εβδομάδας Πολιτισμού και Βιβλίου, την οποία διοργάνωσε η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, ο Μακαριώτατος Αλβανίας κ. Αναστάσιος στην ομιλία του μεταξύ άλλων είπε:

«Με ιδιαίτερη συγκίνηση και δοξολογία στον Θεό βρίσκομαι ανάμεσά σας, σήμερα, σ’ αυτή τη μεγάλη ημέρα που γιορτάζουμε όλους τους αγίους που ακτινοβόλησαν και λάμπρυναν με την ζωή τους και το έργο τους όχι μόνο την Κύπρο, αλλά και γενικότερα όλη την οικουμένη», ανέφερε, για να τονίσει, ακολούθως, ότι «η εποχή μας είναι τόσο θολή και ταραγμένη και ένα θέμα, το οποίο μας απασχολεί όλους είναι η οικονομική κρίση. Θα ’θελα, λοιπόν, να περιορίσω τις σημερινές σκέψεις σ’ αυτό το θέμα», και συνέχισε:
  
«Ο σεβασμός προς το ανθρώπινο πρόσωπο αντικαταστάθηκε από τη δεσποτεία απροσώπων θεσμών και δυνάμεων. Ο τονισμός της ελευθερίας του ανθρώπου υποχώρησε, δίνοντας έμφαση στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Έτσι, από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανωνύμων εμπόρων του χρήματος, που ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, οι οποίοι είναι γνωστοί ως «αγορές».

Αυτές αυτονομούν το χρήμα σαν αφηρημένη «λογιστική» αξία και το εμπορεύονται». Μίλησε, ακόμη, για τους «πολυσυνθέτους δαιδάλους της παγκοσμιοποιήσεως που έχουν δημιουργηθεί, τις νέες δομές του χρηματοπιστωτικού συστήματος μιας «εικονικής οικονομίας» που κανείς κρατικός ή άλλος πολιτικός θεσμός δεν ελέγχει. Αντιθέτως, οι αποφάσεις των αγνώστων αυτών παραγόντων που δρουν με καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία σε εξαθλίωση».

«Η αδικία σε παγκόσμιο επίπεδο», παρατήρησε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Αναστάσιος «κορυφώνεται στο γεγονός ότι το 20% του πληθυσμού του πλανήτη, που ζει στις πλούσιες χώρες καταναλώνει το 80% του πλούτου της γης. Συγχρόνως», υπογράμμισε, «η οικονομική αυθαιρεσία, η διαφθορά, η αδικία και η αναλγησία, που άνθησαν με όποιο οικονομικό μοντέλο και αν επεβλήθηκε – καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό-, έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων στην κοινωνική περιθωριοποίηση και εν πολλοίς στην εξαθλίωση».

Καταλόγισε παράλληλα ευθύνες και στην Εκκλησία και το πλήρωμά της για «ασυνεπή προς τις αρχές του Ευαγγελίου στάση, με τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή τους στην αδικία και την κοινωνική διαφθορά» και τόνισε ότι «στην οδυνηρή αυτή οικονομική κρίση, η Εκκλησία δεν μπορεί να μείνει απλός θεατής. Είναι υποχρεωμένη να αρθρώσει με σθένος λόγο προφητικό». Για τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην κρίση σημείωσε, επίσης, ότι «η αυτοκριτική δεν αρκεί.

Ούτε ο ρόλος της Εκκλησίας επιτρέπεται να περιορισθεί σε περιγραφές πού στηλιτεύουν αόριστα τους παραβάτες» Αντίθετα, όπως τόνισε, πρέπει «ο προφητικός της λόγος, χωρίς περιστροφές, να καλεί σε μετάνοια. Για πολλούς συγχρόνους, η λέξη "μετάνοια" ηχεί πολύ θρησκευτική, παρωχημένη. Εν τούτοις, παραμένει διαχρονικά επίκαιρη και επαναστατική, από τότε που την ανέδειξε πυρήνα του Ευαγγελίου Του ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός».

Ο Μακαριώτατος πρόσθεσε, ακόμη, ότι «η σύγχρονη οικονομική κρίση, παρά την οδύνη και την αμηχανία που έχει προκαλέσει σε εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο των υπανάπτυκτων όσο και των ανεπτυγμένων κρατών, δίνει μια εξαιρετική δυνατότητα για διορθωτικές αλλαγές σε κρίσιμους τομείς της παγκόσμιας, της εθνικής και προσωπικής μας ζωής. Οι χριστιανοί καλούμεθα να πρωτοστατήσουμε στις περιπτώσεις του ρατσισμού και της βίας».

«Άμεσο χρέος μας», υπογράμμισε τέλος «είναι να στηρίξουμε την ελπίδα και την αντοχή των μελών μας και των λαών μας, και με ειλικρινή σεβασμό στην αξία του κάθε ανθρωπίνου προσώπου και του κάθε έθνους, να αγωνισθούμε για τη δίκαιη υπέρβαση της οικονομικής κρίσεως, για μια ουσιαστική αλληλεγγύη μέσα στην κοινωνία μας και μεταξύ των λαών της οικουμένης».«Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη σήμερα. Αλληλεγγύη με αυτοθυσία και θάρρος και χαρά. Μην χάσουμε το χαμόγελό μας σ’ αυτές τις μέρες, που είναι κάπως σκοτεινές και συννεφιασμένες.

Όταν ο Χριστός είναι κοντά μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Είναι μια εμπειρία, που για αιώνες την έχουμε ζήσει εμείς οι Έλληνες και την οποία πρέπει να ξαναζήσουμε όσο μπορούμε με περισσότερο θάρρος και περισσότερο φως στα μάτια, στην καρδιά μας, την ώρα που μιλάμε και την ώρα που σιωπούμε», επεσήμανε εμφαντικά, ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας, ολοκληρώνοντας τον λόγο του.

ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ» ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ 
ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Στα Ιεροσόλυμα πράγματι συνέβησαν απαράδεκτα γεγονότα, που αμαύρωσαν την Ιερότητα της παγκόσμιας αποστολής της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Και τούτο γιατί δεν τηρήθηκαν πιστά οι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές διατάξεις των θείων Αποστολικών, Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, και των αγίων Πατέρων.

Όσοι μίλησαν και έγραψαν και συνεχίζουν ακόμη να ομιλούν και να γράφουν για τα γεγονότα αυτά, είναι εντελώς έξω και πέρα από τις Θεόπνευστες διατάξεις του Εκκλησιαστικού Συντάγματος, δηλαδή του Κανονικού Δικαίου αυτής της Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδοξίας που εξασφαλίζει την εσωτερική Διοίκηση και Τάξη των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και των σχέσεων μεταξύ τους.

Όλοι αυτοί που μιλάνε και γράφουν, διογκώνουν τα γεγονότα είτε για ίδιους λόγους και απώτερους κρύφιους σκοπούς είτε τα εξετάζουν από καθαρώς νομικίστικη πλευρά και πολιτική σκοπιμότητα, με αποτέλεσμα να τα περιπλέκουν έτι περισσότερον.  Και ύστερα από αυτά, τα σοβαρά Κανονικά ατοπήματα, που συνέβησαν στα Ιεροσόλυμα, θα περίμενε κανείς να τα επιλύσει η «Πανορθόδοξος Σύνοδος», εκεί στο Φανάρι, εφαρμόζοντας βέβαια πιστά τους θεόπνευστους Θείους και Ιερούς Κανόνες. Όμως, συνέβη αυτό πράγματι, ή τα πράγματα περιεπλάκησαν ακόμη περισσότερον; Ας εξετάσουμε λοιπόν εις βάθος το θέμα.

α.)Η Πανορθόδοξος Σύνοδος συνεκλήθη για να διαβουλευθούν οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να βρουν μιά Κανονική λύση, προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στα Ιεροσόλυμα (= τη Μητέρα των Εκκλησιών ). Όμως, τελικά κατέληξε σε μιά αντικανονικότητα, επί των Ιερών Κανόνων.

Ζήτησαν από έναν προκαθήμενο (=Πατριάρχη) Ορθοδόξου Εκκλησίας, συσκεπτόμενο μέλος της «Πανορθοδόξου Συνόδου», να παραιτηθεί, παρότι όφειλαν να γνωρίζουν, ότι παραίτηση Ιερωμένου, οι Ιεροί Κανόνες, ούτε προβλέπουν ούτε επιτρέπουν, κατά σαφή απόφαση της Γ' Οικ. Συνόδου ότι, «παραιτήσεις ου χρη δέχεσθαι... ει γαρ' εισίν άξιοι του λειτουργείν. έστωσαν εν τούτο», ει δε ανάξιον μη από παραιτήσεων εξίστωσαν, κατεγνωσμένοι δε μάλλον επί πράγμασι...»(σχόλια των μεγάλωνΚανονολόγων Ζωναρά, Βλαστάρη, και Αριστηνού, στην Επιστολή της Γ' Οικ. Συνόδου, προς Σύνοδον Παμφυλίας, «ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ» Γ. ΡΑΛΛΗ - Μ. ΠΟΤΛΗ,τόμ. Β', σελ. 206-215, πρβλ. ΠΗΔΑΛΙΟΝ Αγ. Νικόδημου, εκδ. ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 178-182).

Οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών (ουσιαστικά 8 προς 7), εζήτησαν όλως αντικανονικώς και ίσως «ελαφρά τη συνειδήσει», το σαφώς απαράδεκτο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, την  «αυτοκαθαίρεση» του Πατριάρχη προκαθημένου της Μητέρας των Εκκλησιών, των Ιεροσολύμων, αν είναι δυνατόν!! Νομίζω, ότι η απόφαση αυτή του Φαναρίου, αγγίζει τα όρια γνωστής, αλήστου μνήμης δίκη, «Ληστρικής Συνόδου».

β.)Αποφάσισαν την διαγραφή από τα Ορθόδοξα «Δίπτυχα», ενός συσκεπτόμενου μέλους της «Πανορθοδόξου Συνόδου!». Ένας Ιερωμένος, τότε και μόνον, διαγράφεται από τα Ορθόδοξα «Δίπτυχα», όταν υποπέσει σε αίρεση, ή όταν καθαιρεθεί δικαίως, «δι' αποδεδειγμένα Κανονικά παραπτώματα».

γ.)Επικαλέστηκαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ το είχαν ήδη προλάβει, και είχαν προαποφασίσει, πριν και από την διαβούλευση για την εξεύρεση λύσης, τον σφαγιασμόν ενός μέλους της ελλιπούς Πανορθοδόξου Συνόδου, τον κυρίαρχο Πατριάρχη Ιεροσολύμων.

δ.)Η Σύνοδος, όλως αντικανονικώς συνετάχθη και συνεφώνισε, πλήρως, με τους συνωμότες, και αναπόδεικτα στραφέντες κατά του «ΠPΩTOY», αδιαφόρησε πλήρως έναντι των Θείων και Ιερών Κανόνων, και των Κανονικών Απο­φάσεων που όφειλε να λάβει υπόψη της η Σύνοδος, ειδικώς, για το εν λόγω θέμα, με αποτέλεσμα, το πρόβλημα των Ιεροσολύμων, να οδηγείται σε περαι­τέρω εκτράχυνση με ανεξέλεγκτες και τραγικές ίσως θρησκευτικές εξελίξεις.
ε) Η αναφορά της Συνόδου, στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι μάλλον ατυχής, γιατί στην περίπτωση του αγίου Γρηγορίου προέκυψε σοβαρό θέμα Κανονικότητος, την οποίαν προσεπάθησε ο άγιος, να την προσπεράσει, ισχυρι­ζόμενος ότι, «ναι μεν εξελέγει Επίσκοπος Σασίμων» όμως δεν πήγε ποτέ εκεί», με αποτέλεσμα να υποπέσει σε δεύτερο βαρύτατο Κανονικό παράπτω­μα, διό και αποχώρησε για άσκηση, (ΘΗΕ. τόμ. 4ος σελ. 712-716). 
Συνεπώς, η Απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου πάσχει από ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ! και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Ειρηναίος θα μπορούσε, (ως 'Ελλην πολίτης), να προσφύγει στην Ελληνική Δικαιοσύνη, (ΣτΕ.), κατά της Διοικητικής Απόφασης  Πράξης της Πανορθοδόξου Συνόδου, αφού η ι­σχύς και πιστή εφαρμογή των Θείων και Ιερών Κανόνων, για την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και για το ΦΑΝΑΡΙ, είναι κατοχυρωμένη από το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Πολιτείας (;) (αρθρ. 3).  
Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων είναι, αν έχουν εφαρμοστεί επακριβώς οι Θεόπνευστες Διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων!! Τα όσα λέγουν ότι έγιναν, και όπως έγιναν, είναι εκτός του ισχύοντος Κανονικού Δικαίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γι' αυτό και έφτασαν τα πράγματα σ' αυτές τις απαράδεκτες ακρότητες και η αιτία βαραίνει τόσο τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αλλά και την όλως αντικανονική ενέργεια όλων των άλλων υπό τον Οικουμενικόν εκεί στο ΦΑΝΑΡΙ  περισσότερον

 ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.
Α΄ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
α)Κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες οι εκλεγέντες, Χειροτονηθέντες, και τοποθετηθέντες Ιερωμένοι, όπως ο κ. Ειρηναίος, είναι ισόβιοι, και δεν ε­πιτρέπεται παραίτηση, εκτός της σωματικής και πνευματικής, αποδεδειγμένης, αναπηρίας, γιατί «ή είναι άξιος ο Ιερωμένος, παραμένει στην θέση του, ή εί­ναι αποδεδειγμένως ανάξιος και καθαιρείται» (Επιστολή Γ' Οικ. Συν. ένθ. αν).
β)Όποιος ψηφίσει υπέρ της εκλογής κάποιου Ιερωμένου και στην συνέχεια, «εναντιωθή τη ιδία ομολογία, ή τη υπογραφή, αυτός εαυτόν αποστερήσει της τιμής (=Καθαιρείται, (Καν. 13ος Συν. Καρθαγένης).
γ)Η Συνωμοσία ή Φατρία κατά Ιερωμένου της Εκκλησίας και μάλιστα κατά του Επισκόπου - Πατριάρχη, η οποία εκκλησιαστικώς χαρακτηρίζεται «ΤΥΡΕΙΑ», τιμωρείται με καθαίρεση,(Καν. 18ος Δ' Οικ. Συν. και 34ος ΣΤ' Οικ. Συν).
δ)Η μη μνημόνευση του Πατριάρχου, του Πρώτου και του Επισκόπου ισοδυναμεί με την «πήξει ετέρου θυσιαστηρίου» και τιμωρούνται, οι τολμητίες, με καθαίρεση, (Καν. 31ος Αγ. Αποστόλων, και 14ος Α/Β' Συν).  

Από τα όσα λοιπόν, ακροθιγώς πως, έχουν αναφερθεί και αφορούν την περίπτωση του κ. Ειρηναίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες τα χαρακτηρίζουν, ευθέως, «Αηδίες οξύχολων Επισκόπων».(Καν. 5ος Α' Οικ. Συν. & 14ος Συν. Σαρδικής),
Β . ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
Έκ μέρους του Φαναρίου και των συν αυτώ, 
σχετικά με την περίπτωση του Πατριάρχη κ. Ειρηναίου: 
1)Υπέπεσαν στην Κανονική κατηγορία της «εισπήδησης» σε άλλη Αυτοκέφαλη Εκκλησία, και δη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, της Μητέρας των Εκκλησιών.
2)Ταυτίστηκαν με τους συνωμότες του κ. Ειρηναίου και καταδίκασαν «ελαφρά τη συνειδήσει(;)» τον Κυρίαρχη Πατριάρχη.
3)Προαποφασισμένοι, τον εκάλεσαν, ωσάν να ήταν υπάλληλός τους, και το εξωφρενικόν, του ζήτησαν, σε πλήρη αντίθεση με τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, να παραιτηθεί (=Δηλαδή, να αυτοκαθαιρεθεί).
4)Και ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά, ποία η αξία της σύγκλησης της...Υπερτελούς Συνόδου, και μάλιστα όλως ελλιπούς, εφ' όσον ήδη υπήρχε εκπεφρασμένη Απόφαση σε βάρος του κ. Ειρηναίου, με καταφανή καταπάτηση των Θείων και Ιερών Κανόνων;
Κατά την γνώμη μας, η πλέον σωστή και Κανονική απόφαση που θα μπορούσε να λάβει η ελλιπής, έστω, αυτή Σύνοδος, θα ήταν να εκλέξει, και να αποστείλει» αποδεκτόν «ΕΞΑΡΧΟΝ», στο Πατριαρχείον Ιεροσολύμων για τις περαιτέρω Κανονικές διαδικασίες και διευθετήσεις, και το όλον θέμα θα είχε Κανονική τελική λύση και αποδεκτή από όλους τους αντιμαχόμενους, γιατί λύση του προβλήματος των Ιεροσολύμων δεν μπορεί να υπάρξει έξω και πέρα από τις λίαν σαφείς και κατηγορηματικές  Θεόπνευστες διατάξεις των διαχρονικών Θείων και Ιερών Κανόνων, αυτής της αλάνθαστης Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. 
Οι Συμβουλές, των Αγ. Αποστόλων, προς τους Επισκόπους είναι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές: «Ταύτα και περί Κανόνων υμίν διατετάχθω παρ’ ημών, ω επίσκοποι» υμείς δε εμμένοντες μεν αυτοίς σωθήσεσθε και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ' αλλήλων αΐδιον έξετε δίκην της ανηκοΐας την προσύκουσαν τιν(ν)ύντες ». (ΒΕΠΕΣ. Τόμ. 2ος, σελ.  180).
  
Κανένας όμως, από αυτούς που εμφανίζονται σήμερα, λίαν ΟΨΙΜΩΣ δεν τόλμησε να αντιταχθεί, τότε, και να υποστηρίξει τον αδικηθέντα κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, ώστε να αποφευχθεί ή να ακυρωθεί, η αντικανονική αυτή Απόφαση της ελλιπούς Συνόδου του ΦΑΝΑΡΙΟΥ και των συν αυτώ. και να απαιτηθεί η εφαρμογή της Κανονικής ΤΑΞΗΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φανερώνουν τα βαθύτατο νόημα της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής ζωής.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ κ. ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΕΡΤΖΟ

Φραστική αλλά τεκμηριωμένη επίθεση, 
από τον Εκδότη  Ιστορικό Νίκο Μέρτζο, για την κατάργηση 
του " νίκας τοις Βασιλεύσι", από τους Ιεράρχες!

Γράφει ο κ. Μέρτζος στην Ιστοσελίδα ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο Δήμος Πειραιά, στο πλαίσιο των εορτασμών για τις νικηφόρες ναυμαχίες του 1912-1913, διοργάνωσε εκδήλωση με ομιλητή τον γνωστό δημοσιογράφο - ιστορικό Νίκο Μέρτζο, εκδότη του "Ελληνικού Βορρά" και Προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών αλλά και διατελέσαντος επί σειρά ετών, Συμβούλου του Εθνάρχη Καραμανλή αλλά και ... Κοινοτάρχη του Νυμφαίου.

Ο κ. Μέρτζος στην εμπεριστατωμένη, όντως ομιλία του έδωσε κατά τρόπο σαφή περιεκτικό και παραστατικό στο ακροατήριό του να καταλάβει ότι οι νικηφόρες αυτές ναυμαχίες των Βαλκανικών πολέμων άλλαξαν τη μορφή της Ελλάδας αφού πια μετά απ´ αυτές μπορούσαμε να μιλάμε για μία μεγάλη Ελλάδα.

Όμως το ενδιαφέρον δεν ήταν μόνον στην όντως σοφή ομιλία του κ. Μέρτζου, αλλά στην αποστροφή του κάποια στιγμή, όταν απευθυνόμενος στον παριστάμενο Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ του είπε πώς καταργήσατε ως Εκκλησία, σε ποιά ιστορική γνώση ή έστω ιστορικό άλλοθι βασιζόμενοι, το ορθόν "νίκας τοις Βασιλεύσι " (που δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της βασιλείας ως πολιτεύματος είπε) και το αντικαταστήσατε με το αδόκιμο "νίκας τοις ευσεβέσι";; Πού τα βρήκατε αυτά, αναρωτήθηκε στεντορεία τη φωνή ο κ. Μέρτζος!

Και απευθυνόμενος στον Μητροπολίτη Πειραιώς απευθυνόταν τη στιγμή εκείνη σε σύμπασα την Ιεραρχία, που κατα σύμπτωση συνεδριάζει αυτές τις μέρες. Να περιμένουμε την απάντησή της;;

Όχι ούτε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δεν απάντησε στον κ. Μέρτζο και μάλλον έδειξε ότι κατά βάθος συμφωνεί μαζί του αλλά εκτελεί και ο ίδιος εντολές της Συνόδου! Ενδεχομένως πάντως, μπορεί να δούμε μία απάντηση του Σεβ. Πειραιώς Σεραφείμ, σε μία από τις επόμενες πραγματείες του!!



ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ κ. ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΕΡΤΖΟ ΣΧΕΤΙΚΑ 
ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ  ΠΕΡΙ TOY «ΣΩΣΟΝ ΚΥΡΙΕ TON ΛAON ΣΟΥ»

To Απολυτίκιο αυτό κύριε Μέρτζο έχει άμεση σχέση με την ακολουθία της στέψης του Μ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη, ως Βασιλέα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά την νίκη του κατά του τυράννου Μαξεντίου.

 Η όλη ιστορία έχει ως εξής

Ο Μ. Κωνσταντίνος, επηρεασμένος από τη Μητέρα του Ελένη, υπερασπιζό­ταν το Χριστιανισμό, όπως και σεις ως Ιστορικός γνωρίζετε. Συγκεκριμένα: Το 312 μ.χ. ο Μ. Κωνσταντίνος με σύμ­μαχό του το Λικίνιο, και με το όραμα του ΣΤΑΥΡΟΥ που είδε με την επιγραφή, «Κωνσταντίνε, εν τούτω νίκα», κατενίκησε τον Τύραννο Μαξέντιο και στέ­φθηκε Βασιλιάς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της. Πρίν από την στέψη του, λέ­γεται, ότι έδωσε Εντολή να στολιστεί η Ρώμη, στα κυριότερα μέρη και σημεία της, ΜΕ ΣΤΑΥΡΟΥΣ, όπερ και εγένετο.

Βλέποντας ο εκεί Πάπας της Ρώμης ΣΥΛΒΕΣΤΡΟΣ την έμπρακτη αυτή στάση προς τον Χριστιανισμό του Μ. Κων­σταντίνου, παρέστη ο ίδιος στην στέψη του, και μετέβαλλε την απλή διαδικα­σία της στέψης σε Θρησκευτική Ακολουθία, και ανέγνωσε ευχή, αν όχι ακρι­βώς με αυτό το Απολυτίκιο, αλλά περίπου με αυτό, και του ευχήθηκε «να έχει πάντα νίκες κατά των επιβούλων Βαρβάρων εχθρών της Αυτοκρατορίας, και να διαφυλάττει, το διά του Σταυρού πολίτευμα».

Η Θρησκευτική αυτή Ακολουθία της στέψης φαίνεται ότι συνεχίστηκε να γίνεται, κάθε Πρωτοχρονιά στα Βασιλικά Ανάκτορα με ευχές υπέρ του Αυτο­κράτορα και της ειρήνης της Αυτοκρατορίας. Αλλά, τα χρόνια πέρασαν, κατελύθη η Βασιλεία, και τελικά επεκράτησε το Ελληνικό Πολίτευμα της Δημοκρα­τίας.  

Όμως, το Απολυτίκιο αυτό, λόγω της δύναμης του Σταυρού εισήλθε και στις εορτές του Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ, ως όπλο των πιστών κατά του κακού, «Κύριε, όπλον κατά του Διαβόλου, τον Σταυρόν Σου υμίν δέδωκας». Η συνεχιζόμε­νη όμως αναφορά του ονόματος των Βασιλέων, είχε ως αποτέλεσμα σιγά - σιγά να αρχίσουν ο πιστοί να παραπονιούνται για την αναφορά αυτή του Βασιλικού θεσμού, εντός της Θείας Λειτουργίας και των Θρησκευτικών Αγιασμών.

 Τα παράπονα αυτά των πιστών εντάθηκαν ώσπου τελικά αναγκάστηκε η Ιερά Σύνοδος να αντικαταστήσει το «νικάς τοις βασιλεύσι», με το «νίκας τοις ευσεβέσι» όπου με Εγκύκλιό της «Περί του πως ψάλλειν το «Σώσον Κύριε τον Λαό σου», με την υπ’ Αριθμ. Πρωτ.4746/Διεκπ.1626-4.11.1998 μεταξύ άλλων γράφει…… Κατ’ οικονομίαν δε εθεώρησεν ανεκτήν απλώς την από τινών ετών εισαχθείσαν διαρρύθμισιν της εν λόγω φράσεως «νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων», εις «νίκας τοις ευσεβέσι κατ΄ εναντίων δωρούμενος», μόνον εις τινας εκτός των Ιερών Ναών, πολιτειακάς και δημοσίας εκδηλώσεις, προς αποφυγήν της λανθασμένης εκδοχής ταύτης ως φερούσης δήθεν, απαράδεκτον φόρτισιν καθαπτομένην του Πολιτεύματος της Χώρας.

Την ως άνω Εγκύκλιο υπογράφουν οι τότε Συνοδικοί Μητροπολίτες με Πρόεδρο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο.

Έτσι έχουν τα πράγματα κ. Μέρτζο όσον αφορά το Απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον Λαόν σου» και μην περιμένετε απάντηση εάν είναι ορθό το «ευσεβέσι» ή το «βασιλεύσι» από τον Μητροπολίτη Πειραιώς γιατί ο κάθε Μητροπολίτης είναι υποχρεωμένος να σέβεται και να εκτελεί τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου.

Με εκτίμηση
ΠΑΝΟΣ ΒΟΙΩΤΟΣ